Alle inzendingen over het verharde licht

Als er een hemel is waar zielen vertoeven na de dood of misschien ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig…

Ik preek niet, ik ga mijn eigen weg Niet echt, want waar ik ga is al een weg Ik preek niet, ik heb gemengde gevoelens over wat ik weet. Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig…

Jouw foto aftastend, wie je was is mijn fantasie, er is geen contact met jou in dat bloemenveld bij Merano Je keek mij vragend aan op dat ogenblik, op deze foto van mijn en jouw gedachten sindsdien tijdloos ingevroren op de rand van een zwarte eeuwigheid Ook mezelf aftastend in de spiegel, zie ik wie ik lijk te zijn en niet wie ik wil…

Papa, jij weet waar het pijn doet ook al was je er niet bij Jij vraagt altijd precies naar iets belangrijks dat anderen niet hebben gemist in mijn verhaal, een terzijde van het pad, een diepte waar ik omheen vertelde gevoelens die ik mijd omdat ze jeuken in mijn hoofd en littekens die ik bedekt houd Jij begrijpt het allemaal al voor…

De machinist schrikt, en ik ben niet mezelf, mijn duim drukt op de rails Het is een van de triljarden tijdelijke toestanden van mijn bewustzijn waarin alles mag en kan in de kindertijd van het heelal Geen jij of ik hoe echt is dat? Een groene deur is ook maar kunst, gemaakt van een stuk boom, tentoongesteld in pop-up museum aarde…

Uit het hart schrijven luistert nauw, elk spontaan woord -- kan een misser zijn.…

Waar zijn de dichters die zich wijden aan muziek aan de liedjes die te goed zijn voor de tekst bij de melodie zodat niets afbreuk doet aan de klank van de gevoelens? Liedjes zonder simpele wensen Liedjes zonder grootspraak En geen gemeenplaatsen op rijm Alleen tederheid en blijdschap bij mijn boosheid en angst mijn weemoed en verlangen…

De hemel draagt een zware loden mantel met verharde tranen die nooit uitgewist waar alleen de somberheid doorwandelt en nergens schuilt een blij of lief gezicht. De aarde ligt eenzaam en begraven onder een ijzig web van dichte mist en niemand die zo’n dag wil bewaren van wolken, treurnis, zonder licht.…

ik mis de open tuin en dito achterdeur waardoor de buuv' - ik geef het toe soms vond ik haar een oude zeur - na een bescheiden klop naar binnen liep en vroeg moet jij ook nog wat van de bakker schat of dat moment waarop ze zei: m'n lieve kind je werkt te hard zeg weet je wat ik vraag de buurman even of hij morgen ook jouw straatje…

gewoongeraakt aan het schofferen van mensen zijn wij gepantserd gebruiken we meer dan woorden als wapens tot verweer kromgegroeid van steevast tegen de wind inlopen zien wij de aarde snel dichterbij komen ik noem het de zwaartekracht van het leven van alle dag waar wij het nog levende bewijs van zijn…

Laten we zeggen Dat het meevalt in de wereld Dat er ergere dingen zijn Je zult geen geld hebben Voor die nieuwste Iphone Dat is vele malen erger Dan honger, ziekte, pijn Laten we doen Alsof het alle dagen feest is Niemand moederziel alleen verpieterd Je niet verder kijkt dan je neus lang is Iedereen de boel besodemietert Laten we zeggen…

Met het water Tot aan de lippen Of zelfs daarboven Door tegenspoed Of ongeluk Bleef ik In mezelf geloven Niets of niemand Kon mij breken Maakte dat stuk Leven Op het randje Of zelfs daar overheen Ik was het gewoon Zo aan gewend Als een tweede natuur Op den duur Niets anders Zo gekend Om hulp vragen Is zo moeilijk Dat doe je…

Wie zich door macht en status laat verblinden Weet die te vinden in de politiek. Eerst volop lof, maar allengs meer kritiek, En op den duur weet men je (t)huis te vinden. Vraag Sigrid Kaag maar wat dat met je doet, Want zuur en bitter komt vaak na het zoet.…

in een lichtflits aan de hemel vielen dode engelen ter aarde hun stemgeluid verstomde vloeide mee met onze tranen naar een niet verhard verdriet verdringen heeft geen grond is in alle eeuwigheid geketend als gesel van weergaloze liefde.…

