Alle inzendingen over goede versie

haast iedere dag kom je even langs je strijkt met je hand over mijn haren en breekt het bijeengebonden beeld van wolken open kom, zeg je, laten we de zon bestormen niets is mooier heel even glijden we in elkaar je bent te vroeg, antwoord ik ik wil nog over de nacht vertellen over voeten die lopen moeten, zoeken naar wat in donkere…

Als ik niets te zeggen heb ben jij er dan voor mij als ik niets heb om te geven geef jij dan alles wat je hebt dan geef ik mij met alles wat jij missen kan aan jou…

misschien kan ik je aanraken de nacht wegduwen nu het nog stil is in hetzelfde zacht de dagen horen, 't geluid dat wij ergens wonen misschien zou je van alles wat maken uit steen een vlinder die niet wachten wil mijn gezicht als dwaas geluk in jaren ouder, een dekentje en heb je goed geslapen?…

winterbang zichzelf niet tegen te komen zoekt sneeuw houvast de bomen, kijk, ze zwijgen niets dat mij beweegt oorverdovende stilte hoopt zich op geen tijd meer te verliezen ik ga er aan voorbij stilte,niets dan stilte alle vergeten woorden ze vallen zacht zacht zachtjes weg in het nog onbeschreven wit ik kan mijn zinnen…

het was de nacht dat winterlucht zwaar zou wegen zijn schreeuw naar buiten sloeg, gedwongen om de tijd te verlaten het was de nacht dat zijn bast brak, neergehaald net toen hij dacht dat alles goed was jij hebt mij je hart getoond, zei ik -er hangt nog sneeuw in- het was die nacht dat een vogel zijn nest niet meer vond…

en ik denk aan de lente de zachte nevel die over de ochtend valt 't ongebonden licht dat als een stukje van een melodie dagenlang in je hoofd blijft hangen jij zingt mee, in het midden, nog warmer dan de wijde rivier die gelijk is aan het moment waarin het oude wegstroomt wij aan het onbekende likken zoals bloesems aan de schuierende…

kan jij me vertellen wanneer tijd zijn adem inhoudt en dan wegvliegt als een meeuw boven zee het water niet tot bedaren komt omdat jij onherroepelijk in poëzie verdwijnt en dat uit de keel van golven het ruisen zich verzet tegen de laaggewassen maan eenzamer dan ooit kan jij me vertellen bij wie ik nog kan schuilen nu alleen jouw woorden…

er is geen sprake meer van stilte al braakt het huis ruimte en spert het spinrag monden open muizen hebben hun nest verlaten het geknaag blijft achter de wand van een verstarde glimlach uitgeblust en tentoongesteld in achterstallige vragen de man zegt jouw woorden brengen geen enkel verhaal zij groeit vast in de regen die…

grootmoeder rende met de poppenwagen rond de tafel het kind uit het gehavend huis kraaide ogen vol licht het was zo eenvoudig 's avonds kropen ze in het hooi en zij gaf antwoorden, de ene wereld los van de andere ze sliepen tussen de bladeren 't geblaat van schapen en alles wat op dat moment vergeten werd het was zo eenvoudig…

Ochtend. Wolken verspreiden zich. Een zomerjurk hangt lusteloos aan de wasdraad. Verregend in een allerlaatste dans. Alsof jij al weg bent. Vandaag is er niets te doen. Misschien ga ik naar zee en probeer daar de lente. Opnieuw. Ik zal je herkennen aan het wijnglas en de ondergaande zon. Aan de golven. De golven in mijn buik. Het spel van…

Ik zag een zwaluw aan de zonnige zomerhemel zucht.…

als woorden op water geef ik van jou van iemand de naam het spreken de verbinding naar heimwee het blad naar golven het hoofd wat scheef in een lichtgebaar van voet naar hals het tillen het dalen de greep van gisteren van vlucht naar aarde de hand in je haren gedachten dicht van ziel naar adem de stilte glijdt langs rustende jaren…

en als ik dan even met mijn hoofd schud de zee zie die zoveel te dragen heeft wanneer de zon met pompoenoranje ogen haar schouders naar de nacht richt vogels nog een laatste keer opstijgen in de weemoed van mijn gedachten om daarna spoorloos te verdwijnen de hele nacht lang dan weet ik dat, hoe naamloos ook, ik op de donkere golven…

en de meeuwen? en de zee? en jij ? wijst alles dan naar het achterlaten? kan ik mij nog laten aanraken door eb en vloed? waarom kan ik niet tapdansen zoals meeuwen op de wind spelen met de luchtstroom, ongehinderd terugkeren naar het begin zo echt, zo blij en mateloos verliefd terechtkomen in de duinen om dan weer op te stijgen in…

