Alle inzendingen over gewrichten

och, wat een helse pijn ik dronk wat glazen rode wijn wist niet dat dit schade zou verrichten in mijn botten en gewrichten mijn knieën en mijn voeten zijn gezwollen en moeten boeten want door kristallen groot en klein gaan gewrichten zwellen, wat een pijn mijn dikke teen blinkt als een spiegel hij begroet mij met een giechel, sprak tot…

En ik los op, gewricht schuift van gewricht, De spinnen stappen naar mijn ogengaten; Ik voel mij langzaam uit elkander vallen.…

Een powerlifterscoach in Bloemendaal las in het ochtendblad tot zijn ontzetting dat zangers vaak een bron zijn van besmetting, dus hing hij vast een bordje in de zaal: 'Train hier alleen uw spieren en gewrichten. Niet zingen bij het heffen van gewichten!'…

De ochtend schrikt met nog slapende gewrichten. De nacht kleedt zich om in de kasten van het huis. De ene voet voor de ander in de ene dag op de ander. -------------------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997.…

Het heden barst uit zijn voegen, De toekomst op losse schroeven Pijn in mijn krakende gewrichten: Touwtrekkerij tussen ledematen Die verschillende richtingen uitgaan. Marionetten zonder leidraad Geraken in de knoop, vroeg of laat ……

Nu gaat er niets meer omhoog: het enige dat stijf staat zijn mijn gewrichten. Ach, waar zijt gij gebleven zoete, bittere, onstuimige jeugd? (1977) ------------------------------ Verzamelde gedichten (1987)…

Het maakt je kwaad je lichaam staakt het doet niet meer wat jij wil je wordt verdrietig en stil had je maar een dagje geen pijn dat zou heel bijzonder zijn aan de buitenkant is niets te zien je ziet er goed uit bovendien maar je gewrichten zijn stijf je bent jong in een oud lijf je moet er mee leren leven dat is ook een goed streven maar…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

Het gewricht dat zich wonderbaarlijk Verdraait en inkapselt telkens opnieuw Tot een orgaan dat het uitschreeuwt Van pijn en zich daarna beklaagt. Eenmaal beland op het voetstuk, Maar nog steeds niet met de meest eigen Rechtopgaande gang, trapt Niké alvast, Gespierd inmiddels, haar sandalen van zich af.…

luister goed nog niet opgestaan naar de gewrichten van je vingers rechtshandig die van de linker linkshandig die van de rechter zij je kunt uit je glas blijven nippen buig ze traag en geconcentreerd hou in stilte één tempo aan hoort den klik de weg komt vrij voor een kraak'righ geknisper tot je de palm toucheert uitsluitsel van langdurig…

soms tocht leegte door de dagen schraalt schaduw alle kleur tot grijs willen gewrichten zich niet soepel richten eisen jaren eindelijk hun prijs doelloos draaien uren monotoon van slag tijd verstoft en scheidt geen koren meer van kaf inertie loze stilstand op het randje van verval wachtend op ontlading of implosie tot een nieuw…

In steen dacht ik me als wij stonden stijf in elkaar gestapeld alles paste precies en jij vroeg hoe het ging of het geen pijn meer deed in de diepste gewrichten van bestaan hoe je eens kwam en alles nam ziel, geest, lichaam en in de vlam van licht het zelf niet herkende me nam omdat ik er toevallig was We leefden van geruchten en eenmaal…

Die moest een nieuwe linkerknie De dokter in het ziekenhuis Die zette er echter per abuis Een knietje in zijn rechterbeen En beende daarna snel weer heen De man eenmaal weer thuisgekomen Voelde zich bij de poot genomen De dokter zei: “Al voelt het kloten dat krijg je met twee linker poten” Dus de moraal van dit gedicht Zet L of R op het gewricht…

je vingers met dwarse streepjes die kootjes dragen nagels die nooit hebben nagelaten vuil te willen zijn de lijnen in je hand als markering van spieren en gewrichten de duim heeft een oppositionele rol in dit gevoelig geheel ringen rond de pols hebben hun eigen verhalen over het vele werk de vermoeidheden in buigen en barsten…

niet de ochtend of de avond maar de middag valt mij zwaar groente schoon aardappels geschild vlees gebraden alles staat klaar huis geboend kleding gestreken boodschappen binnen wassen gedraaid vuilniszak buiten bloemen geschikt wat knoopjes aan een vest genaaid dan neem ik even een rustmoment voel moeheid in ieder gewricht zet mij neer…

je perst cumulatief beweging uit de meest volmaakt getrainde gewrichten met een souplesse zonder haper en start waar ga en glij zonder stop naadloos in elkaar overgaan lijkt vloer de meest effectieve baan om op te gaan in begeleiding zijn er de kleine ongeziene touches in het richt- en duwmoment versnellen en vertragen van de…

