Alle inzendingen over in medias res

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

Ze weten wat er in W.O. II aan de hand was Vandaar zeker het idee: aan het gas Jeminee; eerst jaren laten verslonzen En dan dit besluit van die politiekbonzen Of zijn duiven soms geen levende wezens Die door God zijn geschapen Waarom nu willens en wetens Die beesten dood gaan maken En dan dat bloemetje van de stadspartij Ik kan er echt…

Als de rap  r rapt dat de trap r trapt omdat de fiets r fietst Of als de dicht r dicht dat de rook r rookt omdat de waterkook r kookt Maar ook als de krijg r hijgt Dat de kijk r kijkt Naar wat de hijg r krijgt Vind ik het goed g g rapt Maar al de denk r denkt dat het spook r spookt Is ‘íe  r in g t rapt Omdat alleen de spook…

Zie toch onder ogen geef op wat niet kan de droom is vervlogen wist je al zolang Toch de herinnering aan haar lach parfum, kussen, ogen die je hartslag het bloed gaf om te pompen deed je geloven er is er maar een waarin ik kinderen wil en zolang dat onbereikbaar is ga ik van bil tot bil!…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

aan jou trekt het donker het tekent je gezicht ik wil de nacht verlaten binnentreden in het licht wil je optillen van waar je nu zit de oplossing voor je problemen is wit echter mijn lief je sluit je hart denkt het te vinden in het zwart ik geef je de ruimte, misschien vind je me wel, je heb teveel interesse in zaken uit de hel…

waterige hand, ze herbeleeft het kruien van ijs en het schreien van de regen ik leerde haar kennen met kleine stapjes in de bruid van het zand - de bruidegom van mijn Wad - het feest der occulte bewegingen lifte mee op het deinen van haar wang eens zag ik Neptunus die haar als maagd wou nemen, zijn drietand ontbloot die fier ten hemel rees…

Ik ken alleen de klare periode Van bloei die boven mijne schouder rees. Nog spiegelt zijn hel lachen in mijn ziel. God weet, wij hebben soms een droom van node, Maar doodsbedroefd is die de droom ontrees. ----------------------------------------------- eerste gedicht uit de cyclus: De gedroomde zoon…

Wees voor de nacht niet bang, die al omvangt wat rees in ’t licht: der sterren helle koren zingen U toe, die naar het Licht verlangt.…

Maar prachtvol rees de Paasdag, met geruis Van engelvleuglen - en de schijndood week. Ik kwam getogen uit mijn donker huis, De lippen zwijgend en het aanschijn bleek, En stond bij 't graf en weende... en zie! daar bleek: Zij was verrezen uit haar dodenkluis.…

Twee parels aan een glooiing saamgegleden, Zo lagen in omstrengeling van leden, Op een rustbed van gloeiend karmijn, Twee meisjes in verinnigd samenzijn; Een als de een zich teder overboog, Rees teerder nog de ander naar omhoog, En als twee zwanen tot elkaar gegleden, Omsnoerden zij elkaar de bleke leden … En als twee zwanen, een bleek zusterpaar…

Ze volgden alle dertien één parcours daarin verschilden ze niet van elkaar: Zodra een ieder van zijn zitplaats rees, jankte een doedelzak ~Amazing Grace~…

Zo rees mijn ster: door tantes en vriendinnen voor ieder woord op zoetigheid onthaald, wordt thans mijn tong wel vorstelijk betaald: men leest mijn lied in goud-op-snee of linnen.…

Zij wreef de hand aan ‘t voorhoofd, Zij sloeg de ogen neer, En als in toverkleuren Rees heel ‘t verleden weer! Doch vluchtig als het weerlicht Was haar begoochling heen… Het beeld wordt weggedragen De koopman wacht beneên. Zo namen de tweelingzusters Daar afscheid van elkaar: Een oude gebogen vrouwe En een meisje van zestien jaar.…

van een wakende nacht toen het hart nog in volle ronde slagen de klok de tijd deed verjagen en de sterren bijeen schaarde als zomergolven over het witte strand liet schuimen en ik het struinen naar sprokkelwoorden staakte de langdradige zinnen in zeewier wikkelde te drogen en te verbleken neerlegde wanneer de zon aan de hemel rees…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee.…

