Alle inzendingen over grijswitte

Meters elastiek omspannen kinderenkels hakken haken snaren tenen scharen benen springen in zingend grijswit spreiden, sluiten huppen, draaien nog een keer springen in en uit op swingend twistgeluid floept het wit van enkel naar kuit hakken haken snaren tenen scharen benen springen in zingend grijswit spreiden, sluiten huppen, draaien…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

Ze is er haar lege vel opent mijn ogen wit Licht Langzaam hortend en stotend verschijnen zwarte figuurtjes lijntjes Ik wacht en kijk een figuurtje seint flikkert zwart op wit wachtend op meer vooruitlopend ongeduldig boegbeeld Ik kijk onbewogen hardvochtig bijna onaangedaan zeker in grijswit kalm ben ik wat komt zal komen…

het strak buiten beton zag grijswitte tinten wind striemde iele bomen zonder blad in de beweging van het graf de seizoenen voorbij jij had je al gehuld in de nog volle herfstkleur rijpte in een eerst zoetig fermenteren jij blikte mijn entree ik ging als een kind blij mee mocht ik dan toch het eerste stapje proberen…

een vrouw inhaleert diep en blaast met haar hoofd achterover verveeld de rook uit die grillig schimmig zichtbaar omhoog kringelt in het schaars verlicht vertrek we wachten zwijgend tot het voorbij is ovens branden een grijswitte dikke pluim rook kringelt met de wind mee omhoog zichtbaar als een kattenstaart tegen de verder strakblauwe…

Ik zie haar zware zwarte kop drijven op de grijswitte nevelzee ik zie haar grote glanzende ogen droevig, haast meewarig, naar mij staren. Ik zie de wollige gerafelde oren en de nat glanzende zwarte neus ik zie de flauwe bolling van haar rug als een donker eiland boven de lage mist.…

jij was het bijna verleerd had te lang in de grijswitte wereld van winter verkeerd die nu overliep van dooiend ijs smeltwater met modderig contrast toch zag ik de eerst gekleurde stip in het wittig pluis het is daar waar lente al heerst en jij met warme adem en lach de ontdekking uitpakt een pril rozetje van het nieuwe lentegroen…

vooral geen uitvallend gebit haar dat grijswit niet doof, kaal, rollators, scooters mobiel alsjeblieft, hoef ik die allemaal niet geen krakkemikkig bewegen! Leven! laat me toch leven het verjongen beleven!…

zie je die mooie vrouw met dat grijswitte haar zij bezit mijn hele hart met de mooiste glimlach verlicht zij donkere dagen als miljoenen kaarsen doen met ogen die overal zien wat vrolijk of verdrietig is blikt zij haar liefde rond met het goudste geduld strooit zij raad met daad voor wie dat nodig heeft ook als wij niet samen zijn…

Een stad van grijswitte gebouwen En halfvoltooide huizen, Van ruïnes die spoorloos vergruizen En zuilen die zichtbaar vergrauwen. En overal zijn nog de puinen Van de aardbeving openbaar. Waarom zou men bergen en ruimen? Onder de aarde dreigt steeds het gevaar. Paleizen zijn scheef afgesneden, Van andre ontbreekt een brok muur.…

Een wereld van wit Waar sneeuwvlokken gedijen Invoelbare kou De zon ons ontrouw Grijswit uitzicht Een witte deken vol landschapsrust Bewust van tintelende handen Kou door wanten Weidsheid in wit Grauwheid verspreid Knarsende schoenen door de sneeuw Paartijd voor vosjes met luid geschreeuw Door kou volgt warmte Berenburger heeft z’…

de nachtelijke hemel is grijswit als een ondoorzichtig stofblad zweeft zij ons boven de daken tot het zich zacht vallend nestelt in het licht van het avondverkeer het sluipt in kieren en spleten stapelt zich op vensterbanken dwarrelt op takken en twijgen het fladdert over stad en land welke zij zo in witte lakens legt als de wereld…

Vol winteravondschem'ring ligt de laan, Een buis, de wand hier, ginds grijswit als krijt; De tram, een blok van gelig schijnsel, rijdt Tussen twee lichtrechthoeken af en aan; Soms knapt, verwaaiend links, rechts van de baan, Een bouquet van meteoren los en smijt Blauwgroene sterren door de donkerheid, Waarin plots'ling zilv'rige sprookjes…

het is herfst geluiden klinken anders een verre hond blaft kaler naar het schijnt onder een grijswitte lucht lijkt de oude graanmolen zwarter en zwaarder dan gisteren ik luister hoe het -gak,gak,gak- van een ganzen-V aanzwelt en laag over de wieken wegglijdt de warme witte adem van de huizen kruipt traag omhoog in de stille herfstlucht…

Het is als een bleke afspiegeling van mezelf de einder staat bol wollig uit het grijswit van zichzelf collage van bevroren beelden het huis komt er onder te krommen ik zou het liefst reepjes trekken de wilgen en de katten die de achtertuinen door steken de ramen betrekken in een damp binnen ligt alles te tochten in wachtkamers het ligt…

In de verfrommelde lakens van het onfortuinlijke bed zal ik aan jou denken, jouw haren in verschillende tinten grijswit of zilver, periode breekt aan waarin een nieuwe mijlpaal in mijn leven markeert en mij ook zal geruststellen dat ik een bepaalde leeftijd heb bereikt.…

Nieuwe nacht is gevallen, het zilveren licht gloeit op jou Hoe onbeschrijfelijk en onvoorstelbaar mijn liefde voor jou wel is daar mijn verlangens diep en hoog zijn, blijf ik steeds vliegen en zweven Zo vrij om als een meeuw te zijn, een parel grijswit tussen open hemel en open zee.…

En Klaas die krabbelt aan zijn baardje, van lopen wordt ‘ie zo snel moe; daar ziet hij plots een grijswit paardje en sjokt er dan maar eens naartoe. Hij geeft het paard een lekker klontje en fluistert hem iets in het oor; een boer geeft onze Klaas een kontje: nog immer draaft de schimmel door…..…