De zwoele nazomerbries Zwanger van zompige geuren Voor ons is er geen treuren Over wat niet was Het prille herfsten Doet de bladeren kleuren Jichtige gewrichten zeuren Hoog staat het oude gras Loom strek je lijf en leden De ogen gesloten in stil genot Verbonden zijn wij, dicht bij God Tweezaamheid kleurt ons bestaan Eens…

dit huis is gaan hellen met tijd als buigend gewricht er brandt gebroken licht en ik een kaarsloze luchter hang hier bezwaard met matglazen tranen aan een zakkend plafond geen venster lijkt het zicht te klaren sinds geschoven gewicht kamers ondersteboven dreef los van ingeklonken grond en wie slaat nu nieuwe palen bevestigt het…

als een rots in de woestijn met een huid van leer leest hij blad na blad het jaaroverzicht een plicht vers na vers snijdt hij gedreven uit het stramme gewricht duivelstoorn kent geen eindigheid wanneer het helle licht zijn hielen likt hij die tussen draken slaapt zal nachtenlang waken hemelvuren zullen spugen op zijn blauw gezicht…

donkere sprookjes en gelaten gezichten wie zou hem geschreven hebben verzilverd, in spinrag langs het pad van de wind ik zit tegenover hem de kachel verbrandt zijn woorden midden in het bos hij lacht zijn voeten vast in as wanneer het leven zich spiegelen laat ik schrijf ‘gelukkig’ uit naam van zijn schoonheid geschetst op het gewricht…

Toch is het verharden, Het loonwaarts gebaande, De weg die gewrichten Doet ontsteken. Op het kruispunt links Staat het bord rechtsaf En rechtdoor om de hoek Schijnt ommekeer Als stap vooruit Een slechte zet. Tot deze straatcultuur Lijken we onszelf Veroordeeld te hebben, En plechtig knikt de vorst.…

binnenkort kantelt het licht weer mijn uitzicht in hoop verpakt en natuurlijk bemanteld oprijzend uit de laatste dagen van een verjarend gewricht het is een verlangen vol van gezangen het is de roep naar een heimelijk baren; de geboorte van een bevruchte zonnestraal in de maagdelijke engte die met vruchtwater mee uit wil varen…

Springend hoog gewrichten knarsen over vergeten rotspartijen ruw geslepen Grijze betonnen vlekbevloekte aangekoekt de substantie naderbij geslopen rondtollend bloedstollend Roestend metaal oogt ontevreden gekalkt uitgebraakt en opgewreven Warm aanvoelend in golven spoelend rimpelend jagend onderwater tranend De pont gromt…

De symbolen van atomen de gezichten van gewrichten de doorzichtige kijk op zaken nooit gezien misschien ga ik het snappen nu is het slechts naar lucht happen bij de gedachten aan het kloppend hart dat in ons woont jou en mij heeft gekozen als veilig huis gekroond Het voelt zo goed en ook zo nieuw ik zie de horizon oplichten Woorden worden…

jou door een zucht van hartstocht kusjes krijgt op heel haar rug als dwarlden bloesemblaadjes door een vlaag wind en bedekten haar hiermee en dat liefdevolle zaadjes bij haar binnenvloeien, wel of niet bemoederen zullen maar die wel blij ontvangen worden, als werd ze gezalfd op kwetsbare huid, als kreeg ze een steunverband om een zwak gewricht…

verbeten vertalen versnellend verdorven vertering verbeeld verworven verkering verveeld gebonden gedichten geschreven gevonden gezichten gegeven gedeelde getoonde gevaren gespeelde gekloonde gebaren bedachte bedoeling bedreven betrachte bevoeling beleven bedrogen bebaarden bedwongen bevlogen bejaarden bezongen versleten gewrichten…

ik sluit mijn wereld verberg de deuren van het huis en wanneer de avond alle ramen verbrandt tot een donkere reis zwelt de nacht als een brede rivier met pijnlijke gewrichten de rust zal komen ik weet het zeker; binnen in mij zal een eindeloze tocht zich herkenbaar maken zich openen met niets om over te schreien met paarse…

vanochtend ben ik ontvangen in een milde, sombergekleurde dag het nachtelijk denken is geklaard, terwijl gewrichten en pezen nog bevroren zijn in onvolmaaktheid schemert het besef dat mij in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken…

Mist heeft op de eigen bank plaatsgenomen de stoel van pad blijft leeg de hond moet op zijn poot spelen aangezien de pan waarin normaal hersens zijn gehuisvest als schoteltje fungeert overvliegend ambitie uitstraalt de huid van de olifant verdikt prikklokken ontregelt het gewricht een kom aanbiedt met stemmen die gevorkt in een buis gedwongen…

Ga liggen onder zeven dekens, koorts ranselt de gewrichten, laat hem, hij maakt zich zwaar in haarwortels en oogkas. Straf, teken? Na een troebele nacht ligt water glad over radeloos gras, een zuiver blinken tussen wolk en vroegere weide.…