Alle inzendingen over in medias res

Achterberg ik kan zijn code nu wel dromen ik roep zijn gasfitter balorig in de les 6 vwo ziet hem liever gaan dan komen is dit verhaal ab ovo of in medias res beatrijs ik ken haar kloostercel van buiten ik roep haar minnaar aan onder de eglantier 4 vwo slaat melig aan het muiten vergalt al twee rapporten lang mijn lesplezier ik ben het lijdend…

Het roestbruin bloeiend bedolven onder het witte laken van de continue geboorte De stem van de stilte zweefde over het open veld zelfs de kraaien vluchtten Zout was de dauw de tranen van het ontwaken deden de ramen beslaan Zacht glooiend plooide het landschap zich ondertussen naar het afscheid van de winter Haar groene vacht werd…

De vervreemde handen in haar geest, de open scharen Die ze heeft ontvreemd in een winkel op de hoek Waar een man haar bij haar naam noemt, en dus sterven moet Er is zoveel in mij dat zij daar heeft geschreven Wat rond haar is wordt verbrand (In geen dag is de aarde leeg, soms verliest ze Haar verhaal toch kijkt ze naar het rimpelloze meer)…

’t Was te Kostverloren Tussen ruisend zomerkoren Dat ik mijn onschuld ben verloren En zij haar maagdelijkheid…

Nog ben je niet vatbaar voor mijn ziekte, toch zet ik de besmetting in als wapen, alles op het spel te zetten op de huid van de aanstekelijkheid tot ik vroeg of laat de ogen sluit, elk woord vooraf te wegen als bijdrage aan de jaren vriendschap in bittere zinnen die alles beloven daarna misschien dan weer te vegen in de verstrooide…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

Tina Zij bleef het kleine zusje Yokotjang Als 'zangeres der eeuw', haar leven lang Een Indisch meisje is geen dolle mina In 't verre oosten rees haar bintang ster Van tegenpool miss Turner bleef zij ver…

Waarom zing je zo teder zo mooi nog voor je zelfs vliegen kon net als jij rees ik op uit de ochtendnevel na die steek van flitsend vuur zing jij zo hoopvol zo puur jij vliegt niet weg evenmin als ik mooie vogel…

Verdoezeld en overtroffen zette hij zijn klauwen in de muur Klom als nooit te voren verdrong de onttroning tot verdoemenis Verstokte zijn doen schreeuwde zich lof toe zwaaide hoffelijk zijn zwaard Wervelstorm van gevoelens rees door zijn lichaam angst was niet de zijne Smedend vormde hij de wil tot de overwinning hem toebehoorde…

in een vlucht vol fantasieën rees ik gewichtloos boven mijn lichaam uit ik zweefde alsof ik in een extase leefde kronkelend, naakt begaf ik mij op een groene maagdelijke weide tussen vonkelende sterren baadde ik gewillig in exotische hittegolven gepassioneerd en vurig taste ik toe…

In amper merkbaar vervloeien rees schemer in de morgen brak de hemel open in zonnelicht week kleurloos nachtelijk duister mengde bloemenkleur en vogelzang tot nieuw veel belovend gedicht.…

Parmenides ontkende de beweging: Diogenes, om hem te wederleggen, Sprak niet één woord, maar rees van zijne zetel, En wandelde slechts voor hem heen en weder. Doch filosoof Diogenes, op zijn beurt, Verviel in dwaling tot het andere uiterst', En loochende de rust: wat groter dwaling!…

je armen reikten naar hemel handen een vragend gebaar gezicht opgeheven ogen vol adoratie lichaam ontmoeting klaar met stenen voeten vertrapte je mijn ziel alleen omdat ik op je viel in eeuwige golving stroomde mijn liefde langs jouw slanke benen maar jij koos de hoogte rees op uit de zee ik wilde zo graag met je mee…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

Reeds rees uit Rotown's harte- bloed een nieuw symbool ons tege- moet - scharlaken in de neongloed - De Mariniersbrug Poort die naar heden voert! ---------------------------------------- uit: Vrijwel alle gedichten, 2001…

