Alle inzendingen over jas

Door de wet van de zwaartekracht opent hij zijn strakke jas en dan als de metamorfose een feit is, eerst nog verbaasd over ’t feit dat de jas te ruim is, komt het besef dat zijn vleugels gelijk aan die van engelen, zich ontvouwen. De bekoorlijke pracht van de vlinder ontvouwt zich, een wonder, een engel, een vlinder?…

boven het maaiveld in kleurige voorjaarsjas de fiere krokus jij schittert en straalt alsof het nooit anders was in zon-gele jas niets kan jou deren geen weet van tijdelijkheid dat is zonneklaar nietsontziende hond trapt je hard de aarde in plast over je jas vertrapte krokus je zonnige leven lang boven het maaiveld!…

Ik groet je en je aait mijn paarse jas daarom wou ik heel even dat mijn huid van donkerlila was.…

Ik was de jas die je schouders bezwaarde jeukte in je nek je wierp hem af op zoek naar lucht ik verdrijf je geur…

In de herfstnevel ontwaar ik de blauwe jas van mijn trouwe hulp die achter de kruiwagen pijprokend wacht op de nacht…

Confetti van de bomen Waait op mijn jas Feestelijk gevoel Ik ben zo in mijn sas Zomaar uit het niets Een confetti-feestje op de fiets!…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien voor de zon de jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en…

Langs het spoor een verdwaalde veter Ook een jas, in donkerrood, Oh, wat was hij dood...…

Een jas een tas van converse een schoen een sok van converse een trui een vest van converse en een onderbroek van Bjorn Borg…

je eigenlijke kleuren worden steeds duidelijker zichtbaar nu je je eindelijk mag ontdoen van die jas die je al die jaren met je mee torste omdat…

ik speelde met een houten vogel in een dorp op een wintervacht waar we Brahms hoorden aan de gracht en ons bogen over een kogel we liepen samen over het veld in een jas en een mand vol waar de componist zagen zonder haar als de koude oorlog zonder held we waren anders dan de leraar met zijn jas en versleten sjaal die ons interesseerde…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien of de zon jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf ik wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en zoogt…

eerder bewandelde wegen wil ik de sporen zoeken die je achterliet tussen het onkruid nee, schrijf me niet over poëzie maar dicht me een jas met open ogen…

met ijzige lucht bekleed ademt het land nog onbewogen als een kale jas vol weidse stilte zo tijdloos om me heen…

Een oud man in de straat zijn klein verhaal aan de oude vrouw het is niets het klinkt als een ijl treurspel zijn stem is wit zij gelijkt een mes dat zo lang werd aangewet tot het staal dun werd Gelijk een voorwerp buiten hem hangt deze stem boven de lange zwarte jas De oude magere man in zijn zwarte jas gelijkt een zwarte plant Ziet gij dit…

bewandelde wegen wil ik de sporen zoeken die je achterliet tussen het onkruid nee, schrijf me niet over poëzie maar dicht me een jas met open ogen…

Het verdriet zit in hun genen, als door een jas omsloten. Het verdriet slijt, maar verdwijnt niet. Bij het herdenken wordt verdriet weer actueel. De jas gaat open en de zon schijnt even op die oude wond. Zonneprikkeling wordt pleister. Meedragen, tot weer een volgend jaar, de zon weer even schijnt op die oude wond.…

Een kast vol jassen Mogen wij in ons leven passen De één zit als gegoten In de ander word je uitgefloten Je wordt beoordeeld naar de jas die je draagt Er is bijna niemand die naar de inhoud vraagt Ga je een keer bloot Dan schrikken de meesten zich dood Zien ze je gaan Zoals je eigenlijk in het leven wilt staan Incognito is de jas…

Hij vliegt onhandig heen en weer draagt 's nachts zijn jas al drie keer bij de buitendeur. Hij weet niet waar naar toe. Wil gewoon een luchtje scheppen. Ik vind het eng en sluit de deur en neem z'n jas maar aan. "Bedankt Mw. Maar ik wil graag naar buiten." "Straks komt de zuster van de dag", vermeld ik vastberaden.…

Ik loop door het bos Zonder jas En voel de warmte van de zon Mijn hond loopt hijgend naast me Ik voel haar liefde En ben even niet alleen…

Op een pianoconcert in Bas, trok de vrouw naast mij plots aan mijn jas "Is dat die dove, die Von Beethoven? Ik denk het wel, want hij geeft veel gas!…

Als een mantel past hij naadloos zonder knopen glijden seizoenen langs dagen en nachten zijn huid raakt haar taal als een jas past hij…

nog effe dan is het lente met alle gemekker van lammetjes in de weide die worden versneden tot kroket of in de soep geholpen nagekeken door de ooi die haar jas kwijt is…

kale plekken overheersen reeds zijn aanzicht resultaat van zijn jarenlange trouwe plicht in zijn rug zit al een slijtage gaatje als hij toch eens spreken kon, dat zou wat wezen verhalen die liggen opgeslagen in zijn huid voorgoed niet dat het er nu nog wat toe doet maar toch zouden sommige mensen ze misschien vrezen van alles heeft hij als jas…

net zo’n hoed en zo’n kamelenjas die toen ook zo in de mode was en mijn stem lijkt veel te veel op die van hem helaas aard ik te weinig naar haar als dat wel zo geweest was dan stak ik pas echt goed in elkaar…

binnen komen begraaf ik neus in haar jas snuffel haar geuren op laat gedachten verzinken tot haar nijdig tikken op de buizen gaat klinken…

dat ik moet wachten op wat verder komt uitgeknipt en vastgeplakt de muur aan de andere kant en in diezelfde verte de kapstok met jouw jas…

het is als treurmuziek met cello en een bas 't geeft mij steevast kippenvel ondanks mijn dikke jas... zo'n dag met volop regen daar kan ik niet goed tegen…

en dan opeens liggen antwoorden gewoon op straat vol ongeloof dat ik daar tot dan toe aan was voorbijgelopen schud ik de waarheid van me af en doe deze jas aan als de mijne…

daarin vergist kan ze het dichterschap nu wel vergeten want haar verwachtingen zijn uitgewist de jas is door de storm uiteen gereten haar eigen schuld omdat ze stiekem wist dat de stof allang dradig was versleten…