Alle inzendingen over glas

Hef nu het glas op onze levens, mensenlief-…

Stilleven, waarop ik mij blijf bezinnen: het bord met mes, broodsneden op de schaal, het helder glas bezij mijn oud missaal, en rode meidoorn op het tafellinnen. Het koele zonlicht schijnt sereen naar binnen; de wielewaal zingt hoog en madrigaal, accoord met het Gregoriaans koraal; en ik wil vredig mijn ontbijt beginnen.…

Je hebt mijn hart Jij moet het zijn Ik zal je weer zien staan Morgenavond in de maneschijn Als je de deur weer voor me opent En me opnieuw binnenlaat Samen op de bank liggend Je arm om me heen slaat Knus tegen elkaar aan liggen Genietend met een glas wijn Je hebt mijn hart Je bent mijn zonneschijn Je hebt mijn hart Jij moet het zijn…

De kelk van het lege glas Waarvan de rand bedrukt is Met jouw gebarsten rode maan Lijkt te zweven boven De verlaten tafel En weerspiegelt het roodgekleurde mes In een tableau vivant Terwijl verwrongen gezichten Zich zwijgend met afkeuring distantiëren Van jouw en mijn lichaam.…

Gepijnigd door stilte en ongeduld, op jacht naar klare zinnen, de gedachten en het glas rijkelijk gevuld, voelt hij de leegte van binnen, elke streek bevat een woord zwijgend bouwt hij voort, sleurt uit de droes van de hem gegeven tijd z'n dagelijks brood in een plichtmatige roes gaan beelden teloor in het licht van ziel en dag die op…

de zwarte potkachel, de pook naast een koperen kolenkit micaruitjes vlammend rood en op de gloeiende plaat pruttelt een koffiepot opa stopt zijn pijp, hij puft tevreden voor zich uit terwijl oma een wrong draait in heur wolkenwitte haar de kleine ramen in het huis van golvend groen glas met sanseveria en begonia op de smalle vensterbank…

het witte huis waarin ik vroeger woonde met gesloten ogen zie ik nog de granieten keukenvloer geëmailleerde pannen op het vuur het bleekveld en de moestuin een houten schuur op 't oude erf die mijn vader zelf ooit bouwde tussen overpad en achterbuur er wonen andere mensen nu achter de strak gevoegde muren die elegante tuin en dubbel glas…

Bij een glas -mannen onder elkaar maar ook kind en man of beiden kind zonen van hun vaders- geanimeerd praten of stilte rond soms een woord laten. Zoveel verbondenheid zoveel geluksgevoel en tegelijk zoveel weemoed dragen om de kloof der jaren de snelheid van de tijd. Ik ben zestig jij bent twintig.…

Hoofden buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen De reus En zoekt verbaasd Zijn weggeslagen voeten Dan stort hij tierend ineen Razend vallen zijn muren Brokstukken, glas…

overmoed van stof die jou mijn hart terstond de vuilnis geeft de aarde uit haar bol mijn verzen eet de hemel de wijn de hel de wiet vooral de dingen weet die in verschiet het paradijs nooit aan de galg vergeet geloof mijn ogen lief, zo niet, roep luid om zand en hitte voor ‘t gebroken glas…

Ze leeft in het gordijn in haar zetel, tussen het glas van straattaferelen, van de teevee. Haar aandacht verslapt tussen voorbij huppelende konijnen en ingeblikte paternoster rondgangen. Beeldspraak. Het zuchten gaat hartsgrondig en glastergend luid. Verspilling van konijnen, paternosters, zetels, enz, enz,...…

Heb je tot de zondagochtend bewaard tot de langzame nevel van een glas wijn teveel optrok en je me leek gevlogen en mijn rijm verschraalde en je gezicht me nu wat uitdrukkingsloos aanstaart en je haren onecht blijken te zijn en ook je borsten me hebben belogen en je hartstocht me zowat heeft opgelicht.…

Gloeiende kolen branden door mijn leden mijn gedachten worden met vuur geblust mijn lichaam weert elke druppel water handen tasten gloeiend ijzer ogen kijken in verblindend licht en voeten dansen op rode platen van sulfer en vloeibaar glas.…

Achter de grote ramen, ruiten tot aan de grond - een klein neusje straks tegen het glas gedrukt - met zicht op de tuin, de vijver en de hertshooi heg. Het is veertien jaar geleden, weet je nog schat, dat ik het zei? We gaan hier nooit meer weg!…

door de tijd beslagen krijgen herinneringen een waas zoals het lang ongebruikte glas dat achter in de kast staat weet je nog of je zoet of bitter dronk? of het tikken van twee glazen klonk? of daarbij ogen straalden, stemmen streelden?…

soms dacht ik dat ik wel gelukkig was in mijn huis gebouwd op dromen van glas omdat de zon zo mooi naar binnen scheen toch voelde ik mij daar ook vaak alleen maar nu ineens heel onverwacht wordt de dag een vriend van de nacht staat de angst weer voor de deur en veranderd alles van kleur wat zou ik moeten beginnen?…

het zilveruitje zweeft achter de ruit van het ronde glas, hij komt uit de koelkast, uit de winkel, uit de grond.. maar nu dus in deze pot, hij glanst, is bleek, haast doorzichtig, hoe vreselijk zijn lot!…