In gans verduisterd woud droomde ik van sterren… en een maanlicht pad, naar lichte verten voerend, zag ik mijn geest. Heb ik niet altijd op uw komst vertrouwd? Mijn hart kent u, gij kent mijns harten schat, en samen gaan wij verder, onbevreesd.…

Vaal het late voorjaarslicht Dat zonder verd're gedachten Plotsklaps van kleur verschiet In uitbundige zomerzon - Waarin alle pijn en verdriet Onzichtbaar versmelten Als bestonden ze niet…

Speenkruid, mijn grondzon, grondtoon, lied voor een lente die nog komen moet, moed na de winter, groet aan het leven. ‘Houdt vol, de zon is aan de terugreis begonnen’; wat kan ik anders zeggen?…

Uitgekristalliseerde gedachten vinden ruimte en gebakken stenen dromen in woorden papieren krachten verharden nadat ze zijn verdwenen de vergeten uitwerking een keten onder dikke lagen ijdel massa overstroomt de oevers van het weten zoekt meer dan wolken, het licht en manna ik schop tegen muren ik wil breken door blinde obstakels te bevrijden…

me uw troost, uw medelijdend lied baarlijke nonsens doen mijn huid verharden schaar mij niet onder wezenloos verwarden paar me dan liever, dat ik lust geniet gaarne zou ik ons liefdesvuur vermengen vaarwel mijn lief, dat het ons mag verzengen!…

haar verhard gemoed -als een projectiel in de lucht- is leidraad van het ballet…

natuurlijk respect voor de Nederlandse majesteit maar er is een grens vervul alstublieft lieve dichters mijn hartenwens bestudeer het verharde gezicht bij het aankomend jachtgedrag een totaal andere uitstraling des Konings geheel anders als normaliter zijn stralende lach…

wat een sterrenhemel uitricht met de mooiste mysterieuze plekjes veroorzaakt hartverwarmende binnenpretjes maar die mooie mysterieuze plekjes hebben goed verscholen trekjes en die liegen zo vaak in het licht!…

ik vraag me af wanneer wordt het weer stil het geschetter beu politiek gekrakeel verhardende standpunten van wasverzachters knallende allesreinigers, rellende religies media-circus, vooraf-oranjegekte wanneer wordt het weer stil, schreeuwt een stemmetje in mij…

Steen is geen steen in de zin van versteend Gevoelig ontvangt hij koud verhard als hij is Stel u open voor die bron van te geven warmte En bereik hem in zijn diep kloppend hart Gevoel moeiteloos zijn zijnde Energie uit oermaterie versmelt zich Met uw ongekende krachten…

Verharde wegen aangestampte paden soms een nieuwe route op blote voeten door de modder het mulle zand een hek een bord stop eigen terrein niet buiten de paden lopen honden aan de lijn maar in de verte blijft de buizerd roepen…

Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

Gestruikeld ben ik Al zo vaak over mijn Uiteenlopende gevoel Van ik - wie is wie In dit ene mensenkind Vraag ik aan hen Die in mij wonen - Pasen geeft me de keus: Wil ik Martha of Toch liever Maria zijn? Wil ik met mensenogen Oordelen over de taken Die alleen door mij En niet door de ander Worden verricht, Of is het voldoende…

Stevig aan de wielen klevend tot aan de verharde weg.…

Wel of geen slopend oordeel een snelle of een zachte dood Probeer ik mijn kist te slopen voelt mijn lichaam aan als lood De tijd dat ik er door heen breek en het licht straalt mij tegemoet Wordt alles kristalhelder verandert het ellenlangelevensbitter eindelijk in zoet…

breek sterren uit Gods firmament doof koude vuren in bakken cement verhard ze in tijd in het zwart van de gaten zoekt de hemel zich kwijt splijt de maan in haar laatste kwartieren dan is er geen licht om de dood te versieren geel is de schaduw het duister legt af in de kou van het graf dan verknekelt verstand in het botsen van botten…