Alle inzendingen over klotsen

waar is toch die ene rots tussen al die basaltblokken die schuimend liggen te klotsen in de branding voor mijn kust…

Golven vormen het oppervlak van klotsen en geschitter. Onderdak voor het paradijs, zachtgroen en diep, zout-bitter. Hier breng ik graag momenten door, slechts door mijzelf begrepen, terwijl ver boven ik het klotsen hoor van de passerende schepen.…

De koeien van de waterboerderij Waren bang dat ze straks door het klotsen Zeeziek zouden worden, gingen kotsen Dus loeiden ze een klacht naar hun partij Waarna de de kwestie snel verpolitiekte In Rotterdam heerst Gekke Koeienziekte.…

horizon vervaagt de dreiging op de woeste zee van gezichten het bespringt mij en beklemt mij de noeste tree naar de gerichten over het gelaat dat voorbij ging Steeds als ik bijna kolkend omkom doemt daar het laatste silhouet van schuimend wit en schamper wit het vers opengevouwen bankbiljet betaalt mijn geknakte ouderdom Martelend klotsen…

Het klotsen van de golven, op de eeuwig zwijgende stenen. En ik zit hier. De warmte van het zonlicht, de stralend blauwe lucht. En ik zit hier. De wind speelt met mijn haar, rukt aan de papieren in mijn hand. En ik zit hier. Overal mensen. En ik zit hier. De wereld bruist en leeft, en ik zit hier, en denk...…

je geeft en ik luister -verder- naar zichzelf woorden of de mogelijkheid van binnenin beloften haastig druipend op mijn maanwoning en zoutiger dan ik me herinner je geeft en ik hoor -dichter- bovenwind tegen sterren klotsen onrustig door de holle vaart en dubbelhuidige liefde transparant voor mij door…

Hier bij het klotsen van het water, komt voorzichtig wat zon tussen de wolken schijnen. Zal er voor ons ook een opening mogelijk zijn.?…

Het groene bootje glijdt traag door het meer tussen bergen purper Op de oever in 't gele huis schijnsel van vlammen rook geur van turf Het klotsen van water gerust smelt de tijd bergen bootje en huis in de stervende gloed van de Ierse schemer vergleden…

ze houdt haar mond uit angst voor ongenoegen steeds meer raakt ze bekneld haar man maakt haar onvrij geen dialoog is er dagen worden schraler woorden raken opgedroogd alles lijkt taboe haar stuwmeer vol woede stijgt emoties klotsen hoog de dam zal breken éer zij er aan stuk gaat…

emoties klotsen tegendraads... een roep om vrijheid, waar monden spreken onder klankloos verdriet er ebt een glimlach weg tussen hart en hoofd de dagen sluiten zich tot één lafenis breekt losse woorden uit hun vorm en vlindert ze naar buiten de ruiten van het eenzame huis spiegelen de morgenzon tot gruis op rode daken…

Ik hoor het geruis van wind in de bomen het klotsen van de golven tegen rotsen. Zie de verre horizon en hemelsblauwe luchten voetstappen in het zand van lang vervlogen jaren. Kijk naar lachende ogen of zie tranen op wangen zie de maan en sterren als kristallen in de nacht.…

Zie de traag reizende wolken Voel het koele, lange gras Hoor het ruisen van de bomen En het klotsen van de plas Ruik de bloemen die verleiden Voel de zon op je gezicht Hoor de kleine vogel zingen Als een sprankelend gedicht Hoor de geluiden van de stilte Voel de rust van dit moment Laat alles zijn zoals het is En voel dat je hier deel…

licht aan zee zo wonderlijk hoe speels ook in een weerkaatsing op het rozenhoedje van het kind dat kleurenwoordjes zingt overstemmend de schreeuw de krijs van een grijze meeuw mijn ogen vinden schoonheid in een droomkasteel van zand de glanzende kokkels tussen een schelpenrand ik zweef, ik weef zoveel lieve gedachten in het klotsen…

de lege tekst tocht wind luguber kaatsen medeklinkers echo's naar elkaar ze kunnen geen volume vinden klinkers klotsen tegenritmes en zijn onbenaderbaar woorden missen de magie van soepele zinnen brengen niet meer binnen dan betekenis strofen vloeien niet omdat de inhoud strak bevroren lijkt misschien wel doodgeboren…

de lege tekst tocht wind luguber kaatsen medeklinkers echo's naar elkaar ze kunnen geen volume vinden klinkers klotsen tegenritmes en zijn onbenaderbaar woorden missen de magie van soepele zinnen brengen niet meer binnen dan betekenis strofen vloeien niet omdat de inhoud strakbevroren lijkt misschien wel doodgeboren…

je hebt dat ongetemde en dat trotse een bergbeek in godzalige natuur het water van het allereerste uur belaagt de oude wortels, speelt met rotsen je bent nog onbezonnen en nog puur een wild verlangen laat je telkens botsen te jong nog voor een overwogen klotsen tegen de tirannieke kademuur maar achter verre bochten wacht het dal eens zul…

bossen klotsen een riviertje over rotsen ontvouwen houten lommer boven waar echo's op stilten botsen in kruinen schuilende schaduwen fluisteren schrikverhalen van wezens die klaarte schuwen alsof bij het tijdloos verblijven onder een hemel van blaren wolven sluipend thrillers schrijven in een mantel van fruitig kruid loop ik de boomtunnels…

