Alle inzendingen over grauw

Ben ik gehuld in eenzaam zwijgen wachtend op de grauwe maan weg zijn mijn kansen, mijn leven weg mijn doel van bestaan. Ik heb je nodig, kan niet zonder jouw liefde om me te steunen ik wil niet verder gaan zonder jou. De mensen zie ik lopen ik hoor een dof geluid maar niets dringt echt door want het maakt niet uit.…

Grauw zijn de huizen-blokken - kooien van steen en cement - waar de sterflijken samenhokken, bederf de adem doet stokken en elk geheim wordt gekend. De loden hemel daarboven, boven misère en sleur, die ons de dromen ontroven, geen hart om aan te geloven, geen zon, geen warmte, geen kleur.…

Grauwe lucht Winderige wolken Drijven vermoeid voorbij De lariks buigt Alleen zijdelings Geboeid zijn kruin Naar het oosten Op naar weer Een grijze dag Dan onverwacht Zo maar een zuinig Zonne straaltje Doorklieft dapper De grijze donkerte En dan, als uit Het niets landt daar Met een vrolijk Roekoe...Roekoe...…

Buiten is het grijs en grauw, de huizen staan er verlaten bij. Dof is het groen van bladeren aan de bomen en al kijkend door het raam zit ik wat te dagdromen. Gevoelens van weemoed en melancholie. Het is alsof ik het vandaag anders zie. Geen vaste grond onder mijn voeten en mijn zintuigen op slot.…

de zon breekt door de wolken, nog niet zichtbaar voor het oog grijs en grauw nog overheersend, staat daar plots een regenboog langzaam wordt een glimlach zichtbaar om de mond van een kind en de regenboog strekt zich verder als een oneindig kleurend lint zo kwam jij in mijn grijze leven, onaangekondigd net als het lint ik was er totaal niet op…

Sindsdien is in een grauw gebouw in ’t plaatsje Zoetermeer een uitgedroogde ambtenaar gezapig in de weer met puzzelen en zoeken en wellicht gedecodeer van ’t mailtje aan Janet wat jij verstuurde toen die keer. Edoch vandaag ontwikkelt hij niet één activiteit: Het is ~The Day of Privacy~ en nog wel wereldwijd.…

als de verdoving wegebt komt de kamer in beweging en luwt de storm tot weeë misselijkheid en flarden berusting ik luister met gesloten ogen naar de gestolde stilte in mijn hoofd later tracht ik aarzelend in faalangst met stramme lettertekens een brief voor je te krassen op grauw papier maar verder dan luttele woorden kom ik niet…

overal Van alles was er niets Er was toen zelfs nog geen heelal Laat staan een boot of fiets Het was een bende her en der Maar God zweefde reeds rond Hij zag het zooitje aan van ver En dacht: ~Aan ’t werk, terstond De armen uit de mouwen dus De handen aan de ploeg Hier ligt een hele zware klus In zweterig gezwoeg~ Hij schiep een grote grauwe…

grijs uitgeslagen rotsen markeren het ruige veld waarop blonde schapen vredig lopen te grazen zijn twee honden die tegen weglopers grauwen en razen de bejaarde herder werkt hard voor zo weinig geld terwijl hijzelf na zoveel lichamelijk zware jaren vele honderden hectaren met zijn beesten heeft belopen is opeens de onrust en angst in zijn lijf…

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw.…

Het kader van mijn raam weerkaatst nog licht, vreemd hoe helder grauw kan zijn. Nog net uit bed, bezie ik onbedekt, hoe mensen zich in nevels hullen. Haastig kaatst het voetgeluid, dof en onbedwongen. Het is alsof de regen in hun verder huilt. Er is geen tijd. Of alles, om het hier en nu weer te verliezen.…

De mensen komen gebukt en grauw Langs donkeren horizon. Nu dringt ze in de hutten de najaarskou, En hun handen zijn stil en hun ogen zijn flauw Om de doden tijd die begon. En ze hokken bijeen om een huivrend vuur, En ze warmen hun handen er aan.…

morgens leefde onder ‘t dauw Het huilde want daar staan, gaf pijn en ja, haar blaadjes kleurden blauw Ik treurde om dit bloempje schoon ze was heel stil en eiste een gebaar; Ik dacht, ik steel haar toch gewoon en jawel in die nacht plukte ik haar Ik genoot van haar schone pracht vele ranken groeiden uit haar steel Zo eindigt haar zwart grauwe…

oorlog niet gekend kan ze alleen nog lezen in gebroken oude ogen en van jong getekende verweerde gezichten en slechts raden wie je was en nu bent op die manier kom ik het te weten ik las hun in muren gekerfde berichten wat oorlog nu werkelijk is uit verslagen en nagelaten gedichten al hun vragen waarom ging het mis uit foto’s van een grauw…

zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een andere tijd, achteloos gaat de wind er aan voorbij, de lucht welft zich over vaal en levenloos terrein, verlaten spiegeling van het blauw, nu somber eentonig grauw…

