Alle inzendingen over kleine teen

Deeltjes gevormd tot één grote als woorden uit letters die kleine gedachten vormen tot geniale vindingen in besef van eigen geringe waarden en samen opbouwend steunende pilaren zijn van wat eens de mens ten dienste is. Maar nóóit in eigenwaarde de ander kan missen!…

De glimlach komt vanzelf, en 't zien zo zacht dat ook ten diepste iedereen vol liefde is. En ieder klein, heel klein paars kelkje vertelt me over leven dat oneindig verder gaat.…

Geen nevelig duister Bedekt meer het veld; Geen blinkende kluister, die 't beekje meer knelt; Het stormen is over; De buien zijn heen; Wat ritselt in 't lover Is zefir alleen. Vol bloeisel van boven, Vol bloemen omlaag, Staan velden en hoven, En telgen en haag! De Vrolijkheid dartelt In klaverrijk Gras, Zij wemelt, zij spartelt, In…

Sikkels klinken; Sikkels blinken; Ruisend valt het graan. Zie de bindster garen! Zie, in lange scharen, Garf bij garven staan! 't Heter branden Op de landen Meldt de middagtijd; 't Windje, moe van 't zweven, Heeft zich schuil begeven; En nog zwoegt de vlijt! Blinde Maaiers; Nijvre Zaaiers, Die uw loon ontvingt! Zit nu rustig neder…

Schoner prale uw milde lentezegen, Bloemrijk oord, langs Adelines wegen. Nachtegalen, juich haar 'welkom!' toe, Als zij nadert, wie ik hulde doe. Paar uw lied aan 't lied der filomelen*, Minder zangkoor, uit de hoge abelen*. Laat het meigroen met het beekkristal Samenruisen, bij de waterval. Moge uw schaar, gij zefyrs* in de hagen…

Op de rand van het bed zit ik te staren naar de zwarte gleuven tussen mijn tenen. Spuug zat nattevingerwerk…

Tenen draaien kleuren Kolkend in het zand Voeten volgen het strand Soms steekt schelpengruis Hart en hoofd speuren Weven een lief verband Vrienden nemen je hand Lopen mee naar huis Schelpen die met golven gingen Bezingen het nieuwe heden.…

Ik mis je, van top tot teen.…

Tenen krommen het boek, geplooid in zinnen schuift poëzie even op en valt terug aan wielen, de banden kunnen zelfs een tafel op voeten zijn Gedichten reiken te ver voor begrip en beelden raken slaap aan, één bladzijde wil rusten.…

lange schaduwen zijn van start gegaan lopen met ons mee trappen met gestrekte benen op onze tenen en hielen konden we de bramentijd maar rekken…

De componist Ten Holt is heengegaan Zijn stukken hadden haast dat transcendente Te midden van de nieuwsbombardementen Deed zijn memoriam bescheiden aan Muziek als eeuwigdurende hypnose Behoeft dan ook geen schim van glamourpose…

Treurnis geeft ten lange leste slechts een meesmuil aan de geest Laat ons zwieren zo gelukkig op des lente ‘s levensfeest…

Ik hou mezelf Gevangen In de ban van de ander Ik leid mezelf Een weg In de ban van een ander Verschuil mezelf In de ban van een ander Langzaam Op mijn tenen Langzaam op mijn tenen Ik kruip.. langzaam .... WEG.....van de ander.... Ban ik me... EEN WEG NAAR MEZELF.…

bestaan zult gij sober, fundamenteel zonder enig spoor te laten gij zult nimmer steenkool aanhangen dit op straffe van digitale steniging ende publiecke beschaeminghe…

Subtitel: Aderlating Tijden veranderen met jaren die slijten Ware liefde ebt weg, stabiliseert zich of gaat verloren Degene om wie je geeft, van wie je houdt, wil jij slechts nabij Lanterfantend, liefde gevend tot werkelijk de tijd dat je niet meer bestaat Daar bloed zich vermenigvuldigde in dubbel meerfoudt Met prognoses houd ik mij doorgaans…

