Alle inzendingen over ijs

De IJskap smelt, het water stijgt en stijgt… De Plastic Soep breidt zich voortdurend uit De Afvalbergen groeien naar verluidt te hard, maar wat de mensheid ’t meest bedreigt: De grote Koffieschaarste komt er an Daar word ik zo intens verdrietig van…

ik heb lijnen zien verharden in gezichten die niet meer willen praten waar in groeven schroeven steeds vaster worden aangedraaid in stilte die roest het enige dat entropisch woekert is het eigen gelijk zonder bijval hard als ijs maar massaliteit is geen bindende kracht waar ieder voor zich gaat en de god voor ons allen helemaal…

nog gloort in het blauw van je ogen de witte wereld die zwart omkranst door tegenlicht intens helder brandt ze blinken onder plukjes gemêleerd grijs dat met alle kleuren herfst spaanders de komende egaliteit van sneeuw en ijs snel zal breken waar ook je lach de snerpende kou zal doen gloeien in een opbloeiend contact dat een magische…

wij zagen het warm stralen van je open hand hoorden ijs breken aan de buitenkant nog bewoog jij in een dualistische balans maar onbereikbaar emotioneel gestrand jij die altijd voor honderd procent bent gegaan verliest in brekende fundamenten bestaan het was geen controle verlies maar iets dat dieper groef dan hitte en ongerief…

De hete haat verkoelt en wordt als schrapend ijs. Glashelder is haar geest. Haar eer is haar ontnomen. Ze heeft zich sterk vergist, het was geen paradijs. Ontnomen is haar eer. Hij heeft er mee gestreken. Haar trots gekrenkt als door een vlammend zwaard. Haar kracht komt weer. Het mes zal zij ver steken. Straks ligt hij keurig opgebaard.…

mag die naam niet dragen geen vlokken, ook geen krakend water dikke jassen met onnodig hoge kragen groene wakken met oeverloos gesnater Ons dorp droomt door de dagen en sluimert naar de vernieuwde zon deze winter, zo licht te dragen lichter dan een luchtballon Een schoorsteen blaast de hemel grijs berooft de aarde van haar sneeuw en ijs…

Dit ijs is nog te dun om ons beiden te dragen.…

kreeg een mooie en een grote kamer met heel veel beren in een ziekenhuis ze vinden hem het liefst van allemaal ik vind hem stom want hij wil niet meer spelen hij ligt de hele dag op bed z’n hoofd is kaal m’n moeder zegt je broertje gaat op reis vanuit de wolken zal hij naar ons zwaaien hij krijgt er heel veel speelgoed, snoep en ijs…

De vlokken vallen laag na laag Een tapijt van kristallen Aan de bodem tot ijs verdicht Het schuift over een ruw bed Steen verpulvert in zijn stroom Zand, leem en keien -Die krassen in zijn flanken- Stapelt hij voor zich uit Smeltwater mengt zich door kruimels rots Hij rolt zijn tong van melk uit (Traag…Eén meter per dag is genoeg) Zo…

voorzichtig opende je een la naast haar lichaam en sloop je door herinneringen die niet zouden blijven liggen zoals je moeder zoals toen, daar toen je zussen kwamen was je al gewend aan het lachende laken je hield je in je lachte toen de pastoor voorzichtig de eerste woorden tot juli opende een nieuwe jullie augustus zou het vuur onder het ijs…

Ze dacht: 'Ik monter hem wat op,' Opdat het ijs dan brak, vertelde zij de man een mop. Hij baalde van de bak.…

lachte naar die late wandelaar die het Koud had en naar huis wilde Langzaam stopte je aan de rand van het Meer en keek rond je Niemand, alleen mijn schaduw Onopgemerkt verborgen die Probeerde te weten, te Raden waarom jij daar Stond zo stil en ik Twijfelde en zag toch Uit je ogen Vloeiden tranen langs je Wangen om dan te breken op het IJs…

lichten op in het schalks wegkijken je lach gaat mee naar een niet voor mij weggelegd perspectief in de verte van de tijd nog heb ik jouw hand en vingers vast voel je hart pulseren met vitale warme kracht maar onnavolgbaar zweef je uit mij weg in een lichtend spoor van mystieke onaantastbaarheid ik ben je kwijt zoals smeltend ijs…

Zo weg gedanst uit het paradijs soms zwaar dan weer vederlicht dan weer dansend op het ijs maar altijd op zoek naar het Licht.…

met open boegdeuren varen we naïef de volle zee tegemoet in vertrouwen dat het schip ons hoofd boven water houden zal op volle kracht vooruit willen we schaatsen op de golven zonder ijs dobberen op een zeespiegel die ons ware gelaat nooit tonen zal zullen de zeegoden onder ons het kwade bestrijden of komt alle hulp van boven uit een…

