Alle inzendingen over klank OR begint OR stilte

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen wreedheid nog dieper dan zonder grenzen stilte in alle mogelijke vormen wanneer de dood er niet meer toe doet het kan niet ik zwijg uit respect meer dan één minuut 1,1 miljoen keer ween ik zwart Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012 (4)…

Enkel door te kijken begint stilte een hartverscheurend lied.…

een kind een man en vrouw, als één verweven de eerste stapjes in het leven nieuw is ook de lente die alweer begint nieuw is: hij kwam, hij zag, hij overwon uit het niets; een melodie, een klank onverwachte vruchten, bloeiend aan de rank er is zoveel nieuws onder de zon!…

ik dicht het lied van de stilte met klanken van niet gekende ritmische noten gedragen door wijdse nevelbanken en zo hemels onverdroten een zonnestraal doorkruist deze vochtige vlagen als een strijkstok door licht gedragen dan hoor ik slechts in het aanschijn van de dampige kilte dit unieke lied over het wezen van de stilte…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

mijn stilte is nooit leeg maar loopt vol beelden het is een feest waarin kleuren en vormen verschijnen in afgestemde tonen laten zij tal van emoties boven komen die mijn geest verslaan als ik me volledig laat gaan dan moet ik dansen op klanken die alleen in mijn stilte bestaan…

In stilte zonder woorden maar met de klanken die mij beroeren.…

Het begint te regenen. Ik luister. Druppels zie ik in de stilte vallen. Van blad naar blad. Van versnelde zomerbloem, naar vertraagde lenteknop. Ik luister naar een nietig wonder. Het is schitterend om te zien. Mijn hart springt op.…

willen horen van de klanken De klanken van het begin van het gevolg Het maakt je gedachten moe Het opnieuw moeten beginnen Alles weer opbouwen vanaf de eerste dag Stapje voor stapje opnieuw leren En je zelfvertrouwen terug winnen…

Duister en stilte zijn gelijk vermoord, al breekt de klank in 't oor dat niet meer hoort al dooft de vonk in 't oog dat niet meer ziet, al wordt de ziel geblust in 't bloed dat vliet.…

Nu in de sneeuwnacht zijn we allen een een lichaam van sneeuw vlees en bloed samen met de sterren die zijn verhuld door grijze lucht Nu in de witte nacht klanken van de Shakuhachi fluit- sneeuwbloemen van stilte…

Hij kon het zich niet heugen was het kwijt, kon 't nergens vinden vergat de tijd. Liep verloren, gebogen en triest aangifte gedaan bij de politie maar ook die wist niets. Alles afgezocht, althans dat dacht hij tot ie in de pantalon van gisteren keek, daar zat zij. Compleet met sleutel, pasje en rijbewijs alleen zijn geheugen nog: want DAT…

Bijna zaterdag, ik zie hem lonken, naar "het boek" het boek van de Tour de France, 't ligt daar op de hoek Ondanks dat alle info op tv en internet te vinden is is er met een Tour boek, natuurlijk niks mis! De presentatie van de renners, was juist te zien heb je het ook gezien misschien? Nee man, ik heb het wel gehoord ach, niet dat het me…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Op ademhalen na is er alleen stilte je wilt wel anders, maar hebt niet de kracht om het te doorbreken. Waar is de tijd, dat je blij kon zijn zorgeloos zoals een kind, die elke nieuwe dag met een lach begint? Denk daaraan terug als de stilte je weer bevangt en alles donker lijkt dan komt er ook voor jou een betere tijd.…

Nu jij dit leest voel ik de adem van de zee de duinen waarop wij ooit ravotten jij bent het niet voor mij achter jouw stilte begint de horizon met dromen open jouw geest vol mooie beelden voor mij ben jij het nooit geworden achter jouw stilte lik ik mijn wonden.…

ik heb geen heldere woorden om met jou te praten geen stormachtige zinnen om met jou te fluisteren de stilte is zo luidruchtig dat ze ons gesprek verstomt de pijn druppelt uit onze zielen en zelfs dan vind ik geen klanken van troost…

een beweging gevormd door haar hand een klank gevormd door haar mond de nacht gesheiden van het zwart de stilte gehuwd met het woord wanneer haar ogen mij verblinden wanneer haar lippen mij verstommen dan zal ik de liefde beleven…

draag mij naar klanken melodieën van innigheid wanneer mijn hart dreigt te gaan dansen op tonen van kraaienzwart echo een beminnelijk lied als ik verdwaal afdaal langs het pad van stilte, het verdriet…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

Klanken van onbekende woorden waarin je zoekt naar de ware zin van het leven en het doel van ons bestaan.…

Lovend sprak hij over haar Ze raakte bij hem een gevoelige snaar Rank en slank uit goed hout gesneden Haar prachtige klanken zijn ziel in gegleden Ontroerd was hij zijn passie zijn liefde En vioolmuziek zijn hart doorkliefde…

de zon gaat niet op in letters eikenbast barst niet in het woord tranen uit wenen is geen naam maar een klankvol leven medeklinkers nemen het voortouw in stilte leggen de nadruk op gevoel en kleuren klankkleur is woordloos te horen voor openstaanders die niet omstandig aanwezig zijn omstanders treuren in spijkerschrift dat klinkt als ach en…

Het kind zat naast mij in een zaal, tussen ons lag de partituur. Maat- strepen stonden stijf in stil geweld van inkt. Dankzij de muren en het dak werd dat geluid. Zoals bij ons de huid verdriet omspant, zei ik, en een voor een wees ik de instrumenten aan op het schavot. Zij is er niet. Als ik mijn ogen sluit ga ik haar zien. Tussen hoorn…

kon ik maar dichten met satijnen woorden die klinken als stilte in frisgroene klanken als bessen en kersen in klankrijk van lente de grauwzwarte teksten van grommende golven in kabbelend geruis zou ik verdrijven met lila woorden van liefde en passie ik zou je bedelven onder kleuren en klanken van lenige woorden je neervlijen…

Zien dat de stilte niet bevroren is en je lippen weer woorden zoeken die ik kan bewaren als ik naar je kijk en je stem weer kan vinden. En ik geen dromen hoef te vragen waar ons verhaal begint met de belofte die overal een glimlach tekent.…

grenzen van deze eindeloze stilte, de stilte van de diepe midwinter, van verlangen naar zachte voetstappen, dat stille hunkeren, onbenoembaar, naar het gekraak van verse sneeuw, dat heldere, zachte, witte knersen, teer en erotisch, verlammend, koud, stil en zo meedogenloos…

Soms zeg ik niets En zwijg ik alleen maar Maar dat betekent niet Dat ik niets te zeggen heb Soms hoor je niets En luister je alleen maar Maar dat betekent niet Dat je niets te horen krijgt Want in de stilte Schuilt een diepe boodschap Die meer zegt dan woorden En meer raakt dan klanken…

Het diepste ik dat ik van jou ken laat mij hier weten wie ik nu ben onder maanlicht in de nacht en onbevangen het is de stilte in jouw zwijgen die ik in mijn hoofd herken als weemoedig nachtlied van verlangen het zijn dromen die dikwijls verschijnen wanneer de zomer gaat verdwijnen zonder wrange klank van droeve heimwee…