Langzaam gaat de zon ten onder. Wolken kleuren rood en geel. Bliksem begeleidt de donder bij een machtig tafereel. Over alle stille bomen waakt de grote gouden maan. Vergezeld van mooie dromen die als sterren blinken gaan. Als het schouwspel over is, dan pas valt de duisternis.…

Met blote voeten in een bollenveld, slijk onder de nagels en kleine kiezels tussen de tenen, als steken in zijn hart. Hij plande ooit een bloemenveld, groot en kleurrijk, werelds als de vuren van Olympia tot Barcelona, maar loopt vandaag, als alle dagen, met blote voeten in een modderig bollenveld.…

Ik blaas mezelf dan wel op, maar dat is nodig, want uit mezelf voel ik me te klein. Ik kan alleen maar zeggen: Gelukkig, ik ben getrouwd. En ja: sneu, dat sommigen dit geluk niet ten deel valt.…

Hij reed me naar zee Ik maak kleine passen op blote voeten Kleine passen in het koude zand, ik doe mijn best Ik ga niet liggen De tenen van mijn voeten komen mij tegemoet Naast zijn stappen We hebben dit vaker gedaan vroeger, niets aan de hand Altijd waaide de wind zout in mijn haren schuim in mijn woorden die verstoppertje spelen…

Kleine grutters voor de gebruiker leggen het af tegen de groot gruttende verbruiker van de voordeel zoekende klant, die onpersoonlijkheid scherper prijzen ten koste van de service bewuste klant.…

Een mens loopt soms op de spitzen van z'n teentjes voor anderen in de kleine steentjes maar onderhuids borrelt er een stil protest en lichtelijk ingehouden woede een goede raad glimlach en tel tot tien dan raak je niet zo gestresst misschien en dat komt je hart zeker ten goede...…

Glimlach op je snoet als je de deur open doet ze straalt van oor tot oor ik ben jarig hoor iedereen mag dat ook weten zodat wij het echt niet kunnen vergeten heerlijk dat je zo blij kan zijn het maakt niet uit of het cadeau groot is of klein ze heeft gewoon plezier ten slotte wordt ons prinsesje al weer vier!…

Jaar, wat zijt ge een vreemd oud-jaar: Heet dát gaan sterven? Met bruine kransen in uw haar, Als een jong man, voor een feestmaal klaar, Zorg'loos, zie ik u zwerven... O vreemd oud -jaar! Hoé gaat gij dood, oud-jaar? Zult gij gaan zitten op een hoop Blaren, wel bruin, maar warm van zon, Midden in het licht en in een doop Van stralen…

als een vlam terugtrekt in zijn blauw voel ik me klein en warm mijn hand voorzichtig aan de randen tot het vloeit en tongen likken laat hoog opgelaaid, naar boven waar een luchtzak –heet zijn uiting volgt: een sfeerballon drijft over in mijn wel- gevormde blik de tranen die me overmanden…

ton sur ton licht op een citroenvlinder verkleurt warm de lentedag…

er glansde vreugde op de Dam ze sprak uit ogen, open naar de hemel en men eerde blij de vrijheid een geweerloop blonk zijn koude staal stonk zwaar en schoot een vloek over de mensen uit in elke ruit rondom spiegelde het kwaad…

een glimlach in steen de mond gruwt, ogen spreken zacht binnen een hart…

(ik zag kraaien witte vlinders vangen) de zon brak uit de dag omhooggeheven langs haar eigen licht scheen ze groter toen de middag kwam en kleine bloemen in het veld kusten mijn ogen ik liet mijn blik voor wat ze was teruggetrokken tot een stil moment alles wat je bent -zei ik- ligt weerloos aan je voeten toen viel de zon terug ze…

los van mijn gevoel grijp ik, tot ik breuken heel alles bij elkaar…

ongesproken blijven ze vooruit gerold in namen, één voor één en geen verlies aan zeggingskracht toch verdwijnend, naar een niemandsland hun band voor eeuwig stil geloken in de ogen van verraad het kwaad was al geschied nog voor dat men het noemde rond de uitbraak van vandaag ik had het zo graag anders gewild maar weet nu dan mijn…