I Het ijs werd weer water de zee weer woest en ik danste op de golven van mijn dromen blauwe nachten voorbij en in het zoeklicht van de rode maan leek het kleine geluk steeds meer te groeien als de wilgenroosjes en de wilde lelies en zelfs de nachtvlucht van de zwaluw bleef niet ongezien.…

Na tweëendertig jaar uit krakend ijs, Adolfine Pakistaanse olie en citroenzure watten ben ik herrezen met loodzware vleugels om niet meer te vrezen het witte paard met de losse teugels het leven schoon als een baby de wedstrijd te hervatten Dankzij Willem J.…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…

pas toen ze daar met haar beschadigde vleugels reddeloos verloren lag Ik heb geprobeerd een vogel te vangen geen nuttelozer daad dan dat, ik besefte het pas toen ze wegkwijnend ineen zat, zielig en terminaal Ik heb geprobeerd mijn hart te vermoorden het was me bijna gelukt ik zag een verbitterd man in de spiegel met een blik koud als ijs…

ik heb u gezocht mijn vriend langs steile kanten op de kreek wilgentakken en weipalen leeg water rimpelloos wachtend och arme, de strenge vorst ontnam u het schoonspringen stekelbaarsjes zaten vast in het ijs en keken met glazige ogen maar het zonneke lachte en brak het prille voorjaar, mijn geduld beloont mee een gracieuze duik kleuren…

De glibberende meerkoet op het gladde ijs, de rijp die grassprietjes naaldwit uitvergroot De koperwiek die naarstig voedsel zoekt in bermen Ganzen op zoek naar open water passeren door de lucht in zwermen Schaatsers blazen warme ademwolken in snijdende winterwind, die wangen rood laat blossen De lage zonnestralen toveren kleuren in…

vooruitgang in een wens die ik niet mag hopen ligt de hemel uitgespreid op straat, maatje tweeduizend tien de aarde warmt, het vriespunt lijkt hoger te liggen de koorts zet trage stappen op het weke water bleke gezichten, ontdaan van moed watertrappelen waklopen het lijkt op een mondiale klucht, de angst wordt verdreven zoals het ijs…

Ze zijn als legopoppetjes gekleed en bewegen soepel over het ijs, snel en wendbaar, met een goal aan elke kant. En ze drukken el- Kaar soms hard tegen de kant, tegen de plastic board aan en duwen wendbaar de stick voor zich uit, de puck dirigerend en Pijlsnel doorspelend of schiet- end een gat door het touw van het net.…

Als later toch mocht blijken Dat ik het allemaal verkeerd heb gedaan Zo achteraf bekeken Altijd tegendraads ben gegaan Dat waar niemand op gerekend had Toch ten uitvoer heb gebracht Vaak over glad ijs gegaan Veel dunner dan 1 nacht Bruggen bouwde en weer afbrak Waar niemand het mogelijk achtte Ongeduld omarmde, drammerig Nooit uitblonk in…

blijf steken onder de toppen van herinneringen, doemen de schimmen op van het verleden, peinzend tuur ik naar boven, om te ontwaken - op de door de tijd - versleten treden en op een mistige winterdag, verlaat ik mij op de dromenmaker die ik op de helling zag, ‘zeil ik ab ‘ langs versteende gletsjers, om uiteindelijk op het gladde ijs…

Nu ontmantelt de winter zijn doden vissen komen naar boven, vlak onder het ijs liggen hun witte buiken gebogen Schuchter worden zij aangeboden als een afscheidsgeschenk van de wijkende vorst Waarom zij niet mee kunnen smelten zodat hun verstarring doorbroken en zij weer zwemmen konden, keihard wegzwemmen vraagt het kind aan mijn hand: kunnen…

De winter is dan gauw voorbij Iedereen wordt vrolijk en blij Als de zon weer gaat schijnen En ijs en sneeuw snel verdwijnen. Seizoenen komen en gaan Zolang de aarde zal bestaan Zoals God dat heeft voorspeld En in Zijn woord staat vermeld.…

jij waait woestijnen van vruchtbare grond kaalt bodem tot rotsen verschraalt al het leven tot elementair hoost de zee en golft tsunami’s smelt het ijs van duizenden jaren spiegelt hoog tegen de dijk jij houdt ons in beweging met steunen en kreunen orkaant met het oog gericht op de mens zelfs in de stilte die komt voor de storm…

halverwege de herfst dook je vroeg het bed in met jouw ijs kouwe voeten treiterde, warm me effies op jij liet me links liggen toen ik hetzelfde vroeg ! © Laurens Windig…

men zegt wel; laat geen dag, geen avond hetzelfde zijn zodat ijs verdampt en het klimaat verandert, hoewel niet voor het leven de zon doolt rond in onze tuin op het zuiden waar het niettemin een aantal graden koeler is zo verkwikkend, dat ik in de vijver met troostvissen bedlegerige gedachten zie zwemmen op het liefdevol spiegelende oppervlak…