Alle inzendingen over huizen

De weg waarop ik liep had heel veel huizen, ook krotten en kastelen, 'k bezocht ze allemaal. soms te gehaast, 'k had weinig tijd, de weg was nog zo lang, totdat 'k ineens, heel onverwacht, een rimpel tegenkwam, ik struikelde en viel voorover in het zand.…

Herinner je: net in het nekje van de weg wat huizen verderop het werken van het strak rode gemaal gebouwd ten tijde van ooit de depressie, een uitzicht over magere slootjes, griendgronden en ander landelijk spul, te armelijk voor een vrolijke vakantie.…

zich een baan door haar hoofd, hij knabbelt aan haar wilskracht, tast aan, valt aan, heeft niet de wil om te leven, ach nee, kansen op overleven zijn ten eeuwige dage verkankerd Nu zijn woelratjes op zich best aardige dieren met een hoog aaibaarheidsgehalte, maar uit haar hoofd kan niet langer een boom groeien In de nacht van haar hoofd huizen…

lucht een vergruizelde geest zeemt rondjes zwaait in de deuropening gaapt me aan alsof ik het ben die binnenval ik had je niet verwacht dit is mijn huis daarom hij verklaart zichzelf zoals een vallende komeet die nipt de aarde aait hij ik we weten het niet meer kijken naar de vergeelde sterren ik lach dat hij hier woont oude huizen…

Hoor, 't is de wind, 't is de wind, 't is de wind, en zoekende zucht hij om ruste te vinden, overal rond, en en vindt gene, nooit : of hij de daken van d'huizen verstrooit, of hij de vliegende blâren doet ruisen, of hij de bomen daarboven doet buisen, of hij de torren hun toppen afwaait, of hij de malende meulenen draait, of hij de…

terug naar velden aan beide kanten van stenen die als straten onder voeten zich begraven vastgelegde zinnen die hun kanten wisselen aan lantarenpalen bengelen gedoofde lichten en wijzers van kerktorenklokken hangen vast in hun tijd. zolang zon, regen en wind het toelaten wijzen daken alles terug; enkel de woorden van doden spreken nog over huizen…

Zuilen van regen beroven me druppelsgewijs van licht in de ogen het plaveisel glimt een galerij van bomen ik spoel kleurloos weg onder een veelheid van silhouetten Deze vochtige wentelwereld ruikt naar een tekening in vettig grafiet De wereld komt naar beneden in doorweekte vellen huizen smelten weg in een wassen schildering het warme vet uit…

En ik keek op de tijd en zag dat het tijd was om te vertrekken, terug richting het station, terug naar het verblijf, terug naar onze huizen toe...-…

De daken van de oude huizen gaan op onze wenk zacht aardbeienrood gloeien en de wijde tent des hemels wordt doorschijnend edelstenenblauw en krijtwit als de as van kostbare sigaren gaan kleine wolken met geheime opdracht varen.…

stille stappen laten huizen van persoonlijkheden achter relaxed in de regen ontdek ik met eigen ogen het weelderige weidelandschap van Friesland tussen mijn vingers gloeien gekozen woorden het begeleid de pen gebogen op papier van het moment van beelden om het leven op de geur van regen zintuigen trillen, ik weet het en ik weet waarom…

Auto’s kunnen rijden in een waas van weemoed vroeg in de morgen vooral terug naar de stad, naar de asfaltzorgen langs fietsers, fabriek en schoorsteenroet naar de stad naar de huizen in een auto die naar leer ruikt en naar stof met het meisje dat mee moest en dat moegedronken en moegekust uitrust van haar roes in een auto die rijdt langs…

van wie het koren op de akkers dat ik eet waar zon en druppels dauw in huizen en vorst en kou en ‘t ruisen van de wind, van wie zijn de getijden die gewassen doen gedijen, van wie de stem waarmee ik spreek, van wie het idee dat van mij leek, van wie hetgeen er in mij droomt, van wie het geluid van klanken dat naar oren en naar harten stroomt…

En ik keek naar de rivier waarin de lampen van huizen weerspiegelden. Er was schijnbaar leven overal. Ook in de nacht. Ik besefte dat er vrede was en kon heersen over de aarde. Ik wist en vermoedde dat mensen elkaar konden liefhebben. Er was veel wanhoop, haat en onvrede in de wereld. In de afgelopen eeuwen.…

Rood is de morgen op zijn blozende kruin, Rood zijn de pannen van de daken van Holland, Rood zijn de stenen van de huizen van Holland, Rood zijn de bloemen aan 't Haarlemse duin, Rood zijn de kersen in de Betuwse tuin!…

gillen en dat alles tegelijk de zomerbloemen van haar zachte rok trilden zand viel uit de takkenbossen boven ons op mijn haren op het doekje van mijn moeder dat ze mij meenam het schemerduister in waarheen de straat door uit de schoorsteen van de lijmfabriek kwamen rook deze keer de pijp joeg een haardos van vlammen en vonken de lucht in de huizen…

