Alle inzendingen over horens

de stier heeft de hoofdrol in het spel " recorte " en hij, Tauro, dacht; het is toch van de gekke ik ga nu beginnen, en startte het offensief ter plekke vol overgave heeft hij zich in het publiek gestort toeschouwers werden gewond, door horens zo scherp als een speer de stier overleefde het niet, hij werd gedood... door een geweer!…

filosoferend over extremen in het goochelen vatte hij het konijn in de hoge hoed bij de horens en wist terstond dat er iets was misgegaan…

ik doe niets zei een contradictio in terminis en dat is niet zomaar iets hij vatte de koe bij de horens alzo bouwde hij sprakeloos aan Babylonische torens…

Een filosoof Is eigenlijk horens doof. Wil alleen zijn eigen gedachten horen Laat zich verder niet verstoren Door een ander geloof. Maar heel misschien Gaat hij ooit het licht nog een zien.…

dag, nieuwe dag ik groet je en pak je beide horens of pak jij mij weer in voor de donkere avond valt…

dag, nieuwe dag ik groet je en pak je beide horens of pak jij mij weer in voor de donkere avond valt.…

Met horens voor schut gezet ontwaakte het beest in mij. Als een stier loop ik storm, bedaar ik maar herinneringen prikkelen me en haken zich vast: dat rode doek danst uitdagend! Kop noch staart krijg ik nog aan mezelf.…

Kalm grazend De dagen herkauwend bezien Samen en toch alleen Kou lijkt niet te deren En toch, daar is de zon Aanbeden door je fiere horens Berustend en sereen Spiegelend in je blik De voedende warmte gedeeld aan kalf en kind…

Grijze torens staan als horens van de neergevleide stad, en ik peize welke wijze ritselt in het popelblad. ‘k Wou wel gâren op mijn snaren wat daar doemt uit nevelrag, en te noene boven ’t groen zingzoemt in de zomerdag.…

en zal ik de koe bij de horens grijpen en alle bruggen verbranden? ...... zou je dan misschien, heel even, mijn handschoenen willen geven? ja? o, dank je!…

Link moet het in Pamplona zijn geweest.. Wat men daar doet om mensen te verstrooien.. Die stieren die compleet over de rooie Zich bestiaal gedroegen bij dat feest. Bij interactie tussen mens en stier Komt steeds het beest naar boven in de stier.…

Vat die valse duivel bij zijn horens beet. Bestrijd uit alle macht dat kortzichtige monster: het monster dat racisme heet.…

- over het donkergroene water gleden twee smalle witte eenden geluidloos als een droombeeld voort - De horens, smekend en gesmoord schenen hen dringend iets te vragen, hen volgend met haast menslijk klagen.…

Als zij haar groene jurk uittrekt valt het dons van populieren ruist het ritselend blad Mijn mond valt er van open Er groeien horens door hoofdhuid gespleten hoeven trappelen Een wolk dimt het licht warmte komt uit de aarde een wesp cirkelt traag Zij geurt van kweeperen kaneel en zweet wit zoet het strelend gras…

Hun mannelijke trots draagt horens. En zo doe jij, mijn vriend, die even ijverig maar minder dartel jaagt op 't jonge groen. Je vrouw, die zich gewillig plukken laat, is meer een rijpe vrucht, maar heerlijk pittig smelt ze weg onder mijn tong.…

mijn opvolger in haar bed, - waar ze bij voorkeur optreedt - weet niet hoe ze ook mij ooit dankbaar fluisterend tegen mijn wang vleiend vertelde dat het onvoorstelbaar lekker was hij beseft nog niet dat hij reeds, op zijn beurt de horens draagt: de dumpingbrief is reeds geschreven als hij onwetend voor het laatste met haar vrijen mag…

ik zal ook de hel trotseren waar de duivel loeren draait ons paait met hete vuren en dan als altijd mij een oor aan naait regen zweet als een verfrissend buitje jouw tijdelijke komst is ook voor mij een uitje want jij wordt niet gebrand was eventjes geband uit het wervelend vagevuur zijn horens en de staak heb ik op aarde…