en de zee zij zeilde voort toen in mijn arm gelegen een droom werd vermoord nu ligt langs mij het zand in dichte, witte vlokken 't treurt om eb en vloed de dagen zo verwant in mij loopt nu verloren het kind dat speelt met meeuwen waar kan zij dan nog tekenen 't hart met zilverzachte rand…

ik herinner me nog zo'n dag als deze 't zachte regenlicht overeind getrokken door de roos in het perkje naast het zomerhuis een vlinder die voorbij trekt niet groter dan de vingertop waarmee ik een cirkel teken op het raam om het vergezicht te openen de weg tussen zandhaver, de oude duinen en het heideveld dat stil wacht op het…

sinds ik jou ken valt de regen anders, klinken woorden liever te mooi om waar te zijn zoals je ogen, zoals je het zegt zoals alleen jouw mond en ik wacht dan met mijn handen, op je huid, op wat je doet het kriebeltje op mijn wang, de lakens warm met nog een lichte verlegenheid wij die zo mooi elkaar wensen, armen en benen in lepeltjes…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

is er nog een zin een samengesteld woord dat groter is dan bijvoorbeeld een schaduw van een vogel waarin een lichaam zich getild weet hoog boven de branding door drift bewogen een meeuw misschien die zichzelf in de traagheid van de zon zoekt en in de einder zakt golf over golf is er nog iets al is het maar even dat in ons hart past…

nu de tuin niet meer in het licht drijft en de winter aan lage schaduwen hangt windstil als wit papieren vogels met gevouwen vleugels voel ik het eindeloze gedicht waarin mijn stem zacht en zachter wordt de ogen geduldiger rondom de sneeuw die valt zorgvuldig door de stilte beschreven…

ik blijf in de schaduw van het huis het maakt zich klaar om het gemis te verzamelen deuren openen en sluiten lopen mij omver terwijl ik op elke tekening stilte plak onder een verdonkerende hemel maak ik het bed op voor nachten waarin wijzers verfrommeld worden tot korsten van tijd ik wil nog even gaan zitten de dagen vastnemen…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

de wind slingert van tak tot tak vogels komen aangestormd voor mij een stille plas en dan verdwijn ik langzaam in een regenbui het stelt niets voor al herhaal ik het honderd maal ik geef enkel weer wat ik zie al zou ik graag over andere dingen willen spreken het is mijn beeld…

zie je het pluisje zij komt los van de oever het is alsof daar de wereld voor haar begint pluisje, hoor je de karekiet ritselen in het oude riet hoor je het schrijvertje dat kriskas beweegt op het watervlak ach pluisje, luister naar de lente en hoe ze neuriet in de kraag van de trage lelie ontwaak pluisje en voel geef wat diep…

wat is er vreemder dan een mens die de kleur van een boom met bloesems beladen onbegroet voorbij gaat zich vastklampt aan het knappen van takken, het kraken en dwalen van de stilte en halverwege de hoop verdrinkt in een vijver, net naast het lelieblad dat witter dan sneeuw wordt in een winters vers jij, antwoord je want jij trekt…

je leeft in mij en sust mijn kreten duizend malen stiller dan 't verlopen tij, neergeveld door 't verleden het water en later de wind en het zee-licht kind wanneer zijn ze omsloten door het zilte schuim verstoten en wanneer is alles zo gebleven de wonde die 'k voel kloppen en het levenslange vrezen ze leeft in mij bij eb en…

ik stapel ze op er zijn er nog genoeg zo vroeg in de ochtend deze schelpen, wat men ook beweert, zijn geruisloos het zand echter spreekt over het liefste en het strand lijkt leeg alles is voorbijgaand, zeg ik en wachten is verloren tijd een meeuw kijkt mijn kant op de zon droogt haar vleugelpunten de noordenwind zal haar…

is dit het beeld waarnaar ik zoek een verzameling van bloemen -uitvergroot- om makkelijker thuis te komen regendruppels die me vertellen over vorige liefdes, warm in mijn hals en later, opdat ik niet zou vergeten, naar een stil woord verhuizen beneden in de kamer te groot om niet eenzaam te zijn te klein om de nacht en de koude…

we voelden dat koele briesje over ons heen zeiden dat dit alles was wat we nodig hadden deuren en ramen werden opengezet onze zomerziel zong wrevel weg we beantwoordden elkaars vragen stil soms verleidelijk tussen de nergens eindigende lakens van de nacht maar ach, wat wisten wij van elke schakeling, spanning samen en nooit meer…

haat wordt weggevoerd trein na trein er is zoveel stilte te verdragen zoveel geschreeuw en voeten die over hen heenlopen het aanzwellend geluid houdt niet op vrouwen die de dood proberen te ontwijken stikken in het gebed kinderen verliezen hun taal als uitgehongerd ongedierte enkel de lage, stenen muur blijft staan 'nie zapomnij…