Alle inzendingen over knagen

Toen vroege bloemen zich niet met bloeien hoefden te bemoeien geurden ze fleurig beurtelings gekleurd Nu zijn ze eigenlijk alleen maar bezig met het overleven zonder door te groeien laat staan nog te bloeien Leeg bleef liefde liggen vage vragen knagen aan de volheid van het samenzijn…

er knagen voorwaartse stranden aan mijn kleine schelpenhuid, zo luid als tijdloos verzanden als hellevuren branden of groene weiden van mijn gemoed, ga ik op de vlakte langs eb en vloed met deze stroming mee er velt een avondgericht een doorschijnende zee van eeuwig bloesemlicht…

Er zijn  vele soorten verdriet en vele soorten  pijn Er is verdriet dat met de jaren slijt en er is verdriet dat zal  blijven knagen Er is pijn die voorbijgaat  en er is pijn die nauwelijks is te dragen Maar hoe wanhopig en uitzichtloos je leven ook kan zijn toch zal eens het moment komen waarop al je verdriet en al je pijn…

Er zijn vele soorten verdriet en vele soorten pijn Er is verdriet dat met de jaren slijt en er is verdriet dat zal blijven knagen Er is pijn die voorbijgaat en er is pijn die nauwelijks is te dragen Maar hoe wanhopig en uitzichtloos je leven ook kan zijn toch zal eens het moment komen waarop al je verdriet en al je pijn…

Loochenen de hete pijn, het razend knagen van hierbinnen. Roepen we, ja, roepen we, dit krijsen overstemmend. Roepen we om nog meer wijn, de pijn, de pijn... In memoriam Ton B.…

Voel het zwart aan zekerheden zagen als de onmacht weer gedijt voel de pijn aan witte randen knagen tot de tijd de scherpte slijt want het leven laat zich niet voorspellen elke uitkomst is onzekerheid maar te leven is altijd wel een keuze elke keuze een mogelijkheid…

gulzige golven knagen aan de opgeworpen muren die ons zandkasteel omringen totdat het koninkrijk zich gewonnen geeft aan de rollende branding het verlies was er al voor het zich aandiende we trekken onze voeten uit ongrijpbaar grillig zand tijd en getijde bewegen ons ze wachten niet geen van beide…

een deur opent zich in funeaire tijden ik blaas nieuw leven in mijn oude huid draag ik fabels en feiten en tralies tegelijk nu ik amper weet opent stilte de ramen naar een verre blik ik open boeken die aan de wereld knagen zelfs aan mijn gelijk…

Waar wortels knagen en water kabbelt Waar schoonheid behagelijk siert Waar vroeger nu is en vandaag regeert Het is fijn in mijn stad te zijn Waar markten bruisen Schoonheid aanschouwend Torens nog echt zijn en mensen zo klein Mijn stad Mijn thuis Mijn spiegelbeeld Voor en na het slapengaan…

Het woord dat onopgelost blijft knagen. Een terugkerende onbeschrijfelijke steek. Het woord dat je blijvend mee moet dragen.…

Gelukkig dat er een gezichtsboek is, waarin je iets met iemand delen kunt, maar er blijft iets knagen wat ik mis. Altijd ben ik rusteloos op zoek, maar na een handdruk of een knuffel, want dan pas is sprake van ontmoeting. Mensen lezen is mooier dan een boek.…

o, diep mysterie knaag niet langer aan mijn diep verborgen hart laat donkere woorden schemeren in het leven van het onbewuste spookbeelden in mijn lusten drijven onrust in mijn verlangen arme woorden neergeschreven in de gevels van de tijd verbrast in het verlopen licht van vroegere eeuwen…

“Dit zal nog jaren aan mij blijven knagen”. Bill zucht maar komt toch met een woord van troost. “We nemen een warm bad in de jacuzzi en als je wilt doe ik iets met je pussy”.…

Maar na vijf weken in een dekenkist begon er twijfel aan zijn hart te knagen en Hugo zat zich somber af te vragen of hij zich heel misschien niet had vergist.…

Eenzaam en alleen tussen vier muren opgesloten Geen liefde om me heen ik voel me verstoten Ik wil de liefde voelen maar die is niet in de buurt Dan lig ik weer in mijn bed te woelen en niemand die mij de goede droom instuurt Zo voel ik me al dagen maar het kunnen ook weken zijn Het zit maar aan me te knagen Liefde krijgen vind ik…

