Alle inzendingen over glijden

de vrije wil van de aarde is het vloeien van water de vrije wil van het water is het waaien van wier de vrije wil van het wier is het glijden van vissen de vrije wil van de vissen is het licht in de lucht de vrije wil van het licht is de vreugde op aarde…

langs mijn wimpers glijden boze wolken eindeloos gekrijs in vogelkledij zoutige winden beroeren vlaggen die verkrommen in nederigheid weggespoelde liefde alleen de sporen van de schrijver zijn nog zichtbaar…

doen glijden over het gezicht De strijd is gestreden tussen licht en donker Het lichaam laat zich omarmen door de nacht Nu zal de reis beginnen in het onbekende duister "Lief mens, moge je ziel in vrede leven en rust zacht"……

Brede schaduws komen glijden, groeien, wolken volgend, aan, - heel de wijde groene baan zeilend af der weelderige weiden: zachte vaart, door niets gestoord, brede schaduws glijden voort. Alles staat vol lust geladen maar van moede lusten zat. Leven, dat genoten had, ging al dood in rimpelende bladen. Grijze schaduw wankelt aan.…

De hitte ligt met haar buik bloot op het strand herinneringen de scherpe schelpen van toen nu zand geworden laat ik langzaam door mijn handen glijden zee zuivert gedachten fris montert koel bries…

Nog voel ik het zand door vingers glijden de hete zon branden op mijn huid en de waterkruik die ik klotsend droeg op mijn hoofd tijd verdween gleed weg in duizenden jaren naar een land ver van mij vandaan…

het regent buiten de nacht huilt de druppels glijden langs de ruiten als tranen gedreven door de wind de nacht is blind ze ziet haar eigen tranen niet de wind zucht en zingt haar mooiste lied…

Die weet nu dat je ook in warme tijden Op ‘Thialf’ stevig onderuit kunt glijden.…

Zo kort voor Het slapen gaan Glijden de Laatste gedachten Van deze dag Door mijn hersens Heen, en laten De laatste schaduw Van de dag achter In mijn brein Daarna vallen ze, Als ik in slaap val, In snippers uiteen…

Dieren glijden nu nog op het ijs. Bloemen en planten komen in zicht. Nog even en dan is het zover. Dan zal het voorjaar uit haar jas kruipen en hopelijk prachtig worden.…

wat is leven precies Wat brengt ons leven Dat is ook een schitterend gegeven nu deze tijden blijf ik glijden op de gedachten van mijn jeugd wat had ik het als kind toch mooi precies die plooi dat komt nooit meer terug daarom ....dit gedicht Nu vlug…

Ik heb je ooit nog lief zo koel beschreven een Boursin gekruid die uit het koelvak komt ik heb je warm gewreven met mijn tong gestreeld en met mijn ogen dicht heb ik je zelfs verbeeld als het zachte glijden naar heerlijk-heden toen ben ik gezwicht en maar gebleven…

regendruppels glijden, net als dromen, wil ze niet vermijden, laat ze maar komen! regendruppels vloeien, ze voelen veilig, als bloemen die bloeien, ze zijn me heilig... regendruppels huilen, met een diepe snik, regendruppels verschuilen, net... net als ik!…

Dromend loop hij door de regen Druppels vallen op zijn hoofd Maar in zijn hoofd zijn het zonnestralen Die over zijn huid glijden richting aarde Als hij droomt van haar Is de grootste storm maar een bui Kletsnat loopt hij door met een grote lach op zijn gezicht Want zodadelijk is hij bij haar…

Vlottende lichtstipjes Glijden vlammend roze Boven het bitterzout meer Een lauwe ondrinkbare bron Rijk aan algen, slakken, garnalen Zijn snavel zeeft de soep Besmet met rioolzeepsop Een mens zou van minder balen…

langs ruige rietkragen die de oostenwind kraken glijden oranje voeten over de zwarte spiegel van stilzwijgend water klunend naar die plek onder de brug klinkt een lokroep van gevederde kwakers die de bijt ijs vrijwaren…

Met hun spel van fijne ranke lijnen glijden ras druppels, stille regendruppels langs een spiegelglas…

De coalitievoorkeur wordt weer zichtbaar Hoe handig om te weten wie met wie Straks af wil glijden tot een compromis Want met intenties scheelt het menig lichtjaar Vol valse hoop en quasi-blij van zin Slaan zij zo nieuwe middenwegen in…

beelden ontglippen, glijden langzaam door de vingers gedachten gestolen, gevangen gezet door hen die zijn wereld niet voor vol aanzien, ontwaken ze als vijand die uren grijs verven gestaag geeft hij zich over aan de dagelijks sleur…

je kust me met genot ik merk het aan je ogen ik voel het aan je huid je wangen blozen je vingers glijden door mijn haar je ruikt mijn haar het liefst van al zeg je ruik ik je haar je wangen blozen je ogen glanzen je vingers kozen je ruikt mijn haar je ruikt mijn haar…

hier ben ik dan met mijn naakte ziel en blote handen omstrengel ik jou woorden glijden van mijn tong en mijn liefdestaal weerklinkt in jouw lichaam en komt als een bevrijding en laat al het vrouwelijke in mijn binnenste zien volledige liefde heerst er nu…

Hoe dun het ijs ook is, ze blijven glijden. Daar gaan ze; arrogant en onbescheiden. Om ginder nog wat lekkers mee te pakken. Ze weten dat ze met hun vette lijven Toch altijd wel weer boven komen drijven…

De vakman die zijn kennersoog liet glijden Herkende in het schilderij meteen Een werkje van de kunstenaar Jan Steen, De schilder die geboren is in Leiden. Geweldig toch, experts die erin slagen Een ‘Steentje’ aan Jans oeuvre bij te dragen.…

Ik zag schaduwen over een trambaan glijden, van hen op weg naar huis, of elders heen. Van het ene naar het andere punt het gaan belevend, lopend over steen. De schaduwen snelden. Toen ik ze zag, sloegen zij slag, vanuit het westen.…

De lange latten kunnen uit de kast Straks met zijn allen naar beneden glijden Maar eerst plankgas een aardig stukje rijden Met ongetwijfeld heel wat filelast En kom je eindelijk daar boven aan Dan zal het weer geheid bergafwaarts gaan…

De duinen glijden langzaam in de vloed van onze harten. Een branding vol verlangen, in dagdromen gevangen. Een veilige plek wordt geboren in een verlaten hutje aan zee. Hand in hand zoeken we naar antwoorden, wij met z’n twee. Nooit komt er een einde aan deze stille wens. Onze vingers glijden over de horizon, heel intens.…

in een of andere vijver of slootje ongezien veraf in een polder vertoeft pa ma en hun aanbeden kroost al glijdend omdat ze van nature glijden terecht trots een beetje hautain vooral onopgesmukt waardig je kunt niet om ze heen … de prachtige introverte zwanen…

in wit verheft zich statigheid vleugelwijd spreidt hij bescherming samen zorg begeleidt het groepje grijs zij glijden geluidloos door donker water snappen groen uit hetzelfde kroos van toen een stukje paradijs als hedendaags plaatje…

niet aan je blik maar aan je lichte oogopslag merk ik de aarzeling het verlangen van je hand door mijn haar te glijden zoals een hinde weifelt bij haar eerste sprong de durf inschat weegt jij de begeerte af aan je vingertoppen voel ik de perfekte landing.…

Mooi bekoorlijk zacht handen glijden over haar huid zonder enige weerstand weten `t zelf eeuwenlang bezongen in menig liefdeslied mannen knielen als voor de grootste opponent vrouwen weten mannen knielen eeuwenlang…