Alle inzendingen over ijlen

Vanaf een stip in de polygoon echoot vertwijfeld een ijle toon wij zijn de kroon wij zijn de kroon wij zijn de kroon…

De ijle wens hun bestaan steeds vast te mogen houden...…

mijn huid is dun als de ijle echo van de stem van een geest niemand zal zich aan me branden ik kijk uit naar de sterrenstorm het is stil in het oog van de orkaan…

op je graf plaats ik een pompoen met waxinelichtje ik drink met jou op leven en dood scheiding is nu ijl ik neem een slok de andere giet ik uit op de aarde…

de muziek komt ijl en zacht als stralenbundels door de ochtendnevel zwevend op tederheid komen we in oneindigheden waar de schepper zich met ons verheugt in dit mysterie…

zweeft ijl in de lucht scheert boven water volgt alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het land…

ik hoorde de hoge ijle roep van een strandleeuwerik ik zag de weerkaatsing van het licht op zijn veren ik ademde helderheid in een zee van licht voor even was niets meer hetzelfde…

vogels tillen de bomen op die dansen van hun gezang bladgoud klatert van de van zonnestralen ik hou mijn handen op in de ijle lucht neurie mee en voel me licht…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een enge engte en bottenbenen een lange weergave zijn van ijle lengte…

geweven gevangen ragfijn in ijle draden laat ik alles in het midden de touwtjes in handen u doet mij trillen ingewikkeld geef ik een doodsteek en ik zuig, ik zuig…

de elfen die je me toereikt werken niet voor mij je krijgt ze dood terug ik zie de ijle treurnis de gebroken dans rondom mij en je reeds verloren keuze tussen de elfen en mij…

nu ik ouder ben niet meer gedrogeerd door de natuur niet meer opgefokt gaten sla in ijle lucht ben ik vrij geen knecht meer maar ’n gelukkig verlicht mens enige verlichting die er is…

Mijn leven vloot als ijle mist, In onvervuld verlangen; Die naar tonijnen heeft gevist Vermocht slechts bot te vangen. --------------------------------------------------- uit: Heer, bewaar de kattenmepper (1983)…

zweven ijl in de lucht scheren rakelings boven water volgen alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het oog…

uit diepe dalen en als wij dromend het ijle weren bezoeken zij slecht om ons te leren de betrekkelijkheid van het bestaan tijd waarborgt het komend samen gaan…

een late zomerdag licht is ons leven de zwaarte van het alledaagse in de ijle lucht verdwenen geen tijd om woorden nog te wegen ze zoeken zich als kleurige balonnen een eigen spoor…

glas buigt in sierlijke lijnen neigt naar boven reikt aan licht verliest zich hemel rakend in ijle kwetsbaarheid transparantie weerspiegelt eeuwige schoonheid…

Vluchtig ijl je voorbij in het samen zijn, in wij! Och vrijheid dans nog even vrij nog zo heel even met mij!…

Je lonkt naar de schicht in het glas Verloren in de gloed die er groeit Ik hoor je spinsels In het ijle gefluisterd Dat je zonder voorbeeld In het lood van de avond (Al een beetje vergeeld) Tot een amorfe schim verduistert…

hart boven land hart boven de verstilde vlakte kalm ontwarrend de greep van ijle omstrengeling wakker bij het punt van uitkijk en terugkomen anders wachtend…

In ijl trillende lucht gesproken gedachten van een ziedende zucht weerkeren niet, de preker zal verantwoorden. Hij is eeuwig zeker, zal niet antwoorden. Voor hem scheldt hij kwijt. Want wapens van woorden die willen geen waarheid, want woorden als wapens die kennen geen spijt.…

ik breek ontroerd mijn woorden ga liggen op het avondstrand je okselholte sluit haar rangen neemt bezit van mijn gezang bloemen omkransen de ijle wonde in tweestrijd ga ik heen…

golven ijlen zich openscheurend in speelsheid mee tot ze ons in rimpeling op langgerekte cirkels naar de oever brengen waar we warmstrandend nagenieten van het spel dat we met hen samen delen…

Was ik een zwaluw, zou ik oneindig lang vliegen in de ijle lucht. Was ik een zwaluw, zou ik in vogelvlucht fluiten van ultiem geluk. Was ik een zwaluw, zou ik hoog in de blauwe lucht God danken dat er een hemel was. Was ik een zwaluw, ...…

IJle huivering. Koele lichtbries. Peilloos slaan de bloemen los. De groene vruchten van je ogen Ik kus ze O, lentemorgen…

als je uiteindelijk spreekt krijgen letters ijle vleugeltjes en vliegen zinnen door de kamer langs bed en dekbed het raam spiegelt geen barst toont toen en ja het dekbed is gevuld gevuld met dons…

ik weet dat je bidt als de tijd vleugels krijgt je gezicht keert in als je voelt dat het begint een spannend verwijlen als de wielen gaan ijlen de rust is terug in samen loslaten voor een veilige vlucht…

ik uit en geniet met smaak van het gerecht dat ik zojuist heb bereid de niet gevallen regen de ijle mist ik snijd plakjes van de wolken en bewaar ze in een kluis in de schemer hoor ik de schaduw van een schaterlach die ik met een glimlach honoreer…

zo schamper kan men zijn licht van bestaan in twee ijle lijnen zoals spiegel met zwaan maar het verstand kan trekken zoals lood aan een vislijn zwaar buit halend van de bodem bezwaard bloot te staan spiegel met zwaan en brood de maan en nog meer lasten drukkend tot zelfs ademnood het ijle breekt in het kluwen van dwingende lijnen…

Het mooiste gedicht is wat ongeschreven blijft, voor eeuwig leeg en wit ligt in een smetteloos heelal, zo zuiver als windstilte in het riet, zo ijl en hoorbaar als een opmaat rust aan de muziek vooraf… en niets daarna volgt nog.…