Maar luistrend naar de stilte En dromerig van dat blomken broos, Rees in mijn ziele, moe gezocht, Een goedheid, die geen mens vermocht: Berusting eindeloos.…

de prut en zo ontstond het leven Wie er precies die lichtstraal smeet dat is me om het even De evolutie deed zijn werk wat blind, op het gevoel, de keuzen waren onbeperkt het spel met genen zocht een doel De een die vrat de ander op en er werd wild gepaard want ook al kost het soms een kop: Het Leven is een heilige zaak Ten slotte rees…

uren van een overvloed aan zilt kwijl en geschreeuw maakten de duivel het hof, onherkenbaar in het niets bracht de angst mij het offer in de vorm van binnengesmokkelde stigma’s uit die tijd waar mijn kat de vreugde van het leven schetste met geven van lieftallige aanhalingen en dan, in dezen namiddag rees de redder van mijn ziel op in…

Daar blonk de dag – de onzichtbre banden braken: ‘k Rees op, nog met de tranen op de kaken, En glimlachte om mijn dwaze hersenschim. En ‘k juichte: ’O God, als aan de levenskim De morgen uwer heerlijkheid zal blaken, Wat glimlach zal dàt wezen bij ’t ontwaken.’…

Toen, tussen maan en starren, rees Zij zacht – Mij zoeter dan de Muze! – en scheen een schimme, Wijl ’k om haar hoofd als diademen klimmen En dalen zag der starren gouden pracht. O liefste Mijne! éer ik een gróete vond – Ave Maria! ruiste ’t door mijn ziele, En heel mijn ziele ruiste U toe – één zucht...…

Achter de ogen scheen een zomermaand, het middenrif liep vol zacht avondlicht en bij de hartstreek rees een tovermaan. De handen voelden water, streelden dieren, de voeten kusten stranden, kusten steen.…

Zacht daalde een zondagsrust, ik lei mij dromend In ’t geurig bloemgoud, dat de wei bemint, En voor mij rees, het groene veld omzomend, Een berg van beuken, wuivend op de wind. Ik zag hun toppen, beurtlings licht en donker, In vlammend opgaand en weer uitgeblust, Zich tot dit spel van schaduw en geflonker Alle gewillig lenen, onbewust.…

Z'n bierconsumptie, die de pan uit rees, gaf aan z'n vrouw een nieuw soort hoogtevrees: de angst, dat hij de hoogte had gekregen. Ze dacht, zodra ze aan het spuiten sloeg, dat zij hierdoor de hoogtevrees verjoeg. Het zat, doordat ze high werd, ook al tegen. Het paar belandde spoedig in de goot.…

Na dit sterven rees g' uit het graf, verlost' ons daarmee van de straf. Een straf afkomstig uit 't begin, toen Adam viel voor zijn vriendin. God strafte hem met deez' woorden, dé Adam zal 't kwaad vermoorden. Deze Adam nu verschenen, bracht ons vrijheid, nieuwe genen.…

Na dit sterven rees g' uit het graf, verlost' ons daarmee van de straf. Een straf afkomstig uit 't begin, toen Adam viel voor zijn vriendin. God strafte hem met deez' woorden, dé Adam zal 't kwaad vermoorden. Deze Adam nu verschenen, bracht ons vrijheid, nieuwe genen.…

Voor onze blikken rees nu 't oud Kasteel Met hoge toren tussen iep en eiken, Waar duizend bloemen stonden stralend geel Op 't groene grasveld in de zon te prijken.…

zo werd beweerd, puntgaaf de ooievaar bezorgde hem toen Jantje het ventje bleek al snel een lastig klantje verwend tot op het bot, beslist niet braaf hij luierde en wees maar met zijn handje zijn bezigheden bleven uiterst vaag hij kuierde in ’t donker door Den Haag met aan zijn arm een steeds gesloten mandje wat zat er in dat mandje, rees…

Uit hun midden rees een jonkman, Fors van bouw, gespierd en kloek. Om zijn slapen wond de waanzin Als een mist de sluierdoek; In de lente weeft het zonlicht Blaadren aan de dorre boom, Maar kan zijne geest niet wekken Uit de boze, bange droom.…