Alle inzendingen over horizon-taal

Het is voorbij de horizon dat ik je over liefde zou spreken. Herinneringen ophalen van de liefde diep in mijn hart. Kon ik maar zeggen wat de zon mij heeft verteld. Ze had al de warmte mee van ver over zee. Moest ik voorbij de horizon kunnen kijken dan kon ik mijn geest verrijken.…

Ver voorbij de horizon Is waar mijn leven begon De op een na de jongste van zeven Dat is een beschermd leven Op de berg vulden de wolken zich met regen Daarna ontstond een hemel van witte vegen Altijd zijn de wolken op jacht Zowel overdag als in de nacht Voortgestuwd door regen en wind Belagen zij op aarde de volwassene en het kind Eenmaal…

toen je hart maatloos klopte je met je lippen alle brieven las jij de lege hemel vulde vlammen in zonnebloemen zag jouw vingers het licht konden vangen toen je een weiland maakte om te slapen je met een teveel aan verlangen achter de horizon wilde kijken toen je zag dat je daar al was…

ontmoeting ik wil ik gil ik tril ik beef ik geef ik streef ik schreef om met je te vertoeven ik leef om ’t opperste geluk te proeven je smaak je geur je stem en de kleur van je ogen gun me het moment van vrouw en vent van stralen en verdwalen en van bloemen en van planten en van bloedverwanten breng…

Men bootst het wonen na in tal van talen. En het dorp wordt een stad en de stad de wereld, als ging de hele wereld in een straat. Soms staat men voor een horizon als voor een hek, maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká, naar al dat elders van te ver en van te velen.…

Kleuren ontplooien in spel van licht en donker aan de horizon. Hoe ik me volgeladen schepen en wapperende zeilen herinner die scheren langs mijn vloeiende lijn waar ze steeds meer wegvaren met kracht en richting van wind als vlotte reisbegeleider om op die manier hun bestemming te bereiken.…

Lijkt ver weg Wel gezien, toch onhaalbaar Brengt duistere gedachten licht Dieptepunten brengen verlangen Naar het punt dat verlicht Mooie zonsondergang Gratis advies; geniet ervan Verzacht de gevreesde ondergang Vanwaar toch zo bang Voor onzekerheid die net zo vaststaat Als de ondergaande zon Het feit is hij zal onder blijven gaan…

Daar ginder wenkt de horizon zij klapt in gouden handen het heimwee naar die einder is onvergetelijk en groots maar 'k ben gebonden met onzichtbare banden. Ze roept me elke dag en stille stemmen in de nacht roepen mij dwingend en duister ik luister niet, naar hen en wil die stem niet horen ik hou niet van gefluister...…

machtig gezichtsveld waar land en lucht samengaan blik op oneindig…

Hoe ver je oog ook reikt het laatste wat je ziet is de langgestrekte horizon verder kijken kun je niet.…

De horizon ontwaakt in vroege stilte In een zachte waas van licht Langzaam vangt de zon de aarde Lichtbundels strepen vanuit de hemel De zachte dauwdruppels nevelen Geruisloos laten zij zich drogen Op het ritme van de warme zon Al het zwarte van de nacht lost op...…

Het felle lichtje aan de horizon Is het punt waar het allemaal begon Zou dat allermooiste zonnelicht Ook ons eindpunt zijn wellicht?…

De horizon Verbloemt in de rook van de stad De zon Verdwijnt als een kostbare schat Het heelal Rijst op in de nacht Een duizendtal Verlicht de donkerte met al hun pracht De anonimiteit Is zo groot als het kosmische domein De kleinheid Maakt ons tot een zandkorrel in de woestijn De schemering Verfoeit de komst van een nieuwe dag…

het breiwerk verloopt van donker antraciet naar lichtgevend wit op stammen staan opengewerkte knotten wol van zwart naalden tikken tegen de ruiten van de trein maar daar is ook de zon! en Utrecht, mijn station…

't Is nog vroeg. 't Zwakke ochtendlicht staat op het punt zich in mijn oog te openbaren, mijn wereld weer te vullen met gevaren en een oud begin: een dag in delen, geen gezicht, geen wollen donker, dáár is het gezwoeg.…

zich breekbaar achter je plannen schaart Zolang de horizon de overgang maakt tussen hemel en aarde is het niet nodig te kiezen tussen wensdroom en werkelijkheid als de hemel zich maar zonder medelijden weet te scheiden van wat we op aarde tentoonspreiden…

de horizon van de eindeloze emotiezee is onbereikbaar dichtbij…

De horizon waar de reis begon horizon op naar vrijheid hij zong horizon voor altijd voor ons de mens die zoekt de toekomst open.…

Er is een rechtmatig wenen in de rechtspraak der onrust door zonverloren dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger…

Kijkend naar de horizon, zoekend naar wat daarachter zal zijn. Languitgerekte velden, in de felle zon, je moet erdoor al doet het pijn. Kijkend naar de roodgekleurde lijn, lopend, ploegend, verlangend. Kijk naar nu, dan zul je beter af zijn.…

Waarom verleg je steeds je grenzen, Lok je me steeds verder weg? Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten…

diep is de oceaan vurig de branding hij leest zij leest golven huizenhoog hij schrijft zij schrijft letters in het zand hij lieft zij lieft in oneindige tederheid hun omhelzen…

HET KIJKEN NAAR DE ZEE NEEMT ME MEE NAAR HET NIETS OF HET IETS WAT IK NIET LICHT KAN BEVATTEN: HET EINDIGE HET ONEINDIGE HET INNIGE WAT MIJN ZIEL TROOST WANT MET OF ZONDER ZON IS ER ALTIJD EEN HORIZON Dit gedicht draag ik op aan mijn belgische balcon-buurvrouw en echtgenoot, Zuid-Spanje, 5 december 2010…

In het verzwegen meer langs de rafels van je uitgeplozen liefde vaart de nacht in stilte fluisterzacht, het licht verzonken in donkere ogen een stem wiegend over het blauw het eeuwige draagt het verlies het verlangen luistert naar de verte.…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje De zon besprenkelt licht als feeënstof over golvend water Een hardloper betreedt het podium van het theater Het verhaal vertelt van die wonden van de oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde Van die eendagsvlieg die diezelfde avond nog verjaarde…

zij hebben mij ruimte gegeven om in te dwalen geen horizon meer om te bepalen waar ik ben ooit heb ik met wit help geschreven in de blauwe lucht een hemel in weerspiegeling maar eindeloos ver weg ben verdwaald in de ruimte om me heen opgesloten in een cel -alleen-…

Je bent er al achter schaduw van verleden verander je van aandacht op plaatsen van bestemming er staan geen hekken wegversperringen of deuren niets markeert de grens naar het niets maar je geeft niets om de leegte dit is ons liefdeshuis om in te leven als omhulsel gebouwd voor ons bestaan dit is onze danszaal onder een heldere hemel…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

Zoals de horizon in een boek komt mijn roman op bezoek.…

Het is misschien vijf dromen verderop dat land waar jij verdwijnt in jouw dans en veel tijd om te schrijven heb ik niet maar ik vertel je over muziek over het voedsel van mijn volk er is geen tijd om na te denken jij staat daar waar mijn wereld eindigt en zwaait er naar de wolken met niets anders om over te peinzen dan de afscheidsbrief…