Alle inzendingen over ijskristallen

het kraken der sneeuw verwarde gedachten voetstappen gaan de eindeloosheid waar ijskristallen ramen schilderen de dood ons groet in bloemen van grijs als dank aan het dromen naar dierbaren toe zij schenken ons tranen in engelenwit waar kraken gedempt mijn voetstappen wist ik volg jouw in dromen geen weg terug…

Gewoven zwevendzachte zijde omplooit vervagend schaduwrijk gefluisterd valse beloftes vervliegen als slechte dromen van gisteren lichamen vervloeien intens zoeken grenzen in liefde illusies bouwen kastelen vluchtige luchten het fundament rozen bloeden zwarte schaduw in maanlicht ijskristallen koud diepe haat wortelt in liefde en bloesem…

op de valreep voor de Kerst takken plukken van klimop versierd met ijskristallen…

Blankberijmd, vol ijskristallen, praalt en prijkt de lange laan, waarop bleke stralen vallen van de volle blanke maan. Op wat takken neer mag vallen, bleek en blank, één straal der maan, kaatsen honderd ijskristallen vlammenpijlen door de laan.…

zilverzon licht op ijskristallen ontwaken wollig winterwit…

Gelapte ramen Kijk vrieskou Ijskristallen Nachtelijk dwalen…

zij sprak in ijskristallen hij mompelde in schapenwolkjes terug ze kwamen nooit dichter ~*~…

wie stal jouw hart en heeft de sleutel meegenomen haar ogen keken leeg terwijl zij ijskristallen uitademde ~*~…

Jij kwam vanuit het noorden, Brak de ijskristallen in mijn ogen. Je bent slechts één winter lang Gebleven.…

Wolken bestaan uit ijskristallen echt veel ijs-glas en waterdruppels in lucht die koud is, met daarin veel water zeshoekig van vorm, aaneengeplakt; SNEEUW In vele landschappen op kerstkaarten ontelbare ijskristallen in overvloed ZET NU DE AARDE OP 1 Geen sneeuw en ijs is geen leven Veel wateroverlast; dat dan NATUURlijk weer wel; steun…

Wetten zijn de strakke lijnen van ijskristallen netten wevend van de dood Leven is in ontduiken van wetten vechtend ontkomen aan vernietiging ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1991.…

Verbannen en vergeten tussen ijskristallen muren Vertwijfeld warmend aan gedoofde vuren Broos, toch onbreekbaar ...dit bevroren hart Hoop, neemt afscheid ...als de nacht verstard…

fossiele resten van de wonden aan mijn ziel als scherpgekante stenen wachtend op de balsem der erosie ijskristallen snakkend naar het vuur dat ik zelf niet stoken kan gletsjer die geen waterval kan zijn ongeschreide tranen doen het meeste pijn…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

ingesneden door eigen druk weggegleden tonglikkend dalen verstikkend vallen verdwalen in ijskristallen vloeibaar verdwijnen blanke bank groter dan de spiegelzee laat doorschijnen toenemend gevaar en nog maar het topje van ……

Wanneer wolken bevriezen, vallen unieke ijskristallen. Zoals ook unieke mensen bestaan. Vallen, opstaan en verdampen.…

winterwonderland een ijzig moment bevroren je hoort het kraken…

Het onschuldig licht in zomerblauw de kleur die zij zich voorstelt aarzelend maar toch volkomen Waarom vreesde zij zich bloot het lichaam de ingewijde intieme volmaakt opnieuw eenzelfde sfeer De zee staart naar haar verdampen ijskristallen richting evenaar zucht dubbelzinnige woorden…

hoor de stilte ontwaar 't levenslicht streel de ijskristallen uit je lieve gezicht aanschouw de sneeuwvlokken schitterende winterpracht zwierend dansen in deze koude kerstnacht voel de liefde van mens tot mens werk samen aan wereldvrede dat is mijn diepste wens ~*~…

zag je spinnen stal je web met ijskristallen zag je vallen zonder prooi besneeuwde al je draden jij bent zo mooi ik winter slechts je dromen kom weer tot leven jij hebt zoveel te geven mijn vries en dooi is maar een tijdelijk komen…

