Alle inzendingen over huizen

Alsof daken van huizen opeens zwart bekleed met duizenden kraaien en kauwen de tijd mensen een heftige oorveeg geeft. Hoofden achterhoedegevechten voeren wenen bij gedachten, zij vegen zorgen uit hun ogen en andere blikken ook weer weg.…

"Welkom in de Elfde" hebben nog geen gasten verblijd Haar schichtige inwoners lossen op Verspreid over 10 provincies Velen zijn door hun toestand getroffen Weinigen komen even aankloppen Toch vult men licht een ferme hoofdstad vol lui met dak noch vooruitzicht De gure wind der achterstelling luwt niet achter pokdalige deuren Sjofele huizen…

schuim over dijken en duin Weer raasde een vliegende storm over 't land Weer beukten de golven 't geteisterde strand Weer gingen gedachten gebeden naar zee Weer leefden er honderden duizenden mee Weer waren de machtigste schepen in nood Weer vochten de mannen op leven en dood Weer wachten de vrouwen met angst in hun hart Weer was in de huizen…

Dit is het verhaal van Karel de Merel Stuntvogel van beroep en een echte kerel Hij stortte van toren, brug of viaduct Deed alles wat niemand ooit was gelukt Karel vloog de hemel in, o zoooo hoog Om vervolgens met een sierlijke boog Vanuit de wolken vreselijk omlaag te suizen Op weg naar benee, tussen de huizen Iedereen die keek verwachtte…

Hoog over huizen en hoven gesticht, koepelt de middag. - Op daken, op straten regent en regent en regent het licht.…

In ‘t land van niemand Kent niemand iemand Ben ‘k niet alleen meer Kan ik zijn wie ik wil zijn ‘t Is een nieuwe wereld Tussen hier en nergens Overal en ergens Waar de sterren stralend zijn Golven als huizen hoog Waters als dalen diep Nemen me mee en delen de mysteries van het Al Krabben wijzen de weg Kennen geen klok of tijd…

Soms zo groot dat het schade geeft, Aan huizen ver over zee, Brengt de hagel niks goeds mee, Voor ieder die daar leeft. En zo bla bla bla ik nog even verder, Over schaapjes en een herder. Want zo zie je, het is zo simpel, Rijmen zonder inspiratie, Geeft bij mij geen irritatie, Het geeft niet eens een rimpel.…

in deze botsing van ongelijke werelden breekt het woord barst en kraakt onder het olijk jolijt van eeuwige paradoxen levert enkelvoudige letters aan het edelachtbare Hof en de betere huizen geblakerd hun tradities en rijk verleden ogen en oren koloniseren gewetenloos de lamme hersenen beheren strategisch spraakkunst en bloedsomloop…

Maar oorlog is: de zon sluit zich met luchten af huizen worden wentelbaar, een bevel: mis niemand. 5. Reïncarnatie Met dood als een beweging van mijn hand sla ik het sluipen in mij los en duw over de rand van mijn verstand een helm. Want wie ben ik: met woorden om het hoofd tot deze oorlog opgedroogd.…

Waarom zijn er de orkanen die verdwaasd en nergens heen stille ogen doen verbazen om daarna in volle razen honderd huizen op te blazen tot de allerlaatste steen ? Waarom zijn er de geweren die zich richten op de stoof van twee onverteerde buren die hun kogels blijven vuren tijdens nachtelijke uren uit de naam van het geloof ?…

voor pikante details en wild verlangen en waar jij woont zou ik niet willen weten ik herhaal mezelf in een zeldzaam vergeten doorwortel winters zonder aanspraak schimmige mensen op de achtergrond geroezemoes achter de schilderszolder waar een ontlede ziel de horizon schildert ook deze keer met donkere wolken en een magere zon die boven de huizen…

goddelijk verheven kalm de schemer zal nu laat in de middag vallen de sterfelijkheid houd aan, deze morgen ik voelde meer steen met gelijk geduld alles stond stil, de geronnen minuten stroomden niet meer in de kamer is buiten mij geen mens geen spiegel zelfs aanwezig er is een smaak van herfst in de bomen er hangt een kleur van honger boven de huizen…

Bouw huizen voor fonetische spelling; alliteratie appartementen voor willekeurige letterverplaatsingen flats voor overige vormen van rijm en grammaticafouten. De zin er van doet in regels jeugd bouwstenen stapelen naast ook wel verre van volledig bezig zijn niets knechten.…

Schoon d'avond valt en tussen de beide grijze gevelrijen het donker zwaar hangt als een klos en overdadig ontsteekt geen hand het licht aan de lantaarnen Zo wentelt plots aan d'ogen u het wonder van een vreemde stad de grijze huizen van u dees' anders zo bekende stede De zonnestralen sloegen hard aan d'aarde over dag en uit het vuur van…