De vlinder is gevlogen en de eerste grijze wolk komt aan de hemel staan en ik zeg: 'ja schat' en ik hef het glas alleen, neem een slok rode wijn en grom nog iets als 'proost'-…

bestonden al sprongen ze herhaaldelijk bovenop het beeld van illusie geeft het een roes van vrijheid of wil men zichzelf onderstrepen; een witte woordenvlag planten als herinnering aan al dat moois van muzen, momenten en letterkundige overgave kan men bloemen laten groeien in oren vraag ik me af, wanneer een stem doelloos peddelt in een glas…

gaat het niet, de mussen, kwikstaarten de struisvogel en schapen de hand het eten als duif zo schuchter in het believen de paarden stalden we onder de maan in het hek van herinnering straks en later staande tegen de keerkringen in te weten wie we waren achter onze stilte wegend dat het behoedende altijd en eeuwig verlaten achter donker glas…

plotseling zegt zij: "Drink, nu ligt de zon in je glas", en alsof zij het eeuwige leven gaf, giet ik de brandende zon in mijn mond. - Zij daalt in mij af, zij gaat vurig en fonkelend in mij onder, zij verdeelt zich over mijn aadren, zij wordt een deel van mijn bloed.…

strand gevangen in illusies verworden ze tot spiegels van de ziel Mijn tranen wellen op in jouw ogen jouw mond spreekt mijn woorden sterren schrijven jouw naam in stralen van goud kristallen sluiers lichten op als een glimlach van de eeuwigheid overweldigende schoonheid tijdloos universum Muziek weerkaatst langs glazen schaduwen brekend glas…

Verdraag mij niet bij daglicht Bij gesprek over verf of glas Verdraag mij niet bij zinnen of inzicht Bij stofzuig, opruim, afwas Verdraag mij niet in dagen Vol paperassen en factuur In inwisselbaar kleingeld In goedkoop, goede koop, want duur Betaald Quitte gedraaid Winst behaald Hoogconjunctuur Van vlam die flikkert Maar nooit vuur!…

gaat als ik de waarheid zou spreken zeggen zou dat alles tegen zit dat alles stuk ging dat ik leef achter een masker uren loop ik te ijsberen probeer de dingen te overzien proberend om de stukjes samen te laten komen m’n masker is breder als de Berlijnse muur langer dan de Chinese muur hoger dan een wolkenkrabber en breekbaarder dan glas…

in een lange droom nu is de winter aan zijn overval begonnen Het is te kort zo kort dit zoele zoete leven het beeld vertekent in de druppels op de ruit onder mijn ogen zaait de tijd zich uit ik koester zacht wat mij van nu af is gegeven Er piept een schommel in de tuin waar ik ooit was Ik hoor een jongen huilen achter het glas…

Het stille hart van wervelwinden in dit glas water, Nederland, waar ik mij steeds terug moet vinden naast dagtoerist en demonstrant. Bestaat dit echt of zijn wij spoken, figuren dansend hand in hand, gedurig in koud vuur ontstoken door woorden van dor zand? Ga maar bij dichter, boeren kijken: hun taal, hun grond, vast in de hand.…

Op de eerste kust stond de man met de fles hier waren de verlangens, de wensen de boodschap, de zoektocht naar de mensen vaartuig van de ziel, een diep snijdend mes Gevat in groen glas bereid voor de reis naar zeeën waar de zon nooit ondergaat langs tropische vissen, bergen van ijs tot het land waar water haar achterlaat Op de tweede kust…

Het lijkt een laatste zomerdag, waarin ik het weinig zoek, het niets uit een botanisch boek, waaruit ik met beide handen had willen plukken, lanterfantend geurend in het Heem, in mijn ligtuin waar ik in mijzelf kan liggen in elke houding die ik was, zoals je sprankelend water schenkt in een horizontaal glas.…

haar glimlach brengen het zijn geen matrozen in de diepte van duisternis, geen riviermannen die meer schelp zijn dan steen ik wil een spiegel buigen in de stroming van de zee, vleugels openvouwen boven de herinnering aan witte aarde voor haar, voor haar als een nabijkomende oever en voor dat andere waarmee ze zilverkleurig licht op glas…

dagen gaan en dagen komen ochtend, middag avond, nacht opstaan, douchen, kleden, eten en de katten niet vergeten elke dag aan je gedacht lachen, huilen, zwijgen, zingen werk en hobby, fiets en trein gewoon de dagelijkse dingen voor het eten een glas wijn wind en regen, zon en maan liggen, lopen, zitten, staan zomer, herfst, de wind…