Alle inzendingen over grenzen

De kettingwind rukt aan zijn muze waarin de toonzetting werd veranderd, lief en leed zijn geankerd in een voortschrijdend verhaal, verslaat de eenzaamheid tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin…

muur die bestand, soms helemaal niet de aardbeving van 5,7 op de schaal van Richter huiverend heeft doorstaan Kefallinia boeit door een opeenvolging van liefde voor hare schoonheid die in 't azuur groeit Glooiend landschap met verkenning bergen, dieren speurend naar minimaal standaard Beter natuurlijk meer voor alles dat zijn grenzen…

Kijkend in 't aards theater neem ik in gedachten mee druppeltjes van levend water samen vormen zij de zee Zeeën zonder grenzen nemen druppels mee druppeltjes van mensen uit onze eigen mensenzee Druppeltje uit de mensenzee vluchtend uit 't vreemde land 't kon niet verder met ons mee ligt als druppel op 't strand Door ons eigen onvermogen…

Grenzen worden overschreden. Dit mag toch niet zo doorgaan ? Het moet snel worden vermeden. Men durft niemand te attenderen, op zijn slechte gedrag. Bang dat ze je zelf molesteren. Waar is nog het gezag ? Geweld is en blijft altijd zinloos. Waar gaat het heen met het mensdom ?…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Hiermee vervaagden ook de grenzen tussen zijn, hebben, willen, falen en alles daar tussenin. Ik ben dus ik faal, was haar lijfspreuk. Ze lachte om de ironie van dit gegeven, probeerde zichzelf weer te hervatten en besloot te willen falen. Ik faal dus ik ben, perste ze tussen haar zorgvuldig getolde spinsels door.…

de vloer en nog dieper onder de grond ik hoorde het steunen van de aarde wellend duwend naar boven druppel na druppel traag vloeibaar lood persend met het zuigend gemurmel van bolvormig worden ik hoorde het roest knisperen in de onderbuik van de pompsteen verborgen dimensies namen bezit van mij de elementen baarden akoestische ruimte grenzen…

geesten Van binnen alleen Je ademt Diep Kwade herinneringen Zijn slapend je nam en aanvaarde een hand daar was je veilig Dat is heilig Je keek altijd naar boven Zag liep en zweefde over de grond Met de aarde En de kosmos Voelde jij een diep verbond Aardscheuren Troffen jou in je bestaan Ondanks dat ben je altijd doorgegaan Je Kwam je grenzen…

Ik was poëet en douanier, bewaker van grenzen en mensen die eindeloos zijn. Ik was dichter voor jou en voor mij, de iks waren blij en de jij's meestal vrouw. Dichter was ik naar eer en geweten - mijn fouten incluis -. Ga slapen nu dichter je mag wel naar huis.…

mijn wijsgeer gehuld in een wijsgerig deken daaronder immanent en transcendent , ik heb mij daarop stuk verkeken, wel de grenzen van mijn ziel verkent.…

kenden Verbladerd de bomen waaronder wij spraken Vergeten de woorden waarin wij ons vonden maar eens Komt het verslagene samen Ik zag je vandaag in de ganzen Ik hoorde je stem in de bomen Ergens tussen de lelies Bloeide het licht van je ogen Zag ik jou echt of enkel de ganzen Zie ik je nu in die wolken daar gaan ach ik weet Van de grenzen…

De vage inktvlek verbergt zijn sinds lang gesneuvelde traan daarbij het raam ver boven het oorlogslawaai lees je, Margariette je werd wakker, samen met de koude, blauwe ochtendglorie nooit meer vergetend hoe het voelt eindelijk herinnering te zijn die goeie oude tijd binnen grenzen van waanzinnigheid…

Toen je nog naar het kinderdagverblijf ging Stond je heel rustig alleen in de poppenhoek Die tijden zijn allang voorbij de puberteit is gekomen Je kamer ligt bezaaid met puinhoop, elke week enorme troep Grenzen zoeken en discipline vinden Strijd met jezelf en met mij aangaan Weten hoe het moet maar het toch niet doen Alle wijze raad in de…

voor alles wat ik niet gedaan heb geen steen van het ijzeren gordijn gebeukt geen grenzen doorbroken geen armen rijk gemaakt voor alles wat ik niet gedaan heb betuig ik spijt het spijt me en daar ga je altijd weer die zin geen land verdedigd of hulp geboden bij overstroming nog geen steentje bijgedragen het spijt me en daar ga je altijd…

ik, de dromer die de toekomst omver fantaseerde ver voorbij de grenzen van werkelijkheid vertoefde in een niet bestaand heelal en daar de feesten vierde van wat het zou zijn als mijn handen de wereld maakten en dan tekende ik jou in de kleuren die je toekomen ik, de denker die alles altijd aan stukken bedacht met meer kracht dan de waarheid…

een stille minnares zijn door jou opgenomen en ontvangen in een open ruimte die me thuis en vrijheid brengt verwonder ik me ongeremd en ongekrenkt over de liefde die ik voel voor jou ik koester je en zal je zacht begeren op zoete klanken symfoneren gepassioneerd als tangopassen samen op en afgaan in de tijd de tijd die onze onbekende grenzen…

jag älskar dei zo vast en zeker ik omhels je I love you o zo diep in mijn gedachten je t’aime op de maat van klassieke beatmuziek amor amore op vleugels van het internationale ich liebe dich über Grenzen hab tiefer Lebenskunst in dich gefunden da bist du wiederum im Zug verbreid mijn liefde in talen die ik nog niet ken ik hoef ze…