Het ontkluwde zich in me er waren kamers, waar ik eens woond' en de ex, die ik zo graag, we niet begrepen waarom, en zo vele huizen en dikke dekens die bedekten.... Nu weer ontwaakt, denk ik, ik hang er maar bij. Hier hangt iedereen er naakt bij niemand schuil, om samen man vrouw kind zuiver zuil te zijn.…

Verstilde zachte winterklanken echoën de tijding weer stemmingsvol met haardvuur verwarmde huizen, een met toewijding en overgave bereid perendessert in Kerstsfeer kruidig geurend naar kaneel. Eenzaam deelt een enkeling het wakkerende kaarslicht..…

'k herkende geen huizen, geen stoepranden alles was compleet verlaten, een spook stad gelijk. Ik keek naar alle kanten, want weet je: normaal weet ik van wanten maar NU was ik de weg kwijt.…

Bouw nieuwe huizen en trek rechte lijnen. Ik ben weids en eindeloos in stil vergeven, in nooit vergeten.…

In de volwassenheid lijkt de ziel te huizen van dat 'zijn', was ik ooit. Een ziel die het hadden heeft moeten kluizen, en in zijn verlangen wordt beknot en gekooid. Soms, voor even mag de starheid vergruizen; als de volwassenheid door zijn kindertijd wordt ontdooid.…

die nacht was 't volgens de postkaart begonnen te sneeuwen als motten dansten de vlokken rond de panden om vervolgens zacht op bomen, boerderijen en huizen te landen alsook op struiken en heggen: gelijk een groep spreeuwen een stevige bries kondigde zich voorts vanuit het oosten aan witte sneeuwgordijnen sierden in een oogwenk de bomen waarin…

wachter de lantaarns en de kaarsen in de kapel werpt een vlugge blik over de graven Sluit zorgvuldig het hek af en bergt de sleutels op in een kluisje die onder een sluier ban groen liggen verborgen de vroege avond valt in zware mist hangt in de l grijze straten op de voetpaden liggen opgehoopte verrotte herfstblaren… in opgewarmd huizen…

Zelfs nu er intense vrede kabbelt door de straten, huizen, schuilkelders. Mijn hart bonkte als een bezetene, ik gebaarde ernaar, zo van: kijk, daar liggen de diepste wonden! daar voel ik mij het zwaarste door jou gebeten en uiteengescheurd.…

alsof God zelf zijn dobbelstenen had laten vallen her en der tussen puntige rotsen om daarna aandachtig en frivool met tandenborstel, zeef en ecoline in het rond te zitten spatten een kladje smaragd en azuur subtiel over de schouder om ook het water te kleuren tot tegen de scherpe kliffen flanerend door de smalle steegjes waar tussen huizen…

Maar de huizen leunen vol afgrijzen, de bergen verbergen de lucht en de molen maalt er niet om, want de zon negeert al het kromme. Ongenadige, je scharrelt weer schor in mijn hoofd, jouw inferno slaat mij om de enkels, de oren. Je steekt mij de ogen en ik schilder de ziel.…

van wie het koren op de akkers dat ik eet waar zon en druppels dauw in huizen en vorst en kou en ‘t ruisen van de wind, van wie zijn de getijden die gewassen doen gedijen, van wie de stem waarmee ik spreek, van wie het idee dat van mij leek, van wie hetgeen er in mij droomt, van wie het geluid van klanken dat naar oren en naar harten stroomt…

nog pas gisteren voorjaarshelder stralend in tal van tedere kleuren verwachting van toekomst hoe kort dan ook is dof nu de stad en kil oogt onherbergzaam ontwortelde bomen, ontdaan van bladeren, vogels stratenloze grijze vlakte met bewoners noch hun huizen door nevelflarden omlijst nauwelijks nog leven onder oneindige dreigdonkere en…

Maar dansend heb ik onbezonnen je naam geroepen tot de muren, totdat de huizen binnenst buiten schaterlachten van verdriet. Terwijl ik in mijn dorpen liep, heb ik gevraagd om de beminden: waar kan men oude namen vinden? Wie kent de naam die mij verliet? Wie deelt de droom die in mij sliep en zak het hart in bloemen winden?…

I de zonnestralen raken mijn gemoedsrust net als in vroegere kindertekeningen daken van perspectivisch mislukte huizen energiecellen worden geladen kilometers blijken peulenschillen die brandstofverbruik minimaliseren de vederlichte stap kenmerkt de levensgang personifieert vriendelijkheid contacten blijken productief boodschappen doen…

-----De huizen stonden zij aan zij, -----als om zich aan elkaar te warmen. -----De daken staken in de hoogte -----als hoeden van middeleeuwse dames. -----De mat-gekleurde vensterruiten, -----gevat in loden raampjes, trilden. -----In de lage grijze nevels smolt -----de suikeren toren van een kathedraal.…