Een zachte zoele wind Streelt zilte, natte wangen Een verbroken droom Goudblonde haren Schitterend als zonnegloed Gelijk rijp koren Sneeuwvlokjes zweven Glanzende ijskristallen Een wereld zo mooi Witte sneeuwvlokjes Dwarrelen dansend neer Stille winterpracht…

vanavond staat het evenbeeld aan de hemel, helder maar verzwegen het drijft met wolkenvelden mee op een marmeren maanmeer en onderkoelt het oog met ijskristallen even is er herkenning maar het moment lijkt met zachte bries mee te zweven niemand weet dat in dit maagdelijk schoon de maan van haar zielekind is bevallen…

ze plukt ijsbloemen van de ramen poot sneeuwklokjes in november maar haar tijd staat stil en als ze schreeuwt bevriest haar adem ijskristallen sterren vallen in de nacht maar ze wenst niets ze loopt haar pad alleen in maanlicht mijdt de zonnestralen ze wil niet dat haar hart ontdooit een bevroren hart doet minder pijn…

aangekomen bij de achterdeur plakt hij met kunst en vliegwerk de dagen aan elkaar als een dode vogel zijn vleugellamme armen bevroren aan het lijf houdt hij vuur en zwaard zorgvuldig tegen het licht legt hij de breekijzers in de schaal de stilte sluit zich om hem heen als hij de hand van Morpheus voelt ijskristallen verstrooien het…

de dagvorstin kust me wakker ze oogt winters in de morgen voelbaar ingeboet aan kracht schijnt ze uit volle borst laatste bladeren zoeken naarstig houvast om hun trouw te offreren aan hem die hen voortbracht kleurrijke herfst ligt ondergedompeld in een zee van ijskristallen witte walm steekt af tegen de dageraad…

nu sneeuw niet meer is, en ijs frisheid van een kerstbevroren sterrenhemel in vroege morgen de slee, het schaatsen, ijskristallen op het raam winters speelplezier, als prehistorisch dier uitgestorven nog even rest in oude zielen de herinnering krom gebogen uit de tijd deze generatie sterft en met ons wat winter was…

Winter die al Goeddeels verdwenen Is, vorst die Al lang en breed Zijn hielen heeft Gelicht, zon die Het bevroren hart Zo op het oog Ontdooid heeft - En toch kom ik Nog ijsresten tegen Die onvermurwbaar Zijn, uit sneeuw Geboren ijskristallen Die van geen wijken Willen weten - Het verlies dat zich Als ijssneeuw In…

de laatste bladeren gaan langs mijn hand nog kleuren ze naar zon maar draai ze maar eens om in donkere schaduwlijnen draagt herfst al haar vorst en knisperen op de stoep de kleine ijskristallen morgenvroeg in klaarheid is de boom geschoond en zijn de takken rijkelijk beloond met knoppen nog in ruste pas als de winterkou zijn laatste…

laat me maar wandelen in het zand op blote voeten witte, hoge wolken, zelfs de roze, zijn niets voor mij waar ik kan wortelen in stevige aarde ook al geurt het niet altijd fris de wind neem ik er wel bij laat mijn armen maar reiken naar kantjes rozen ijskristallen in mijn schoot zouden me niet lang bekoren waar…

aan de blauwspar ijskristallen kastanjes poffen boven het vuur een kersenrode mond gretig happend in een appel tintelende vingers en koude tenen natte wanten op de kachel blozend rode wangen ogen vol pretlichtjes ijsbloemen op het venster natte neusjes laten sporen na op het tuinpad de sneeuwman met zijn dikke wortelneus draagt…