De grote beer in 't luchtruim De late maneschijn Een juffrouw met een breikous Een transparant gordijn Een lang vervlogen reek'ning Een durend carillon Een stukgetrapte otter Een kop gebruikt bouillon Die geven al te samen De tandeloze mond Een hardverscheurend knagen. De Rijn stroomt teugloos rond.…

Verstrengeld in onbehagen mijn hart herkent zijn ritme niet meer verdwaald met zoveel vragen antwoorden onvindbaar in een kille atmosfeer Verstrengeld in onbehagen verlamming op een voetstuk constante onrust is aan het knagen een speld in een hooiberg van geluk Verstrengeld in onbehagen leven in een eeuwige ijstijd helder denken is aan…

Alleen aan kangoeroes en runderen, aan hokvarkens en aan plofkippen, wil hij nog wel knagen. Wanneer de kat thuis is, lachen de muizen.…

grijze dagen blijven knagen aan die uren overdag waarop je nergens een sprankeltje zonneschijn zag. maar gelukkig komen er ansichtkaarten van oud-medewerkers met zonnige groeten van ver over de zee , die verjagen de donkere wolken , heimwee en verdriet overdag! hopelijk kan dat ooit voor de zwaar getroffenen nu. hoop!…

Het geweten huist in je lichaam, Zeggen zij die het kunnen weten - Dostojevski, kenner bij uitstek, Schrijft het toe aan de complexheid Van de mens - hij zegt dat het geweten Onlosmakelijk met diens lichaam Verbonden is - gisteren gedroeg ik Me onheus tegen mijn lief, vandaag Begint mijn geweten te knagen En zal ik dagenlang de pijn…

(Intussen knagen wij ongestoord tussen haakjes verder) De harde realiteit is hier een droom, een wereld in een wereld. Pas op voor onze woorden want ze vreten tussen de regels door en elke poging van een pointe onderstrepen wij met een knipoog.…

Die vraag blijft aan mij knagen, of is dit naar de bekende weg vragen.…

een stil rumoer binnenin mij alsof je niet weet dat meer dan handen kunnen slaan de ochtend van de blauwe plekken zal wel zakken of ik laat ze wel knagen onder mijn lange jas die is nog wat zwarter dan het dreunen van je stem of de blinddoek die ik letterloos moet dragen om de kleurloze stenen te stapelen tussen het nachtbraken…

verleg je grenzen als je ze overschrijdt of loop jezelf voorbij waardoor ze vervagen verlies jezelf in onnodig gepeins waardoor je vergeet gewoon te leven liefde te geven waarvan je weet als je nu terugdeinst eindig je als gewelf waar heimwee blijft knagen bij elke volgende mijmerij want je bent haar kwijt kunt haar alleen nog…

Dat jij mijn vader was Heb ik altijd gedacht Ik heb te lang gewacht Om het je te vragen Sinds ik ooit eens las Dat jij geheimen had Ik wist niet hoe het zat Er begon stil iets te knagen Maar nu is het te laat Om het je voor te leggen Er iets over te zeggen Dat je hebt gelogen Nee ik ben niet kwaad Ik ben blind geweest Geloofde jou…

zij kwam in de kortste nacht en ging pas weg, nadat het langste uur zijn tijd verloren had het licht ging uit, maar het moest toch echt zo zijn, de pijn om haar verlies verliet me niet het bleef maar grote gaten knagen petje af voor vader tijd want hij weet hoeveel spijt er in doorwaakte uren past ach hij hoeft het niet te laten…

stook de vuren loeiend heet er branden engelen in de rook waar ik de namen niet van weet ze spoken door mijn geest het was richten op gezichten om de laatste blik te missen voor de kogel floot en insloeg met een niet te missen dood kan hun stemmen niet vergeten ze knagen aan geweten stook de vuren gloeiend heet menselijk…

het is veel wat er van buiten op ons afkomt heden ten dagen met al die vragen die blijven knagen om een antwoord vragen en het zijn er vele die sterven maar die het coronavirus erven sterven veelal alleen ik zet de televisie uit sluit het venster en de deur voor de adembenemende corona geur en gaat zoeken in het…

Voel je dan iets van binnen knagen? Of blijk je eenzamer dan zij te zijn? Ik vraag me af hoe je je voelt……

hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht niet verdragen ik voel ze in me het zit te knagen…