Alle inzendingen over haten

Borsten, tieten en memmen als symbool voor de gedode vrouwen tijdens een wreed regime, met bloed aan muur; haat ontstaan door domheid Roemenië als geheel is groot(s) met Boekarest als hoofdstad Na de Vrede van Trianon was Transsylvanië voorgoed Roemeens Los-vast van Europa, geen Euro maar Lei; betaalt zé- ker zo goed in tijden van crises…

Ik hoor muziek van kogels fluiten de akoestiek van harten sluiten Ik zie een pad gevormd door haat aan 't eind een stad waar liefde gaat Ik hoor de toon van geld en macht en een patroon van 't kwaad dat wacht Ik zie een stad ineengestort het mensenhart ...'…

De stemming gevoed met haat en nijd. De sfeer van een verkiezingsstrijd. Straks zal alles beter lopen. Wanneer presidenten niet verkopen. Maar werken naar regels en fatsoen. Zoals wij gewone burgers dat doen.…

de wereld heeft haar beste tijd voorlopig wel weer gehad we zien alleen maar haat en nijd en leven in een kruitvat maar ondanks deze trieste feiten valt er nog best te leven het is slechts aan jezelf te wijten als je daar niet naar wil streven er zijn nog goede mensen ook al zijn het er niet veel je hoeft het maar te wensen en dan worden…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust wiekte wanhopig verrotte mijn leven vernietigde mij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen in de ogen mijn pijn ik ben ik was besta nu niet meer angst dekte alles…

Het bedachte was slechts wrede daad want verstokte woorden koesteren haat voor wat hen van het onbestaande scheidt, omdat hun zin nooit naar het echte leidt. Pas wanneer LAIS hen klank en waarde geeft, laten zij voldaan en zonder nijd ons blij en vrij, tevreden op aarde.…

En niet zo'n beetje ook Soms drijf jij daar de spot mee Dat ik van woede kook Toch ben je lief en kwetsbaar Hou ik van jou en bloc In een relatie als de onze Is alles op de gok Ik moet er niet aan denken Dat jij niet meer bestaat Een ander mee laat delen Mij zelfs daarvoor verlaat Zelf voel ik mij nu veilig Met jouw liefde, passie, haat…

Je wordt nooit kwaad, en kent geen haat. Ik hoef jou niets te zeggen, Nee, ik hoef jou niets uit te leggen. En dan, dan is het stil, Maar er is toch iets wat ik zeggen wil. weet jij wat ik voor jou voel, Heel veel liefde, een heleboel. Spreken is zilver, zwijgen is goud, maar ik weet dat jij ook van mij houd.…

Waar men alleen aan zichzelf denkt zich voorziet in eigen levensonderhoud Kijk maar eens goed om je heen rijken klagen hun nood Terwijl de armen sterven aan de hongerdood We zeggen de wereld is van iedereen voor blank en voor zwart We belijden dit met onze mond maar is dit ook zo in ons hart Want vrede is geven liefhebben zonder haat…

Gevuld met frustraties daarin een soort haat ben nu écht wanhopig ook ontzettend kwaad Steeds hetzelfde liedje die vernietigende toon je bent gewoon jaloers op het geluk van je zoon Je blijft ons achtervolgen opnieuw oorlog verklaren terwijl dit komt door jou zittend op je eigen blaren Gooi alles maar in de strijd maak ons leven maar…

krijg geen lucht het laat mij stikken en neemt mij mee naar een land waar alleen maar verdriet en woede te vinden is de angst verblindt mij mijn adem is al versneld het neemt mijn gedachten in beslag het duizelt mij het verlamt mij het laat mij de pijn voelen en mijn schaamte zien alsof er geen leven meer is zonder leugens, of haat…

Een beetje meer tolerantie, een beetje minder haat, kortom een beetje méér liefde da's toch heel wat meer waard. Een beetje meer tevredenheid, een beetje minder egoisme, een beetje meer geven dan en iets minder egocentrisch. Gewoon een beetje meer, geven om elkáár, Dat maakt de hele wereld al heel wat meer LEEFBAAR!…

Hoe te spreken, waar angst de bommen gooit en haat met liefde wordt vergeleken, straten afgezet omdat de postbode was verstrooid Waar hoofddoek en tulband naar het oosten al knielend wijst, is het onze lach, die naar hen grijnst Wie wijst nu stil naar de juiste terrorist, ik noem een Blair een Bush , maar ook die Arabist; en zelfs als nu…

Mijn liefde voor jou is als vuur En de warmte ervan vloeit als water De hittegolf die ik voel is zo puur En de stoom ervan dringt door tot in mijn ader Vuur en Water zijn onafscheidelijk Ze kunnen niet zonder elkaar Het is net een haat-liefde relatie feitelijk Ze voelen elkaar zo goed aan Waar vuur vlamt, vloeit water Om samen te smelten…

There has to be a way someway better than this We talk about the things we need and forget about the things we miss Peace and understanding has been gone for years Instead of all that we now got hate and tears…