Men weet het present, waardig, maar in wezen niet daar Die ziel zoekt een uitweg in het breken van oude grenzen Ze stijgt omhoog, klapt schokkend tegen ‘t ronde hemelruim Tuurt omlaag, valt in een diepe zee, angstig, grijs en grauw Zijwaarts tuurt grijnzend een blik in cynische toverspiegels Vanaf de overkant, puur en lonkend, oog in oog met…

hij las een overzwaar gedicht voelde afkeer sluipend komen maar bedacht toen kwiek en snel het is zijn ervaring en leeftijd kan niet anders hij moet wel door al die ervaring diep doordacht en beleefd over grenzen heen neer te pennen komt het met kracht bij de lezer aan hij wordt geveld door de dichter die diep beneveld zijn woorden gedachten…

Ontstegen aan de middelmaat de dingen waarin altijd een opwaart verlangen huist zich te plooien in de tonen van hun natuur de aard getooid in eigenwaarde, gaan ze voor elkaar door het vuur in tollenrantie en in vrije vlucht daardoor kennen werelds grenzen niet voor natuurlijke barriëres niet beducht.…

ritmische onverschilligheid het gebeurt zonder woorden zoals wolken onder de maan of het traag vallen van septembernevels die de laatste bloemen doen verdwijnen achter leeggeroofde bomen vreemd is dit niet ieder uur belandt in het verleden of in de geluidloze afstand tussen waarheid en leugen; het graaien naar triomfen de grenzen…

Zij speelt de eenakter in een vlinderspel en lacht wat ziek was weer gezond, want zij is de tornado in een vat blond bier wat morgen zal gisten, verlost van onbegrepen twisten ver over grenzen heen, ze is een aard verschuiving onder mijn hemelgewelf, ze is de kosmos zelf of gewoon een kleinkind.…

Aan de horizon smelten zee en wolken samen, langs grenzen van het oog, aan het zicht onttrokken. Omdat zij daar een naderend stiltefront beramen zullen spoedig tranen dwarrelen als vloeibare vlokken. Als ik mijn oor te luisteren leg, voelen druppels zacht. Verre regen klinkt als een knapperend haardvuur.…

Die koestert een hoop zonder grenzen. Op weg naar de toekomst, zoals een trekvogel op zijn vlucht. Zoals een zoeken naar warmere oorden. Zoals een zwerver die warmte nimmer elders vond dan in vrijheid te leven onder sterrenhemel en blauwe lucht. Op weg naar de toekomst voor hen die kozen de morgen te tarten.…

Dienstbaar stond jij in het leven om lucht te geven voor gekoesterde wensen transparant versiert in jouw rode jurk kon men hun dromen laten leven over grenzen. De warmte van jouw persoonlijkheid met de verleiding van amber, vanille en rozen liet valleien door bergtoppen overstromen zo brak de sensationele zevende hemel open.…

lieve benthe als je jarig bent dan hangen wij slingers om jou te vieren dan geven wij knuffels kadootjes ook natuurlijk en zingen wij liedjes ter ere van jou met jou vieren wij onze knuffelprinses de dromenvangster ook die dartel jongleert met echt en verzinsel die grenzen verlegt door dromen te doen met jou fuiven wij het talent…

ruiken mestig naar gewauwel in roodbont dat kiert door scheef gehangen deuren jij bent er nog mijn boerenknecht belazerd door die rode slip die jij wilt gaan versieren zij is hip haar taal is boertig en obscuur en zij wil land verkavelt liefde in de oude schuur en weet dat jij in staan al hangt jouw maat en erfenis want landen grenzen…

Wie is onze naaste, vragen we ons af Niet alleen buren en bekende mensen Maar ook mensen buiten onze grenzen Niet heel dicht bij dus, maar ook veraf. Ieder mens kan onze naaste zijn Ieder die we op onze weg ontmoeten Horen we met aandacht te begroeten En zo nodig, zorgen voor zijn welzijn.…

Ada en Eva waren niet de eerste mensen Voor de kerk en de bijbel zijn er dus grenzen. Al het schelden doet mij veel pijn Ik ben mijzelf en kan geen ander zijn. “Ga naar de dokter en vraag om een pil” Mijn gevoel gaat niet over, ook als ik dat wil. Soms denk je is dit het waard Had ik mijn geheim maar nooit aangekaart.…

“Ja”, zei Atze, “dat kunt u ontegenzeggenlijk zeggen: na mijn scheiding heb ik grenzen moeten verleggen, en daarbij ging ik af en toe veel te ver moet u weten. Maar in uw preek over de gevaren van hoerenbezoek schoot mijn geweten ineens uit een heel andere hoek en wist ik weer waar ik mijn hoed en jas was vergeten.”…