Netgedichten

netgedicht (nr. 77.674):

De meeuw

Even uitwaaien
genieten van het moment
ver weg van drukte.

O onsterfelijke zee, waar het einde nog niet in zicht is
Ik heb heel lang op dit moment gewacht, daarom ben ik hier
heen gekomen om naar jou te kijken, luisteren, proeven tot voelen
Ik kan je niet verlaten, al beweeg ik als trekvogel regelmatig en voldoende.

Hoe jouw blauw over elkaar ligt in verschillende lagen
waar mijn beeld weerspiegelt in het helder terwijl golven vol
overgave zich laten meestromen met de wind, ik moet het misschien
niet tegen je zeggen, maar ik ben echt gefascineerd door jouw schoonheid.

Het zilte nat, de plaats waar ik mijn rust heb gevonden
Samen met de zon die met haar elegante bleekgele kleur, amber
goudschitteringen tot roodtinten schijnt in jou, van het vroege uur tot laat
in de avond maak ik deze adembenemende en wonderlijke natuur van dichtbij mee.

Nieuwe nacht is gevallen, het zilveren licht gloeit op jou
Hoe onbeschrijfelijk en onvoorstelbaar mijn liefde voor jou wel is
daar mijn verlangens diep en hoog zijn, blijf ik steeds vliegen en zweven
Zo vrij om als een meeuw te zijn, een parel grijswit tussen open hemel en open zee.