Alle inzendingen over humus

Ik zal vergaan in humus Voeding voor paddenstoelen Voor de wortels van mijn moeder die in de lente weer bloei zal maken.…

je stopte want hij raakte je, de steen je kon er niet langsheen zijn oppervlak weerkaatste heden, in groeven nestelde verleden kruimels tijd die windlicht zijn vergaard humus die weer aarde maakt je hand volgt sporen van de dood en weer herboren worden, de opdracht onvoltooid geen eeuwen weggegooid in jaren hangt ervaren van het…

Stop met ijle vingers me de oren toe: wie kan er boodschap hebben aan ons, die heimelijk en traag in humus opgaan, zinnen strelend van de diepste stof? Wij zullen opstaan als gesteente, als een zee, een zwerfhond of een wilde ui.…

In de tuin vol herfstkleuren hangt een geur van humus, geen blad trilt. Onvermijdelijk wacht hij daar verstild op wat de muze van hem verlangt. Poëtische zinnen willen maar niet stromen, ook al is aan elke voorwaarde voldaan. Hij denkt, ’t is met het dichten gedaan. Wat rest er van al mijn literaire dromen?…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven.…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven.…

Houdt hij, begraven onder humus’ dril Een winterslaap, of ligt hij er te beven Trillend van faalangst niet in staat te weven Webwoorden, interpunctie, want zo stil Maakt hem de grote dosis informatie Zo nietig maakt hem elke monoloog Zo moe de velen voor zijn geestesoog Die voor en met hem vrijuit verzen schreven Die zullen blijven schrijven…

lomp in het zadel zeul je de bronzen koets door drasland slikgas welt op in een weeë bel de malariamug zaait haar sporen talmend knal je de zweep op zijn flank stug van verveling tel je de schubben op het schild van een dreigende pad die je met de hefboom van stok en rotsblok op zijn weerloze hoornen rug tilt iets woelt in slib en humus…

Het in 't humus vastgeroeste bos staart roerloos en met ingehouden kracht naar planten, dieren, mensen en het mos en groet de wind de adem van de eeuwigheid die rusteloos van pool tot pool het levende verhaalt van verre horizonten van mistralbroeders en siroccozusters het bos, de wind, het mos een kind dat met ogen zonder kleppen spelend…

ooit, Of misschien ook wel nooit - Bladeren door de karige Herfst afgedankt na 't Aangenaam verpozen Onder 't jonge groen, dat Tot volle wasdom kwam Daarna rijk scharkerend Tot diep bruinend brons Waaraan wij sprakeloos ons Laven - nu kruinen Moedeloos en doodvermoeid Zich overgeven aan de tijd Hun oude blad kostenloze Humus…

plek die veilig, niet lek die altijd goed en eerlijk Zelfs 't Universum lijkt het leuk een mop met ons te willen spelen zie ons met zovelen erin trappen uit droevenis ga ik maar naar mijn tuin ruim daar wat puin van blad de aarde eerlijk buk mijn lijf dat stijf van eigen verzonnen verhaal waarvan ik denk dat't waar wat je ruikt: humus…

Waar elke boom z’n wortels nestelt in de rijpe grond, dringt het mos zich op, gestaag sluipt de herfst op lome voeten rond, de wingerd dwingt het rossig blad te vallen waar ik dacht te rusten onder de humus van beloften en in het eikenbrons van je woordenschat, gevat in een tot ziens, een laatste groet.…

blijft stinken ook in de sporen van de relativiteit drijven de kwaadste tongen merkwaardig alfabet door trouwste lakeien scheidt kwaliteit van waarheid, mocht die bestaan, een slap aftreksel daalt af in afgedankte grond bekers gevuld waarin we moeiteloos verdrinken de waarheidsvinding gereduceerd tot nul, het residu is gelukkig de beste humus…

In een piepklein huisje vlak aan de dijk Hoord' ik iemand jubelen juichen en gieren Van lentegekeuvel en floragezang Haar man werd er gek van, ging vloeken en tieren "Ik erger me groen aan je voorjaarsgekweel Dat paars uit de humus en bodemstruweel Ontluikende kuikens in barstensvol groen En insecticiden in huis tuin en keuken…

Nog voedend in mijn gedachten, vanonder de dikke humus wond, schieten fraaie beelden, als paddestoelen uit de grond. De één als mooie herinnering, de ander met een giftig venijn, ik mag het nog even aanschouwen, doorheen het dikke mist gordijn.…

Humus voor Bokito, Vrouwen tellen er nog tot tien. Roffelen op de borst, Maakt plaats voor megalomane fixatie. Badplaats Sotsji overwintert voor 40 miljard, Een potje Risk materialiseert in Krim annexatie. Oekraïne laat zich intimideren, Ingrijpen in het pro-Russische oosten durft men niet.…

waarin ik doofstomblind wil dolen tot ik in het maatglas de lauwe palmwijn vang die zuinig vloeit uit de vouw die ik zelden zomaar vergeet het veenmos groeit grijsgroen over jouw flanken met de turf die ik uit de lenden steek stook ik ons strobed op dan schranken wij been over been tot een kluwen schuwen de vossenklem die schuilt onder de humus…

De rijm op de bevroren grond knispert onder haar laarzen en de zachte humus geur van gevallen blader- lagen prikkelt haar neus ... " ochtendstond geeft goud in de mond !" is een mooie leus.…

door mijn vraag te blijven, het laatste wat ik in haar ogen las, waren mijn illusies, een patroon in een rimpelloze frons waar elke boom z’n wortels plant in de gerijpte grond, dringt het mos zich op, gestaag sluipt de lente op kousen voeten naderbij de wingerd dwingt het luikend blad te heffen waar ik dacht te rusten onder humus…

de grote brokken groef je onder de humus, vele wormen kropen erdoor. Valt toch wel mee, vond je. Je mengde je afval met ’t mijne en spitte ’t zo, dat ‘t één berg, één donkere massa nieuw leven, nieuw geven, omarmen, liefkozen weer wordt. samenzitten in de tuin, genieten van bloemen, bomen en fruit.…

De humus geurt koppig. Het kind wacht geduldig/verlangend op de terugkeer van haar broeders: zij jagen: hun is bet woud een speeltuin voor de driestheid van bun harde speren: die zij juichend planten in de zachte buik van de ree. Reeds valt de avond, nog wacht het kind.…