Alle inzendingen over klatergoud

Want onder klatergoud en kitsch Glanzen nog steeds, Verwrongen weliswaar en zwaar verminkt Maar nog herkenbaar voor wie kijken wil, De waarden van het heidense geloof. En ook al heet het Kerstmis, Het was en is Midwinter.…

Waterval van klatergoud surrealistische dromen steeds dezelfde muziek en de eindeloze stad Mijl na mijl aan grimmig asfalt rolt langs mijn oude wielen ik en mijn Cadillac wij zweven rustig verder Een hand op het stuur de zon raakt de einder werpt zijn gouden licht dit is de wijd open wereld Mijn reis gaat verder geen eind is in zicht…

Hoe onontkoombaar is het einde De mens is constant op de vlucht Voor de gevreesde laatste zucht En al het leed op handen zijnde De mensen lukt het om te duiken Zij snorkelen In klatergoud Maar toch is het best waterkoud In uitgezette koopjesfuiken De mens wordt flink gehersenspoeld Zijn eindigheid gaat kopje onder In zeeën vol…

Geen speelgoed, geen snoep of klatergoud maar… Pluk zo’n sterretje uit het firmament voor mij, asjeblief Ik zal het bewaren in mijn hart, het koesteren en laten schitteren, om onze koude wereld wat te verwarmen, om haar wat licht, wat liefde te schenken…

tuinmerel fluit met een geluid groter dan z’n verenlijf de dag over de horizon danst wormen uit de aarde Oosterse priester opent ‘t luik in de dageraad zet de wereld aan elke morgen weer wordt z’n wereld opnieuw geboren In ‘t land van de gouden kalf wordt ‘t gezicht van Ophra gekleid naar foto’s van lang gelee ‘n dag van klatergoud…

Mijn lustend lijf Op het groene naaldtapijt Scheurt mijn Kleren binnen het portaal Waar sporen van verlangens Een diepe wonde, Zomaar etter spuwt De verdoemenis naderbij Dat liefde soms is Als ongewenst klatergoud Theo wuestenbergs…

Er zal weer blauw zijn strakblauwe lucht en wolken als zeilen Het groen en geel trekken zich uit het landschap terug Nog even maar is er klatergoud bladgoud in kruinen van bomen Langs stoep en straat waar wind vrij spel krijgt je de adem wordt ontnomen Het seizoen wordt oud en misschien wijs rijgt laatste bladeren aan…

(toen de lucht zich terugtrok in amber en turquoise wist ik, dat de avond zoeter was) geef me je hart- gééf het laat de aarde achter in zijn werelddans voorbij de glans van klatergoud en overschot schuddebuikend ligt de dag achter valse wolken, het spiegelbeeld van nu verlaat de avondval en witte vogels draaien rond een nieuwe maan…

Dus zwijg ik, ook al is dat klatergoud. En als mijn vrienden af en toe eens vragen hoe ’t met mij gaat, antwoord ik wat benauwd geheel naar waarheid: “Ach, ik mag niet klagen”.…

nodig is eenzaamheid speelt het wrede spel met de tijd voor wat het waard blijkt er staan ook geen aantekeningen meer in het dagboek dat ik maakte over vriendschap verleden tijd is verdwenen in de sleet iedere ochtend wanneer ik wakker word aanschouw ik nieuwe dauwdruppels het lijkt alsof er iemand moest wenen het ochtendlicht belooft klatergoud…

Mijn vogel pover mekaniek Baldadig en impertinent Opstijgen hoger hoger Verleid door 't klatergouden omkoopgeld Van de bedriegelijke zon.…

We beklimmen samen in een droombestaan dode bomen geworteld in een oneindig bos waar klatergoud lokt voor de verloren kinderen je laat mijn hand niet los peutert handig uit jouw neus roept wat vlinders om versterking en in het bij je zijn klinkt een lied over hoe jij jezelf bent gebleven onder het maanlicht van de nacht ben jij…

Onze beeltenis vereeuwigd in het klatergoud van het zwijgende orkest!…

al van in mijn dromentijd heb ik met mijn handen mogen raken aan jouw wonder tovertalen en later als ik ouder werd en zelf vertellen mocht heb je ook de witte rijst over mijn pad gestrooid wat bitter klinkt en breekt je zachte stem een beetje meer per dag want de laatste jaren hebben je traag vermaakt en het mooie klatergoud werd…

je denkt aan krijtstreep met een aktetas aan paraplu en 't elegant flaneren van bonte dames naast correcte heren bevroren glimlach boven grijze jas je denkt aan sportschool en het klatergoud aan tatoeages, bier en zonnebanken die passen bij de goddeloze klanken van dialect dat primitief wordt uitgekauwd onzichtbaar blijft de oude muur in…

zwier zit geworteld in een gen niet minder dan de Zon heeft hem gezonden in een lusthof, achter porseleinen gevels stolt hij in een vadsige pose Gezant van God en één met zijn rijk hij lijkt onschendbaar een protserige haan die lonkt naar de schilder de kwast meet zijn geheven kin en zet hem klem in een lijst gevlochten ranken van klatergoud…