Intussen blijft het klotsen, kabbelen en ruisen in je verbeelding. En net zo echt is dat geklater als het water diep - ----------------------------------------- uit: 'Dichters Gedichten', 2010.…

ik was bijna vergeten hoe het klinkt als je bruisend de kiezelstenen wast de melodie de je zingt ik was vergeten het speelse klotsen als je verstoppertje speelt onder de overhangende rotsen ik hou van je zeegroene kleur de eeuwige deining, je zilte geur laten we geen tijd verdoen want het nu.... is zo later ik wil dansen, dansen op het…

En de wind waait door mijn hoofd En door mijn doorzichtige ogen Als door een glazen lantaren; Dichtbij klotsen de golven Van het frisse schuimige leven - - - - - - - - - - - - - - - - Zie het is dag!…

Op de pier zie je enerverende golven, die klotsen tegen keien. De meeuwen kunnen zich net vliegend houden. De zon laat zich af en toe glimlachend zien. Het lijkt wel herfst, maar het is nog steeds zomer.…

ik heb je naam geschreven in het water zacht golft jouw liefde tegen de kant wil letters pakken alleen hun inkt blijft onzichtbaar aan mijn handen plakken jouw warmte is uitgedijd heeft de wereld bereikt in een liefdevol raken daar waar golven de kanten klotsen vlaagt wind het samen praten als ode door de bossen waar je handtekening…

Wandelen aan verlaten stranden, turend, luisterend naar het klotsen van de golven. Geuren van de zee opsnuiven. De Normandische kust nog steeds verstrengeld met de oorlog rakend, treffend. Kerkhoven, die respekt, sereniteit afdwingen, om stil van te worden. De Normandische kust.....…

Het gras kleurt grauw waar jij dromen verspeelt slapen zeemeerminnen op vaste wal, vervreemd golven klotsen tegen kadekust dromen hernemen liefste lust en jij schrijft brieven aan de toekomst vanaf de horizon tot aan het heelal voor wie het hoort, de zondeval is door jouw ogen droomgestoord maar het leven is geen carnaval door liefde…

Gewillig wiegelen kleurtjes water in en uit elkaar, alleen zacht klotsen. Een sliert aalscholvers slingert boven een horizon van nevel. Een gat in de wolken lijkt een blauw meer, omringd door fjorden. Warme lucht dekt ons als een deken. Zacht ligt het gemaaide gras op de dijk, maar rechtop nog staat fluitenkruid, te kijken!…

wegen knorrige obers mopperen boven pastis en kruiken koel water in hun onverstaanbaar patois bedelaars, straatdiefjes, straatmadeliefjes rollen met hun donkere oogjes vingervlug je zakken leeg weemoed klinkt door de hese "paloma blanca" terwijl krijsende meeuwen boven de vismarkt zweven en overal het blauwe klotsen…

Kijkend op het water naar spiegels zonder lijn ontrafel ik de aanblik van ogen zonneschijn die spelen op het water met de jouwe en de mijn die zoeken naar de eenheid een blik te kunnen zijn Kijkend op het water dat zich rimpelt in de strijd weerklinkt mijn drijvend spiegelbeeld in klotsen dat zich wijd als een uitgestrekte echo voorbij…

En gaat ons denken, praten, schrijven onhoudbaar alle kanten op als het tintelende, flikkerende, watervlugge, soms als het zachte, raadselachtige klotsen en borrelen aan de voet van verweerde staketsels. Keren we daarom telkens weer hunkerend naar waar ze niet ophoudt met fluisteren.…

ik loop onder de zwaar bewolkte hemel herken me niet in ‘t rechtopstaande riet ‘k ervaar voortdurende bescherming van prikkeldraad, maar ook weer niet ik voel water tegen mijn oever klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder…

op een donker gezicht dan het een worden en deel van het al zwijg jij zenuwen gespitst, te gevoelig geworden voor aanraken door ademhaling, strijken van zijde, kijken naar aura's verglijden als zand tussen vingers op een verlaten kust kom maar dichtbij en ik zal je plooien als hout verwarmen, in een vorm brengen van zwijgen vaten om het klotsen…