Alle inzendingen over gezichten

haar gelaat gloeit rood de handen voelen warm gezicht iets naar hem opgeheven glinsterende ogen en een licht geopende mond, haar rug gestrekt tegen een dikke boom het verlangen naar hem is zo intens en groot…

ik sta aan de vloedlijn waar zonnestralen hen omarmen die het ontberen wolken krullen er beduidend anders zo streelt de wind lieflijk zorgen uit de gezichten van zodat hun tred lichter zal zijn dan toen ze kwamen…

Gaan we nu krijgen, wie wat punten krijgt ik wist het, ik dacht even ik ben bij de jumbo Maakt niet uit ik ben uitgeslapen Maak je gedicht waar je hier voor bent en laat andere zijn gezicht plaatsen Dat zie je ook Perfect…

Met het turfstof nog in Mijn oren, het veen Dat al mijn gedachten doorleeft, Dat mij raakt tot in het diepst Van mijn wezen - Zie ik jou, kind van het zand, Met je handen de aardappels Rooien, zie ik je gezicht In aarden tinten Voor altijd geschilderd In mijn hart…

een klap in het gezicht ja dat is het dat iemand met zoveel kennis zo getergd wordt wellicht de gen van zijn wijlen vader geërfd waardoor ook hij de dood verkoos boven het leven hoe donker zijn wereld werkelijk was zal hij aan niemand meer kunnen vertellen…

De nooit ingehaalde tijd geeft z’n tranen door in een nieuw gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in een teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend en ongeschreven gedicht.…

verborgen gezichten onder de pet verdrukken gedwongen de avondpret verslagen gezeten boven de tas verdwijnen gelaten door het gras achter de bomen nabij het spoor danst onzichtbaar de beschermengel…

Al zijn er wel een paar die met een stalen gezicht hun leugens keer op keer herhalen. Je graaft vrijwillig niet je eigen graf. Conclusie: wie er daar ook heeft gelekt, hij/zij heeft het vakkundig toegedekt.…

Het ultieme liefdesgedicht staat geschreven op je gezicht verlicht met je lach ik zoen iedere letter weg plaats ze één voor één op papier zo blijft het hier op aarde heeft het in de hemel enige waarde?…

Iconen Dragen de kronen Van onze samenleving Hun gezichten In het cement Gemetseld In ieders herinnering Gebeiteld Iconen Zijn de dochters en zonen Van het koninkrijk hemel Iconen die in ieders hart wonen…

Als het morgenlicht door het raam naar binnenglipt en zijn nog doezelend gezicht met frisse stralen aantipt dan weet zij dat voor beiden weer een liefdevolle dag begint met mooie momenten zo bescheiden in het leven dat hun samen bindt…

Ik zie de twijfel al op uw gezicht: Dit snelsonnet, is dat een lokgedicht?…

terug naar celdeling naar kernkracht, rauw vlees olienagels terug naar verstokt gesteente ‘n gezicht zonder masker het kale water het droge hout vuur aap, noot, Mies…

Steeds weer het gevoel te verliezen Dat je nooit voor haar zal kiezen Dat doet pijn Ze mag alleen je zondag meisje zijn En als het dan weer maandag is Denkt ze de week voorbij Een glimlach verschijnt op haar gezicht Je bent weer even van mij…

Knallen weerklinken daar diep in de nacht bange gezichten geen kind dat daar lacht armen omarmen, een vrouw wordt gesust ze heeft net haar man... voor ´t allerlaatst gekust! Ik zou willen wensen voor al die mensen maar vooral voor de kinderen daar: Irak en Liberia vredig nieuwjaar!…

Je ogen vertellen levensverhalen, je lippen beschrijven boekwerken, ik kan maar niet van je gezicht afdwalen, en kan niks negatiefs opmerken. En ik ken je niet, nooit gezien, je zit alleen maar naast me in de trein, ik weet alleen je gezicht, en bovendien, voel ik ondertussen pijn.…

