Alle inzendingen over glijdt

Een man die spiernaakt van de glijbaan glijdt En daarvan klaarkomt? Zo'n obsessie is me Volkomen onbekend als fetisjisme Er zijn veel ondersoorten geiligheid Zeer gangbaar als komkommernieuwtje heden Het is welhaast onopgemerkt vergleden…

verwond achterliet liefde glijdt tussen de bomen mij raakt ze niet, maar oog haar wel verlang ik intens naar, doch voor nu met gepaste tred…

Niet huilen als ik ga het echoot lang na in de kille kamer doelloos glijdt een hand langs stoel en tafelrand de zon schijnt ongenadig…

Zo zoet als de zee Op een mooie zomerdag Zo groen als de lucht Als ik dat zeggen mag Zo helder als een traan Die glijdt over mijn wang Zo is het geluk En daarvoor ben ik bang…

Een traan op je wang, die langzaam naar beneden glijdt. Tranen op een blad, ze spatten open en worden vlekken. Grote vlekken. Dikke tranen. Veel verdriet.…

slecht geslapen licht gerijmd ontwaken ijs glijdt niet deze morgen het huis warmt te langzaam op buitentemperatuur op nul taal wil niet uit bed…

Langzaam glijdt de rivier door de kom van het dal en kronkelt zich weg in haar dromen, om tot slot bij het zilte en zompige wad oeverloos in de ruimte te stromen.…

Gekocht Rode lippen kleuren het wit van haar zwart omlijstte gezicht een glimlach betovert zijn hart tweeduizend yen glijdt door vingers…

Plots is er dat vleugje wind Dat als een kille adem langs me heen glijdt Op die windstille, donkere avond Ik schrik ervan, want ik waande me alleen…

De zwaan van de avond strijkt zijn veren glad en glijdt het donker in.…

lekker muizen klinkt knap gestoord al is het stil bij de seriële poort met mijn jatten klikt het op matten pijltje glijdt ook daar waar 't niet hoort…

Een zwaan glijdt over het roetglas van water. ----------------------- uit: Tirade, 1976.…

(tanka) Traag glijdt de stoomtrein door de nacht, hijgt bezadigd; een grote vonk zweeft en daalt, is een felrood oog, hard priemend maar levensmoe.…

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…

nu dit seizoen zo voelbaar naar een einde glijdt de avonden zich lijken neer te leggen kom dan, juist dan nog in mijn late zomer en leef met mij bij dagen na een rijke bloei van de volledigheid…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

De traan, Die zijn ijzeren spoor achterlaat Langzaam langs mijn wang glijdt En zijn bestemming niet weet Door de mist verblind Niet wetend wat er komen zal De traan Daar gaat er weer eentje…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

Spinnend ronk je langs haar zij kronkelend zacht glijdt jouw vinger over de lijn van haar dij slechts mogelijk in naakte geborgenheid: een momentopname met een vingerknip weer voorbij...…

Het tikken van de klok zo hard met een zachte g glijdt de tijd uit stille uren soms verhaalt hij van vroeger zij kijkt hem vragend aan en wacht nog wat op later dat niet komen gaat…

Zoals water door vingers heen vloeit ,zo glijdt tijd weg. In stilte zonder woorden maar met de klanken die mij beroeren.…

Je kijkt net de andere kant op Alles glijdt onder je vandaan Je denkt in je hoofd Hoe het verder zal gaan Je kijkt in de zaal En de plek waar je wil staan Je kijkt in de lucht Je ziet de volle maan…

De sluier glijdt haar rechter schouder bloot het schouderbandje snijdt haar kraakwit vlees het doet me pijn in kantwerk vallen haar armen gracieus uiteen ze zingt haar smart beweegt…

Wij merken niet dat ons de zomertijd zo onomkeerbaar door de vingers glijdt.…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

ademen neemt soms de must van rennen in de tijd die nimmer wacht of even rust en telkens verder glijdt hoe nietig kan een mens zijn die in zichzelf verdwaald en tot de conclusie komt: ik heb mij ingehaald!…

Over onzin dan gesproken, als men iets niet heel begrijpt, over ogen die geloken, het zicht langzaam naar beneden glijdt. Over waarheid en ook leugens even zwaar of even licht, maar komt altijd bovendrijven en dat noemt men het gewicht?!…

Een stille traan glijdt uit mijn oog wanhopig, eenzaam Een stille traan biggelt langs mijn wang vergeten, verdwaald, wanhopig Een stille traan drupt in een plas opgeslokt, herkend…

Dicht tegen mij aan slaap je zoete dromen een glimlach die over serene wangen glijdt rust maar even, kind van mijn kind, in het land van ontastbare vormen waar óóit jouw leven begon…

1 Abrikozen avondlicht glijdt met een licht penseel langs het windberoerde canvas der bladeren. 2 Inktspattend valt duisternis op het gazon; het vederen maanlicht schrijft de dag teneinde.…