Alle inzendingen over grauw

Op het oog blozen dozen van het grauwe stouwen Over en weer klinkt stom geblaf of brekend hart. De deur, een bokkig heer, wil niet open, kast blijft steken, bank schiet dwars. Met blauwe knieën, geschaafde schenen, wring ik door een kier.…

mijn handen streelden in een zacht gebaar je haren je ogen zomerden volgroeiden lente en in de warmte van onze armen verstrengelden we heel teder tot een paar we herfstten in het rijke rood dat volle oogst tot leven brengt en kleurden in elkaar het mooie van seizoenen wachtend op wat winter schenkt we missen licht in deze grauwe…

Koude adem strijkt over kale bomen van 't Olterterper bos, danst als luchtkolk tussen kruin en grauwe, lage wolk, laat beeldhouwersdenken in zich stromen. Sierlijk zwaaiende gereedschappen komen: fijzinnige beitels, soms een harde dolk, treffen tere twijgen, zijn alle een tolk voor arbeidsklank voorbij de boszomen.…

afscheid telkens weer Het emotiespel fel en ongekend diep in mijn ziel Verwarring bovenal toen ik voelde dat ik viel Onbegrepen in een waas van mist beland Mijn hart zo broos en breekbaar als fondant Als een waterval vloeien mijn tranen voor jou voor mij Het mooiste wat ik bezat verloren…………het is voorbij Kleurloze gevoelens in grijs en grauw…

even een straatje om eigenlijk is dat toch wel stom Elke dag weer dat verdriet niemand die mijn tranen ziet Nooit meer die kwispelende staart nooit meer rennen met een vaart Je ogen lachten soms naar me, echt als hond was je eerlijk en oprecht Ik mis je, elke dag ietsje meer het went heus nog wel een keer Maar voorlopig zijn de dagen grauw…

Ik zie de dorre schelven aangegrepen Door 't schuimend diep - als wolken wit en grauw - En zie het rund al loeiend medeslepen... En beef.... Een kreet, een gil klinkt schril en rauw: De landman, door de waatren vast-genepen, Wordt in de dood gesleurd met brede klauw. -…

De ongelijke strijd (kijkdichtheid hoog) wordt door het grauw verloren. Bekeken zwart Roet het laatste restje dag tot nacht.…

niet verweten dat jij mij destijds plotseling verliet maar hoor nu toch m’n hartenkreten terwijl je tranen op m’n wangen ziet Lieveling je liefde is snel versleten nu jij verliefd op andere lippen kust maar o, ook hij wordt weggesmeten wanneer je liefde weer is uitgeblust Lieveling ik kan jou nooit vergeten want alles zie ik enkel kil en grauw…

Hij lag in 't grauwe winterlicht glimlachend te kijken. Of 't ernstig was, zei hij, zou nu wel heel gauw blijken... Hij aarzelde en trok het stugge beddelaken net. Wat later vroeg ik bij de hoofdzuster belet. Ze zei wel, dat ze het niet hopeloos vond lijken, maar bleef mijn zwijgend vragen glad ontwijken.…

Lijkzakken vol grauwe, naamloze buren ploffen in de grond, verteren in vuren. En dan die blik, die radeloze blik van grote kinderogen. De MENS gewikt en gewogen. Elke geboorte gaat met vuil gepaard.…

Ergens in een heel grauw bos met takken groener dan het mos leeft een sluwe oude vos heel erg eenzaam en alleen Ergens in een donker rijk zwerft een prins rond als een lijk hij geeft van opgeven geen blijk want zijn prinses is nog verder weg dan hij vrolijk praat een kikker vanuit een plas met zijn vriendjes die zitten in het gras maar…

Het eentonige tikken van de klok aan de wand haalt hem niet uit het grauw beschimmelde verleden verloren ligt het blauwe pakje zware van nelle op de marmeren schouw maar legt juist die dag geen gewicht meer in de schaal het evenwicht zoek verliest hij stap na stap ieder gevoel voor werkelijkheid, de tijd nog steeds aan zijn zij…

omringt als een te grote jas ik voel de levenstromen opbloeien door je vingertoppen vloeien nadat je in mijn ogen nadenkend las dat ik de gloeiende hitte van je hartstocht miste toen jij heel langzaam van me dreef vandaar mijn roep in de kou mijn radeloze schreeuw naar jou verdrijf de winter waarin ik leef De dwarrelende vlokken vanuit de grauwe…

In wanhoop slaakt een wijdgeopend muil Zijn grauwe zucht de tinnen wolken in.…

de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het huppelende water van de gletsjerrivier, tussen de groen-grauwe bergen. struikjes en mossen en alles daartussen beklimmen rots na rots tot in de ijle lucht die hen de adem beneemt, dan resten de kale bergen.…

Ik zie u vliegen voor de grauwe maandag In wilde jacht van draderige wolken, Al voort, al voort – wat is het dat u jaagt? Hoe lief dat gij verlaat de blauwe baan Der zuider zee, tot troost der noordse volken, En lokt u niet wat gij in ’t zuiden zaagt?…

