Alle inzendingen over harde wereld

De wereld voor jou te hard. Los, liet je alles, terug naar het begin. Vrijheid, na zo lange tijd.…

een misstreven om met kwast en verf het volmaakte van realiteit vast te leggen hoe hard ze het ook probeerde er was enkel haar eigen wereld die op het doek verscheen…

Waardoor wij elkaar vonden En toen weer verloren Zo snel Zo pijnlijk Zo hard…

Zoveel moeilijker Zoveel echter En zoveel harder Dan schrijven Is het om te praten Met minder woorden Toch hetzelfde zeggen Zodat je laat zien Wat je voelt Door middel van praten Door je houding Laten spreken Wat je eigenlijk Nog zeggen moet Maar zo zorgen Dat je toch Uiteindelijk Niet te praten hoeft Spreken van ogen En gebaren…

was het liefde die ons samen bracht was het toeval was het ons lot waardoor wij elkaar vonden en toen weer verloren zo snel zo pijnlijk zo hard…

het is hard om te weten dat je vrienden je buitensluiten en dat ze over je beginnen te roddelen is dit hard? en datt ze je niet respecteren hoe je bent om te weten dat ze je gebruiken is dit hard?…

Hou je ook van krimi's 't is me een wereldje apart some like it hard…

een glimlach in steen de mond gruwt, ogen spreken zacht binnen een hart…

Dagen en nachten wachten op een warm welkom een thuis In werkelijkheid schreeuw ik het uit en lig ik wakker in een hard bed van verleden tijd…

vol snijdende kou gevoelstemperatuur bindt de schaatsen onder…

hard.…

ik schreeuw naar de hemel, dat ik je zo ongelofelijk mis jouw handjes in de mijne. je guitige lach ik schreeuw naar de hemel, in de hoop dat jij mij horen kan wetend dat ik jou nooit vergeten zal ik schreeuw naar de hemel, daar mijn hart gebroken is sinds dat ene moment, dat ik jou moest laten gaan nog altijd schreeuw ik, elke dag opnieuw onhoorbaar…

Wat zit 't manneke Heerlijk te werken In de zandbak - zijn domein, zijn wereld, Niet te groot, niet te wijd, Overzichtelijke wereld Binnen redelijke grenzen - In zichzelf iets mompelend Van vakman of zoiets, Schept hij uit het zand Zijn eigen gebouw, zijn Eigen schepping zoals Alleen schepping maar Maar zijn kan - tot er In…

mijn liefde in de armen van een vreemde teder en zacht niet in elke gedachte wreed en hard zo alleen in mijn eigen wereld niemand wie is deze vreemde waar ik op heb gewacht…

Wazig en verdoofd lees ik de woorden die als geregen koorden zwiepen in mijn hoofd. De letters zijn als druppels die één voor één doordringen tot mijn werkelijkheid. Ze schudden me door elkaar met een wild gebaar van frustratie. Emotie zonder tolerantie voor mijn fragiele ziel. Ik weet opeens niet meer waarom ik voor je viel……

Hart en hard aan ’t een kun je zien met wie je te maken hebt misschien. Aan de ander alleen merken, hoe taai. De ruwe bolster kan nog zo ruw zijn, er zal altijd sprake van een hart zijn.…

Als hart nou eens hard zou zijn, een hart van goud een houten hart als hart nou zacht zou zijn, een suikerhart, een marsepeinen hart, een hart dat spreekt, een hard oordeel, een harde kern een hart, op de goede plaats, een hart, dat klopt, een hard met een t in plaats van met een d, want een hard met een d klinkt van nature…

Een hard gelach om het geloof in de goedheilige man. Zijn routeplanner richt zich op het doolhof van verlangens. Vind dan maar eens de weg naar huis terug.…

Een harde kokosnoot die ligt te zonnen geeft zich niet zomaar gewonnen, geeft zich niet zomaar bloot. Maar de schildpad had 'n idee. Om het nootje snel te kraken en aan lekkers te geraken rolde hij ze tot aan zee. En in de azuurblauwe baai kwam hij tot een soort van mondeling akkoord met een vriendelijke hamerhaai.…

Dan knielt zij neder Haar boezen gaat jachtig op en neer Zij streelt de gestrekte armen zacht en teder Van grip naar oksel keer op keer Zachte handen omvatten de woeste kop Om met kussen het glasgeharde gelaat te bespelen Ronde dijen omklemmen het slankmiddenrif Terwijl haar borsten de gebolde torso strelen Zij start zijn grommend innerlijk…

Bij een mislukte sprong merkte ik pas, Hoe hard water was.…

Zo komt verdriet naar boven en zo lach je je dood wie zou jou nu nog geloven, door je tranen heen lach jij je tanden bloot maar wat zou je je druk maken om wat een ander denkt ze kunnen je stalen hart niet raken in het geval dat ook maar iemand je krenkt.…

witte sneeuw hard glinsterend onder de stekende zon al wat zolang al treurt en kermt knarst onder Goliaths voet in nederlagen in de donkerste dagen een brug over het ravijn de ster het lied van leven een kerstgeschenk aan jou gegeven het paradijs herschiep berg en dal weer juichen liet rondom de zon…

Ik vloog altijd hard Op deze lange tocht Haren verward Wist niet wat ik zocht Ik vloog altijd hard Alles voorbij De wereld zwart Niet echt van mij Toen kwam de dag Dat de motor zweeg Ik steeds meer zag En niet meer steeg Ik vloog niet meer En raakte de grond Kwam zachtjes neer Precies waar jij stond…

Van je adem, hard en kil: 'k ben van je verlaten. Ik zing nu, in mijn kamer in de hemel, mijn liefste lied; en mis niets en niemand niet.…

het konijn rondjes rennend in het gras, alsof het nooit ooit anders was, zo zacht zou heel het leven moeten zijn, want de wereld is hard, de mensen zijn hard of hard geworden en het dromen moet weer hardop gedaan worden, op zachte voeten, met konijntjes die rondrennen in het natte lente gras- als dat zou kunnen dan kende ik geen…

De wereld is klaar voor de sloop Haar fundamenten zijn al weggeslagen Ik koester maar geen enkele hoop Hoe lang nog, hoeveel dagen? Hoe lang moet ik nog wachten? Een harde knal, dan is het voorbij Hoeveel dagen, hoeveel nachten?…

En de wereld is als klei zo kneedbaar. Maar het tegendeel is waar. Niet als riet zo buigbaar. Stram als een ceder en dat is geen goede houding omwille de vrede!…

ik wil harde feiten die er toe doen, aanwijsbare veranderingen in de wereld slaan en dan pas zal ik tevreden zijn…

en leden in een knagend bestaan menselijk betonrot slaat gaten in het bolwerk tegen de boze wereld zoals ik mij voel zacht en sensitief in hard bestaan mengt hard in zaken zich vormvast stevig met hart voor mensen leg mij uit dat ik kan missen de magneet de stalen botten de harde betonnen huls en toch mijn innerlijke zachtheid…