vederloos
kan jij me vertellen
wanneer tijd zijn adem inhoudt
en dan wegvliegt als een meeuw boven zee
het water niet tot bedaren komt
omdat jij onherroepelijk in poëzie verdwijnt
en dat uit de keel van golven
het ruisen zich verzet tegen de laaggewassen maan
eenzamer dan ooit
kan jij me vertellen
bij wie ik nog kan schuilen
nu alleen jouw woorden terugkeren bij dageraad
en ik dan wakker schrik
met beide handen voor het gelaat
... voor ingesproken versie, zie link ...
Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=6Dpdb53XvFA
Schrijver: kerima ellouise, 25 april 2015
Geplaatst in de categorie: psychologie
'en dat uit de keel van golven het ruisen zich verzet tegen de laaggewassen maan
eenzamer dan ooit'
De eenzame strijd zo prachtig verwoord.
Zo ik je ken, je peinzend inschattende afwachtende houding op wat een ander jou duidelijk wil maken.
tasten, schatten, luisterend naar de wind
tot je handen pijn doen en veiligheid
als vorm verschijnt.
Mooi Kerima.