Toen bliezen de poortwachters op gouden horens, buiten daar spartelde het licht op 't ijs, toen fonkelden de hoge bomentorens, blinkende sloeg de Oostenwind de zeis.…

Als beschimmeld zaad in het dorre land geplant groeit uit tot vrucht van droefenis een nagel door elke hand De schedel met dorens als horens op het hoofd verdoofd vervliegen haar woorden in een storm van smart Twee zielen voor eeuwig verbonden in een bloedend hart Zij werpt knielend een laatste blik naar ogen gebroken…

ontwaak uit onbewuste slaap verlaat de goud vergulde toren vervang de huid waarin je staat grijp de horens die zich tonen vergeef de fouten met herinnering geen mens leende ter verwoesting sta op, doe, richt je op morgen speel de melodie van’t nieuwe doen vang het licht in beide ogen rol het deeg van goed fatsoen bouw de brug zonder…

haha wat reuze leuk maar niet heus brandend hout in horens boven een stierenneus Spanje was een mooi warm land toelating van marteldood betreffend gigantisch jonge mooie dieren klopt van geen kant zenuwslopend doodsbang kijk in hun hulpvragende ogen omstanders waanzinnig joelend totaal geen mededogen mensen overal…

ze belagen je kasteel stropen bij de boeren loeren naar de ophaalbrug ondermijnen torens grijpen koeien bij de horens zaaien tweedracht en veel twist ze willen jouw geheimen uit de kerkers van je geest de donkere gewelven waar het gist en donker mist je kunt niet met ze delen die dimensie is te groot waar norm en waarden heersen…

je laat je vallen achterover in de sneeuw voorzichtig zakken mag natuurlijk ook dan doe je de armen open en dicht gelijkertijd de benen ook als je opstaat is het precies een engel vers in de sneeuw van je eigenste formaat jij krijgt natuurlijk horens en een gevorkte staart…

Aan de oorsprong van de Nijl Drijft de herder zijn vee Hij zoekt zijn heil Door een dikke walm van mest dat brandt Zo is hij de beet van de muskiet voor Maar de as bijt nu in zijn vel Zijn mager vee draagt grote horens Waardeloos voor vleeshaak en slagersmes Gefokt naar volharding en weerstand Wordt vet overbodig Het vee is zijn vermogen…

ze spelen op het plein een tent is opgezet de kapél zit op zijn plek en laat de horens schallen de mensen dansen niet alleen een dwaze clown zingt het refrein, jongleert vaag met gekleurde ballen ze kijken maar vinden emoties raar applaudiseren zonder openlijk de handen te bezeren totdat een ijle stem in tegenwind gaat zingen…

Bokje: Hondje, mijn horens staan vast op de kop! Hond: Bokje, het was maar uit gekheid gezeid, Laat ons wat spelen, wij hebben tijd.…

Keizer Nuons fiere Witte Wieven ze staan daar en doorklieven de hemel slag na slag zie ze reiken met hun lange halzen hun scherpe snedes walzen en draaien dag na dag Hoog verheven hunne silhouetten ze maken korte metten slaan alles in de wind ze trotseren hoog vanuit hun torens de koeien met hun horens en heersen eensgezind Fier…

Wat u dan waarschijnlijk zorgen baart is dat ge wellicht horens moet dragen, of misschien erger nog..., een staart.…

Zo stoer-vast was de kop, twee ogen groot, de jonge bek, neusgaten en het paar knobbels van horens, nog niet uitgegroeid, de huid sneeuw-blank met vlekken glanzend bruin. Ik riep hem aan en nader kwam hij toen, ik zag de poten-buiging en zijn gaan en zijn plots stilstaan, stil bij de rivier.…

zo in het onthullen van het vlaggenschip verrast mij het gevoel dat de dood buigzamer is dan het hart van de langst levende razernij bestiert de arena met horens die alles geraken wat in onwil is gelegen, morgen ja morgen ademt de pret mij in het gezicht omwille van de stem die mijn binnenste vertolkt is het sterven een handeling van het…