Daar spelen kindertjes die vreedzaam leven, Kindertjes die van geen kwaad weten, Kindertjes waarin men geen haat bespeurt. Er wordt gespeeld, getekend en gekleurd, Er wordt gelachen gedanst en gezeten, Er wordt gewonnen, verloren en gegeten, Maar er wordt niet getreurd.…

Hoewel een mengelmoes van culturen, arrogantie, haat en isolatie, zit het land vol rare kuren, de wereld kent nog geen realisatie. Blind voor wat geschiedenis leert, het volk, dat louter juicht en eert.…

regenboog in wisselende stemming verdriet vervuld van zwarte dood gele haat gepaard met rode liefde het koele blauw in lelieblank veelkleurig bestraalt de hartstocht oudroze harten in contrast gegroende jaloezie ontstijgt de donkerbruine aarde richting witte wolkenzee dan maak jij kleur in mijn bestaan als je vale bleekheid opschudt…

eerbiedig zakkende touwen Haar schreeuwen worden niet gehoord maar smoren zich in doffe snikken die het leed niet willen stillen Weer voelt ze zijn mollige armpjes om haar nek en hoort zijn eerste woordje dat haar de eretitel mama verleende Gedwongen terug te geven wat haar twintig jaar geleden werd geschonken, voelt ze een felle haat…

elk schilderij een hel rood kleurde, veel te fel een oor vond geen gehoor sneed af in kleur primaire terreur weereens Van Gogh weerstond kiezersbedrog zijn woorden sneden vingers onvertogen, overtuigd, de haat in kromzwaard getrokken proclamatie in het hart gegrifd de ene Van Gogh ging uit van de prent de andere was de producent van…

Dichten is woorden vinden voor het altijd eendere heimwee, voor de liefde, het vertrouwen en de haat, voor geloof, hartstocht en wat zich niet zeggen laat. Dichten is de lente zien en ruiken, voelen en horen en weten dat niets erover zeggen alles alleen maar erger maakt: taal is niet te temmen, niet te gebruiken.…

in een web gestrikt in jouw bed jouw leugens de woorden uit je mond verstoorde mijn denken de woorden zijn waarheid doorboorden mijn waarheid onwaarschijnlijk pijnlijk om de seconde ruzie een nieuwe wonde gezonde pijn een lijn tussen ons bedriegt ons laat ons weten wat we proberen te vergeten weg te stoppen laten rotten haat…

De woede vreet de ruimten leeg holt woorden uit woedt wreed maar zweeg gaf geen geluid het offerlam in pijn gehuld, verlaten mag niemand haten nooit hulp vragen moet alles maar verdragen wie lijdt heeft schuld wordt daar gelaten gesloopt in slecht geduld kan toch niet praten verslagen maar mag nooit klagen wie huilt wordt niet…

mijn hoofd stak strijdend boven het veld met rozen uit nieuwsgierigheid, haat-liefde prikkelbaarheid, was mij niet vreemd niet wetend van mijn goed bedoelde intenties, de vraag of ik wel het juiste had gekozen kwam door naïviteit niet in mij op mijn waarheid waar ik bang voor was kwam tot werkelijkheid voordat ik kon bukken voelde…

dit prachtig lijf gekneed naar het beeld dat ik en ik alleen voor ogen heb het beeld waar ik nog in geloof dat ik soms wankel ondersteuning nodig heb en haren dons soms slechts een beproeving die ik rauw wel lust deze overwinning is er opgedragen aan het hoekje dat ik diep in mij nog weet zo ongeschonden en bovenal nog vrij ik haat…

Steeds nog leven met verbazing dat gebeurde, wat toen was, waar je plots- zo zonder reden- zoveel haat in ogen las. Het is niet erg, maar maakt onzeker, dat het niet voorspellen laat wie van hen ( vandaag je vrienden) ook nog morgen met je praat.…

Een illusie dat alles goed gaat een discussie tussen twee uitersten die ik beide haat. Gedwongen tot dit leven gedreven langs de pijn eenzaamheid is me langzaam bekropen ik was blind tot ik besefte hoe het zou zijn.…

Je was een bloemblad zo bros, daarop waren je tranen opgedroogd waarom liet je het leven los, niet in oordeel te worden gedoogd, je verdween in de boezem van een eeuwige bruid, de bloem van jouw gedicht, de bron van kiembaar zaad, te vroeg geoogste vrucht, ik haat wat ieder daarover zegt, verlaten door een gekozen vlucht.…

tussen woede en haat traag groter wordend in de verte de vrouw die je worden zou maar nu nog klein steeds kleiner wordend tussen mensen die jou niet zien zo klein maakten ze je ze moeten weg zodat je weer groeien kunt groter zo groot dat je over hen heen kan uitkijken naar hoe het ook zijn kan vol ruimte en warmte…

Iedereen haat me en is beter af zonder mij Of waren dat slechts dingen die hij zei? Ik verdien de pijn die mij zo heeft geschaad Of is dat iets dat mij simpelweg is aangepraat? En had ik meer moeten doen Of was dat iets dat ik niet kon, toen?…