Men weet het present, waardig, maar in wezen niet daar Die ziel zoekt een uitweg in het breken van oude grenzen Ze stijgt omhoog, klapt schokkend tegen ‘t ronde hemelruim Tuurt omlaag, valt in een diepe zee, angstig, grijs en grauw Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met…

kille ongenaakbaarheid in de breekbare ademlucht van de koude bergen zomer en herfst daartussen witte kleden op hun rug gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water staan onwrikbaar de hoge bergen de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het huppelende water van de gletsjerrivier tussen de groen-grauwe…

Om 't grauw-rood dak en de oude torentronk Der kerk vlotte de vroege nacht, - veraf Ging 'n boerenpaard, waarvan de holle draf Dof tegen 't bleek-geworden muurtje klonk; De stenen bisschop boog zijn kromme staf Zeegnend - bij 'n scheef-gezakte Christus wonk Nu en dan een schemerend blad, dat zonk - En zachtjes vluchtte naar 'n vervallen…

Een grauwe hond en een seniele. Een hok hangt schots en scheef. Gratuit staan er wat wagens zonder wielen; roest is wat de bloedzuiger liet. Tot onder tegels strekken stralen noch dansers. In een biosfeer van zwart en zwam woont een fatale die straks de zon nog aspireert.…

wolkendek loert roerloos op een prooi kraaien en mussen gaan van schrik achteruitvliegen soms gonst een zwerm gedachteloze kevers de namiddagdruk voorbij 'k lik dorstig aan een boom, geen mens verlaat zijn blok het asfalt is een taaie brij lantarens rimpelen en struiken worden grijs ik loop door het stoffige gras en zie in de huisjes de grauwe…

Regen slaat het raam, valt al sneller en luider in angstwekkend grauw; verspreid zilver in de lucht haalt me even naar buiten. In de duisternis waaien de dichte takken van een tuinkerstboom: zijn elektrische lampen verdwijnen steeds _ twinkelend.…

Ik weet nog dat ik naar het poepekak schooltje ging wat was ik nog maar twee of drie jaar bij nonnen in zwarte jurken in een akelig grauw gebouw zaten we angstig bijeen gepropt in mijn blauwe korte broekje waar ik in piste op dat stoeltje waar het vanaf liep op de splinterige waaiboomhouten vieze vloer het licht kwam…

Tussen grauw stof lichten stukjes halm op in de zon, achter de combine vormen de uitgebraakte resten rijen. De wind waait warme zoete geur. Wat verder ligt het land al loom te wachten op de binder die rechthoekige pakketen drapeert in abstract patroon. De wind waait warme zoete geur.…

En moet ik langs de grauwe wegen, In grove pij en ongeschoeid Het geeslen voelen van de regen, En hoe het eenzaam-zijn vermoeit, Eer ik mij bij U neer mag leggen, Gelijk een zwerver bij een bron, En aan uw borst mijn zang mag zeggen Voor broeder wind en zuster zon?…

Expres, om de pijn van jouw wegzijn te verzachten, de stilte die ik moest opvullen sinds jij er Niet meer bent, mijn alfa en omega, mijn bekoorlijke gesluierde droomvrouw die uit mijn verbeelding is verdwenen, en De zin die ik erbij ervaarde voorbij en alles is nu grauw en as en donker en blauw en ik baal en lijd zonder het te bagatelliseren…

Uit grauwe wolken daalt zon op geel herfstloof, dat ijl kleurt. De nacht is heel doods; om een eenzame lantaarn klinkt steeds muggenlied. Vol elfenbanken is de stronk. 't Kind gaat zitten. Welke paddenstoel? Een natuurvorser stapt genietend door het woud. Dicht de wetenschap?…

In de Amsterdamse grachten ligt ook wel eens een lijk verborgen in een koffer als de karikatuur van Mozes in het biezenmandje zij vrezen het nat meer dan de dood een ander lotsbestel langs grauwe hemel ergens in een sloot bij de Haven – het regende lijk de zondvloed – duisterlijk anonymus driepoot ligt op het kerkhof kofferlijk…

geen fan onder de den schreide zij haar smart Kilte heerste rond de kring om haar koude voelde ze en de eenzaamheid Op haar ziel bloedde een open blaar van het meisje wat zich vaker snijdt Somber woonde in haar moede ziel verslagenheid beheerste ’t innerlijk Het meisje dat op zichzelf terugviel achtte aan zichzelf niets vrouwelijk Grauwe…

En naast hem loopt de man, zijn evenbeeld, In 't grauwe kleed met sjokkig lome gang. Verweerd zijn hoofd en haar, de hand vereelt Staag klapt de zweep, doch maakt zijn paard niet bang: Zij hebben saam te lang hun werk gedeeld En sukklen samen voort hun leven lang.…