Het kalme riet blijft zichzelf, kent geen tijd, toont steeds vreedzaam beschermend aangezicht: een hecht onderkomen, open én dicht, voor dieren tot huizen of zwerven bereid. Zeilen met tastende punten schuiven behoedzaam ogend tussen eilandjes voort, als vleugels van traag zwevende duiven.…

De huizen staan er leeg, scheef gezakt, verweerd, aangevreten door de tijd. De ratten hebben er hun koninkrijk. De wind heeft er vrij spel, rukt aan ramen en aan deuren, jaagt vergane kranten tegen 't hek. Grijs en grauw zijn er de kleuren. De muren zijn gescheurd. De ramen zijn gebroken. Jaren is er niets gebeurd.…

Dit oord is met zijn lege huizen godvergeten. Als ik hier doorkom, zal ik die god nog danken. Die stomme stilte, die niet wordt verstoord, elk geluid wordt hier in alle rust gesmoord. Alleen een hond die net nog weet te janken.…

ergens sprak de meester in talen wijd verspreid en huizen grondgelijk door ‘ t hevig schudden voor altijd buiten het gebruik het syndroom kort van verhaal buiten zinnen wacht allengs met zieltjes winnen, het veracht stoïcijns de wet met haar procenten in het gelid van het afgebroken alfabet de accijns geletterd en tevree brengt…

We stonden op het duin en overzagen zee, waar zeehonden op de platen huizen, de zon nog net niet onder en praatten over man en zoon, wij, beroepsgenoten, in 't zelfde schuitje hadden we gezeten waar we afscheid van hen hadden moeten nemen, hier op die top, aan d' ene kant de ondergaande zon, schuin boven ons de volle maan, we keken…

En zie, de mensen volgden op een draf de kerstverlichting siert reeds huizen en de pleinen het klinkt als liedjes in de nacht door engelen, mensen, wellicht beiden? Te midden van een pandemie is geen verschil wie in het duister zingt men weet nog steeds van mooi en goed, of doen en laten voor elkaar een houding om het virus te verjagen...…

Tegenover een park staan huizen vol ellende met op de gevel een wonderschone tekst: Myn Lief ik min uw.…

wij die gestrand zijn tegen dit rijke continent zonder ooit onloochenbaar in Afrika te landen wij in huizen in Amerikaans-koloniale stijl die wij omringen met parken en tuinen om aan de aanspraak van het landschap te ontsnappen die op kelims lopen, in Nederlands dialect praten naar Duitse liederen luisteren en Engelse poëzie lezen die 's ochtends…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…

Zerken vastgelopen rookpluimen boven een stad, huizen waarin mag worden geleefd. Gras groeit nog een paar dagen nadat het is gemaaid. Alles weggestopt, keurig zoals de kelders die in dochters worden verborgen.…

Ik kan niet leven in een stad Waar lawaai heerst en kwade dampen, Waar huizen als konijnenhokken Op elkaar zijn gebouwd van steen en beton Waar men geen zon aan de kim ziet rijzen Nee ik kan niet leven in de stad Ik kan niet leven in het bos Met zicht alleen op bomen Al ziet men stammen groen van mos En kan men zomers daar tot rust komen…

verzorgen van nesten boerenwagens hobbelden over mijn ruggen en kuilen koeien en varkens kietelden me dikwijls met hun trappende hoeven wanneer de haastige tocht klonk tussen stal en open leven over heel mijn huid werd dik zwart smeersel verspreid overal voelde ik hard aan adem halen ging moeilijk gelukkig wende het spoedig nieuwe huizen…

Zouden we elkaar helpen, onze huizen te verbouwen. Als we bij elkaar waren, en maar een half woord zeiden; Haalden we herinneringen op, uit die goede oude tijden. Omdat ik een bijzondere broer heb, ga ik anders met hem om. Zal ik dit allemaal niet met hem beleven, en dat vind ik best wel stom!…

Grijs aangrauwend ontwaakt de dag die druipend opstaat uit de nacht het huis ademt nog de kilte van het duister en de stilte die ik dromend voorbij gaan zag met hun ziel verlammende kracht die mij ‘n ogenblik verziltte en mijn levenslust verviltte grijs en grauw verloopt het etmaal druilerig zonder zonnestraal huizen huilen langs…

een goed gevoel, maar vrede is het verst toch hoop ik tegen beter weten in: wie weet zegt ooit de vrede toch ‘ik win’ * de zachte krachten zullen zeker winnen schreef dichter Henriëtte Roland Holst de huizen van de rijken zijn het volst zij vragen dús geen paupers mee naar binnen dus zuip en vreet voor mijn part heel de dag de laatste lacher…

Heeft u een handeltje in brievenbussen? Of baggert u aan Afrikaanse kusten? Dan kent u niet de lasten, wel de lusten Van haar krijgt u wat lucratieve klussen De rijkste vrouw van ’t hele continent Het lijkt verdorie wel een echte vent…