Ons kale pleintje, triest en grauw... Is nu een mooie tuin, met groen en prachtig blauw. De mezen zijn er ook, en ik verwonder mij, de drift in zo’n klein beestje, zij vliegen af en aan, zo vrolijk en zo blij. De jongen zijn al uit, ze kunnen heel wat aan. Veel wormpjes en veel vliegjes, hun ouders dragen ze steeds aan.…

Scherven gericht op een te grauwe minnaar Fantoompijn blauwe maandag tonio Het brilletje van krielaars' dubbelspel Frank arion cliënt jeroen e. busken Hella s. aast op heren van de thee Op java met a. birney als de tolk Daar zijn indische duinen, a. van dis De nooteboom van cees z'n rituelen De vriendschap van I.M.…

woorden schreeuwen stilte ogen die geen blikken geven echo's dwalen rond, kaatsen tot herhaling gaat vervagen glimmend spoken schaduwen langs licht, raken aan het ronde zicht onder de lantaarnpalen dat regen vangt in striemend dalen muren kijken uit de hoogte neer met grauwe steen van lang geleden donkere ramen weten weer hun binnenkant…

ik raak je golven, draag zee in mijn luchten kus je in roze zonondergaande zuchten voer je mee naar hoge ijle atmosferen samen als druppel gaan we het weer proberen we spelen op het mistig draagvlak van vandaag ik jaag je grauwe nevels tot een vage vlaag mis mijn zout in al jouw lage regionen na een koele bui zal snel de zon weer komen ik…

En moet ik langs de grauwe wegen, In grove pij en ongeschoeid Het geeslen voelen van den regen, En hoe het eenzaam-zijn vermoeit.…

Het rukken van 't wiel, 't gekraak van het hout, het zeil er tegen, Als de dag aanbreekt over grauwe zee, door een mist van regen. Want de roep van de rollende branding, brekende op de kust, Dreunt diep in het land in mijn oren en laat mij nergens rust.…

Nu begint mei te lopen net als de vorst loopt zich al een tijdje continu te pletter tegen hopen toegemetste lucht eigenhandig geboetseerd met water vooral veel gist en voor hem te veel klei Nu verwelken zijn kristallen groen geel rood bruin uiteindelijk grauw de losgeslagen hemel herademt als gerepareerde klaplong Ja vanaf nu zijn…

Doch toen de koele, grauwe morgen kwam was alles weer als vroeger, - en ik zag dat er gespot was met mijn grote smart. Wie is het, die durft spotten met mijn ziel als waar 'k een klein kind? - Lang nog in mijn ogen waren de tranen, in die nacht geschreid.…

Nu daalt hij af en volgt het grauw van schim- en schaduwgronden, totdat hij in zijn schuil verschiet - heelt eerst zijn lichtspoorwonden. Hij brouwt er aan zijn vunzig voer en voedt zijn voze leden met doem en diepe duisternis - als éér zijn ouders deden.…

Letters hangen als dronken draden Speelbal van de wind en van de tijd Als dons doorweekt met zure tranen Hopeloos op zoek naar rechtvaardigheid Lampen zwijgen als grauwe graven ’t Schijnsel iets te vaag en iets te wijd Verlicht de stad haar sluikse slaven Hulpeloos gehuld in zwijgzaamheid Gevels kreunen als lage laden Schuiven langs elkaar…

Ik kijk naar een oneindig grauwe lucht en laat me verwennen door kostbaar nat. En dan besef ik met een zucht dat ik deze schoonheid te snel vergat. Alles verstopt maar zoveel te zien er ontstaat een heel nieuw beeld. Zou dit zo blijven, heel misschien de witte pleister die alles heelt.…

levensritme begeleidt het gedempte bonzen van zijn protesterend hart ergens ver weg slaat een eenzaam uur niet het zijne nog niet wijl ingebeelde tonen zachtjes wegsterven bevrijdt hij zijn deemsterende ziel van een onwillige partner en herrijst uit de eigen asse hem bekoort niet langer de doodsdrum en oneindig snel ontvliedt hem de grauwe…

in het begin was ‘t een verwonderen diep in je kijken en niets werkelijks vinden als waren ‘t enkel maar geleefde luimen slechts vage vale sporen van te veel grauw in het gezicht er kwam een tijd dat bij het licht van sterren je nog veel dieper ging dan ooit voorheen je vragend wat de leegte wil de stilte die als een zware last een ketting…

als ‘k jou verlang kras ik met scherpe nagels mij diepe groeven in grauwe uren versier met toverinkt krullen op trieste dagen let op de tekens die tussen aarde, hemel een God mij schreef; de wind zingt mij jouw lied en met de regendruppels bonst luid mijn hart op blauwe hemelpoorten ik bind om jou onzichtbare koorden een liefdesband…

Naast Endegeest een koppel grauwe ganzen - ze geven geen sjoege ...................................... d'Eglantier in liefde bloeyende schramt wie haar bottels wil ...................................... Vier jonge zwanen stofzuigeren stug de sloot - ik wacht nog even .....................................…