Dan Mounthood daar in de verte Als een puntmuts rees hij op, vier duizend meters hoog de lucht in en al die sneeuw daar bovenop... De wereld van sneeuw, een sneeuwsalon, En dat alles mocht ik zien In Amerika, in de staat Oregon...…

toen ik heel even van een afstandje naar mezelf keek er slechts teleurstelling ontgoocheling verlatenheid en een zeker falen bleek en de vraag rees zoals bij zo velen wat ging er mis of juist goed toen en hoe zou je dat nu anders doen helaas het is gelopen zoals het nu eenmaal is ooit verkeerd begonnen wordt er veelal niets meer…

Ze rees op vanuit de zee Bruisend; Aphrodite Ik doe er mijn voordeel mee Dank, dank aan de mythe Zacht neurie ik het ne me quitte Pas van Brel en kirt ze mee Weggeëbd; de laatste wee Leidend tot een rite Het golft en vlokt rond beiden Dit kerstent elke heiden Preek ik die juist beviel Nee, niemand kan ons scheiden Nu we op de baren…

Zijn ogen weerspiegelden zijn gedachten, na enig peinzen rees een immer onverwachte, sprankelende formulering uit zijn denken op. Hij voelde zich een zwerfhond; bij zijn leven was hij een zoeker, hij vond reine poezie. Wanneer ik aan hem denk en in gedachten zie, rijst dankbaarheid voor wat hij heeft gegeven.…

het bloesemt in de bomen 't is toch zover gekomen al leek het er niet op de winter bleef maar hangen er rees een diep verlangen naar bloesem uit de knop naar roze getinte takken die haast van zwaarte knakken dat leek dit jaar een flop de wolken bleven dreigen het voorjaar bleef maar zwijgen de zon liep niet voorop nu staan ze toch…

In 't fries der tempels zocht ik u te benaadren Wat van Uw volheid woekerde in mijn droom, Het kapiteel kroonden acanthusblaadren, De zuil rees statig opwaarts als een boom.…

Vroeger ging alles van waarde mijn mond rond, zomerse weiden het lange tenen van de wilgen, het stil zwijgende van plassen in de voren mijn geboortegrond rees en alles zoog verzengend, de hitte die het dampen uit de koeien sloeg, blakende vlaaien mijn handen fonkelende verbeelding witte haren, Ernest Claes in de vingers toen nog, het huis…

je togaat wit sopraant de nachtelijke mis als uitverkoren stem rees als ster in stil geboren worden warmde stro en dieren in de stal van Bethlehem bassen donkerden het slapen van de schapen in het balken van de ezel naast de os warmden alten zacht hun trots als herdertjes bij nachten zongen kinderen het blij verwachten nog…

nacht Die ze met Jef had doorgebracht ’t Kleine, Vlaamse poppeke Voor het publiek een engeltje Zo zuiver en zo dicht bij God Hoe schikte zij zich in haar lot Niemand wist van het bengeltje Dat zich buiten het hospitaal Te goed deed aan het mannenvlees Flemende bedelbrieven stuurde Haar alter ego was van staal Het reisde, robbedoesde, rees…

En terwijl ook mijn gedachten zich in zee lieten zakken Rees mijn laatste vraag mijn emoties te boven Midzomernacht...…

één voor één en dan nog eens één luchtparade of concours hip piqué de ballonvaarders in vuur en vlam het rees als bellenblazen uit het steen zo zag ik de luchtschepen zonder giek gelijkend Mickey Mouse schrok ik me lam waar de kameel of olifant hier overdreef dit rijmt niet op het nuchter platte land waarop de noorderling dit mij omschreef…

En 't was me somtijds of van 't licht altaar, Een Engel rees met troostend handgebaar, Die mijn bedroefde klachten had beluisterd, En tot u ging, en u heeft ingefluisterd In zangen, wat ik voor uw outer bad, Maar wat ik, arme, slechts gestameld had.…

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

Wat anders daalde en rees in luid geklater, Is thans als een mooi avondweder stom. O, ik gevoel zo innig, dat ik kom Door droef geschrei en helderblij geschater Op tot mijns levens hoogtepunt en ‘k som Mijn smart van altijd op, mijn heil van later.…

Ik kan de elektronica niet genoeg loven; als kleine man had ik toch voldoende zicht, mijn zetel als chauffeur rees naar boven, het systeem reageerde zoals ik had ingericht. Comfortabeler auto heb ik nooit gehad, het benzineverbruik viel heel wel mee, want op de lange afstand buiten de stad, stemde een op veertien mij zeer tevree.…