Komt de gloed van jouw weerkaatsing, teruggevallen op m’n gezicht!…

hij woorden uit ogen al zijn het geen vensters bladeren vallen zwart door de avondlijke schemering de man gaat door de nacht in de gestalte van een boom en als zijn blik ontdooit beitelt hij zijn gezicht uit hout en laat de bomen zijn weg gaan.…

observeren had ook vaak de neiging je te corrigeren maar wist wat de afspraak was we gaan nu je gezicht weer herbeleven in het stralen van je lach ik zag de spiegel jou een knipoog geven dat heb je goed volbracht…

bepaald alleen het wakker worden de groenen dwarrelen van links naar rechts als onzichtbare schimmen met spanning op gezichten hier is groen verdrongen waarheid geen teken van lente maar van hoop, kracht op een stil ontwaken…

ik haar gezicht teder streel Omdat ik bi ben, ja dat doet zeer Ik hoor ze praten Opzettelijk hoorbaar Wanneer ik mijn liefde uit Door te zoenen met haar Ik laat ze kijken en praten Maar voel toch steeds 't verschil Met wanneer ik met een jongen ben Terwijl ik gewoon beide geslachten wil…

De tranen zullen paden kerven In het gezicht van de liefde In mijn huid, het brandende gevoel De hel schroeit mijn zondes op aarde Gezondigd zijt gij Die lieft maar niet trouwt Een doods gevoel bekruipt mij En maakt zich meester De pijn wordt een gewoonte En de tranen een gezicht Ik zie mijn tranen terug Op mijn linker onderarm…

Een oude NRC waait in het gezicht van een jongedame, die net een doos gebak gekocht heeft, woedend trekt ze de krant van haar getergde gelaat, alsof de natuur haar persoonlijk plaagt.…

Haar haren vallen over haar gezicht, Onzichtbaar stralen haar ogen, Creëren haar wangen kuiltjes, Krult haar mond in perfectie. Ze geniet in schijnbare schaamte, Ze lacht alsof het niet mag, Zich onbewust van mijn gevoelens.…

Te oordelen naar de uitdrukking op je nu serene gezicht, is het antwoord op al die vragen bevestigend, maar ondanks dat, mis ik je zo!…

een jonge vrouw streelt liefdevol haar bolle buik haar wacht er nieuw leven bedrukte gezichten komen naar binnen opgeluchte gezichten gaan naar buiten ikzelf zit weer in die grote koele witte kamer waar het licht snijdt in mijn ogen en waar de muren op me afkomen ikzelf wacht op soelaas op hoop…

oorlog en destructie in jouw geest met de grimas van vrede op jouw gezicht terwijl je stil de laatste berichten leest weet je het eigenlijk wel zeker de mens is erger dan het beest zomers soeverein wil je zijn ondanks vertrekkende winden misschien dat het droomkonijn in jou een vriend kan vinden.…

Wind mijn huid raakt, de regen in mijn gezicht slaat, zacht huid afstroopt in hete rode streepjes. met kleine metalen haakjes. Een vlieg in mijn gezicht blaast, haren opwaaien, eksters uit bomen, zwarte kraaien. Ik koud tot binnen in mijzelf ben, het ademen mij moeite kost, maar dat ik ademen moet.…

wij liggen op een steil aflopende helling de omsingelde dorpen branden de strenge vorst geselt mijn wonden staat ze niet toe om te genezen verder het bos in geen tijd om uit te rusten bijna nog erger dan weggerukte gezichten opengereten borstkasten de straaltjes bloed achter het oor van hen die op hun gezicht in elkaar zijn gezakt…

Je kunt er stoer over doen of denigrerend moederdag, dag der dagen je kunt haar ook de hemel in prijzen of haar zachte hand tegen je gezicht voelen je kunt haar ook als moeder zien van vlinder tot vlinder een lijn, die nooit brak…