Zoveel mis met Kerstmis dat wat je mist met kerst is de eenvoud alles moet en niks dat mág gewoon dié dag, en dan nóg een ben er niet blij mee zeg het eerlijk al die troep weer naar benee die enge warmte van koude ballen dat glitter en die warme kálekoen niets voor mij dat kille klatergoud die malle frase al die versiering de mooiste tuin…

En dan moet je dat extra duwtje geven … de zaal wacht af, is stil, geen grinnik klinkt, het is vanavond klatergoud dat blinkt, de avondkleding ritselt als al zeven minuten lang de stand-up grappenmaker geen glimlach heeft teweeggebracht.…

van de pimpamflettepet gaet los Dan is de hokjesgeest pas echt de klos Met bolknak klapped uit de eigen doos Ik denk dus ik ben, om de tuin geleid Het poolijs stijgt tot boven deltawerken Rut poetst z'n kuif maar laet bibi niets merken Van gazahaat en nederzettingsnijd Zo gaen wij aenstonds stembuswaerts onzeker Wordt het weer klatergoud…

Ach Here de vrijheid klatergouden geschenk dat de liefste mij geeft als hij gaat, ach Here dat droef sieraad. Hij hangt het mij juublend over 't strenge kleed en - ik lach - met de lach die de mondhoeken slijt - neemt gij dat strassen-lawijt van de fiere troon van de hals, ach Here, de vrijheid zo vals.…

Adelaar klip en klaar Ommezwaai licht en laai Fantasie Jan Marie Af en aan zwarte zwaan Minnen strelen lustpriëlen Van klatergoud naar lijfsbehoud Passiespelen strijdtonelen Witte winde ooit beminden Ledikant tweestromenland Eerst melodie dan tirannie Van liefgehad naar hazenpad Van ironie naar c'est la vie Hekeldicht tijdsgewricht…

van passerende treinen lijzig licht verdrijft uit de ademloze zon langs afgewende blikken van zwijgzamen schuift onbetreedbaar een panorama in glas buitengesloten achter getraliede ramen als in een cadans met doodgezwegen pas de stalen wielen volgen ingetreden paden kruisen dwarsverbanden van bielzenhout zo weerklinkt in spoorstaven van klatergoud…

Eenenvijftig jaar baande ik mezelf nuchter een weg tussen liefdesbrieven van eenzame vrouwen boodschappenlijstjes voor de slijterij en de dierenwinkel minnaars en minnaressen die de dood vonden in mijn hart zonder weerschijn of klatergoud dikwijls alleen in wildernis waar eenzaamheid een kleinood bleek voor mij toevertrouwde…

Ach Here de vrijheid klatergouden geschenk dat de liefste mij geeft als hij gaat Ach Here, dat droef sieraad. Hij hangt het mij jubelend over 't strenge kleed, en - ik lach met de lach die de mondhoeken slijt neem gij mij dat strassen*-lawijt* van de fiere troon van de hals ach Here de vrijheid zo vals.…

Laverend langs de echo’s van wat al reeds geschreven werd, projectie op een blanco scherm, de eindeloze blik gericht op sluimerend talent, het hoofd getand met lauweren, geloof gevuld met klatergoud, die waarheid is met ongeduld te denken aan rottend loof en meterslange losse einden, blazen nederige woordmolens nieuw stof in mijn gezicht…

oordeel te gaan volgen jij schroeft moeiteloos zonder draad toch sluiten moeren de wegen die jij gaat in de jou passende verbindingen geeft staal geheugen mee om de zee duurzaam te klieven verovert draagkracht om te kunnen vliegen spreidt knoesten in het eeuwenoude hout om hun verhalen bloot te leggen luistert minzaam naar het vele klatergoud…

verleden een bewonderaar in ’t heden enkel via stalen tralies wordt gegund karikaturen van de rijkdom die de oude brug betreden scheiden zelfs geen koren van het kaf en de muzen die er speelden zwijgen net zoals de doden op het oude joodse kerkhof als het graf Praagse lente heeft de zomer tot het bot toe uitgeknepen en met enkel klatergoud…

dansend in het rond Woest sla ik om me heen En raak de ganzenveren Sla jouw stuk tegen mijn been Het tij is niet te keren Kan nu alleen nog zegevieren Vernietig vergeten waterdieren Als je alles hebt gegeven Raak je plots het harde hout Je mooie rondingen zijn verdwenen Ik weet dit was mijn fout Roerloos lig je op de grond Alles voor wat klatergoud…

de paarden hoeven niets te dragen ze draven wit beschilderde lijven rood gelakt tuig een leven in en uit en keren terug volgens de zelfde orde van klatergoud nooit oud het paardenoog straalt onbevangen in de optocht van glanzende stangen ze steigeren wild op licht daverende muziek eerbiedig strak aan de toom laten tamboerijnen…

In de bijna-nacht komen wij tenslotte, leeg en uitgehold in onze schuilplaats aan waar onder dwang van de kijkcycloop men ons wederom tracht te verleiden met malafide spelletjes en vals klatergoud. Zelfs hier, wil men ons een- maal beroven van geld en eer.…