Alle inzendingen over knuisten

Lass uns dann einfach sagen: ‘angeschmorter’ En daar was Jaap, als in een jongensboek had hij zijn eigen kanootje gefröbeld: een bakje, met een bankje slechts bemöbeld, het sprookje ging erin als jodenkoek Op één kwam Oostenrijk, op twee Der Heimat en derde werd het kleine Nederland De dwerg was met de reuzen kracht gaan meten, een knuist…

razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan lederhosen angst regeert orkestreert de wanhoop in gebalde vuisten en bebloede knuisten…

woorden doorboorden steeds haar geest meest pijnlijk onverwacht bedacht zij deze morgen zorgen in haar hoofd belooft hij weer te praten haten kan zij niet verdriet maakt holle ogen drogen ongezien haar wangen verlangen kent zij steeds reeds weggestreepte dagen vragen durft zij niet ziet bloed en blauwe plekken bekken schuim en vuisten knuisten…

al in de lauwe bel, in de buidel zie ik op een scherm van draden de krijtlijnen van de eerste stuip lippen tuiten en vinden de duim die hen sust na een geeuw, na de huiver doezelt hij weg soms wordt hij gulzig dan propt hij meteen zijn hele knuist in de roze vliezen van zijn mond sinds ik weet dat het zijn tandvlees schendt dat hij…

Gegroefd en doorspekt met eelt zijn de knuisten. De haren geplakt de schoenen voor de zondag gepoetst. Handenvol gras en grint uitgestrooid voor de voeten. Vuurbloemvlinders spelen traag met vaag danslicht. Het ochtendorkest strijkt de stokken voor de ogen. De blauwe zondag wijst opnieuw het lange geitenpad.…

gladde keien, tussen wieg en soms het graf, maalt de molen haar tijd, ruist het alom aanwezig leven in stof door de vingers glijdt, haar blik mijn toekomst kuist, bedekt met open hand, de opening van vele monden, stokt alles, al is het maar even, in de stilte van een adempauze de laatste korrel zand uit de loper valt, in haar kleine knuist…

bladerdak van de oude eik gleden haar tranen op ‘t zachte gras Van zijn voornemens gaf hij al blijk toen zijn hand tastte tussen haar jas Toen de zon stierf in die kille nacht verrichtte hij zijn misdrijf in ‘t gras Terwijl het slachtoffer van zijn jacht stil snikte vanachter haar brillenglas De ene hand bedekte haar de mond de andere knuist…

Versvorm: Rondel-Prime ’t schermutselt regelmatig in mijn brein en dat voelt zwaar en helemaal niet juist daar boven moet het kalm en vredig zijn niet hard, gelijk een strak gebalde vuist Het knarst daar veel te vaak, alsof een trein bruut afgeremd wordt door een reuzen knuist ’t schermutselt regelmatig in mijn brein en dat voelt zwaar…

overgrootvader 104 jaar tegen achterkleinkind: ‘wat is dat toch steeds op het journaal over jongeren met messen’ ‘ach opa de jeugd vecht tegenwoordig met messen en zo’ ‘O, zie je nou wel, ik heb het altijd gezegd het met mes en vork eten brengt je op slechte gedachten wij aten alles uit de knuist en aardappelen werden met de…

koppig bruisen de witte golven tegen de zwarte bolders, ze zien hoe veertien stoere tjalken, met hun brede, bolle vleugels de krachten van de wind beproeven ik hoor de schippers woedend tieren, het helmhout stevig in hun knuisten omvat, ik zie de matrozen bij de zwaarden, ze schreeuwen: 'het wetter is dik en swier' hun handen laten de schoten…

Was tóch moeder der verdrukten, herdenkt Kees, uit respect zijn stuk in de kraag gesteven, 'n verwelkte paardenbloem woest in de knuist. Schonk ál begrip en ouwe klare. Drapeerde zat boezem op de toog om het hele zooitje te zogen op de pof. Vaarwel, Harten Nel! Rust in vrede, keer weer tot stof.…

ongaarne vouw ik toe mijn handen tot willoos ingekeerde knuisten hoe graag geef ik toch open prijs wat mij in dit leven drijft nog leren mij mijn zekerheden dat onverbloemd en vrij vertoon pijnlijk aan het licht kan brengen waarin ik diep te raken ben zing niet graag in ondertonen van versluierd honen en betreuren wil naar boven kunnen…

vliegveld en treinen heel ver kijk je uit over wegen en bos hoe alles zo klein, toch echt kan rijden voelt als een wonder, neen, ik laat je niet los vrolijk toeteren auto's, rinkelen fietsbellen langs kades, langs De Herengracht het samen ontdekken en straks vertellen over alles wat je ziet en niet had verwacht stevig knijp je met je knuisten…

tranen want hij dreigde mij te doden door slaag Hij begon mij evenwel direct te slaan en had nauwelijks oor voor al mijn geklaag Ik moest mij ontkleden, zei ze in tranen want hij dreigde met lichamelijk geweld De enige getuige scheen wel de maan en die verborg zich achter een wolkenveld Ik moest mij ontkleden, zei ze in tranen want zijn knuisten…

rond joelende kinderen lege tafels en stoelen met dekens bokkensprongen maakt hij de man met zijn mondharmonica bokkensprongen maar ook pasjes als een balletdanser klanken scheuren uit zijn ziel zweven soms terwijl bladeren in kringen ritselen dan houdt hij stil de man met zijn mondharmonica zijn ziel als zon hoog geheven in zijn knuist…

Ik was dicht bij huis Soms denk ik met heimwee aan de tijd Dat ik klein was, pappa’s kleine meid Mijn hand in die van hem die grote vuist Mijn vingers, omklemd in die stoere knuist Ik was dicht bij huis Ik liep naast hem, die grote stoere man Warempel hij kon de hele wereld aan Als ik naast ‘m liep, passen naast de zijne Probeerde ik hem…

Snijd maar door mijn boerenland en glij voorbij aan slechts dit ene wat jou liederlijk vervloekte soms kon haten vanuit tenen om datgene wat jij meebracht soms liet knuisten in mijn hand om hier te houden wat verborgen was en lichtjes had ontbrand om boerenbenen die ik trapte door dit eindeloze leven van mijn boerenland dat heenging met de…

De teugels in zijn ruwe knuisten spanden zich een beetje op als we plots het oogstland kruisten en hij 't paard tot stilstaan trok. Hij sloeg een grote handdoek open en we aten op gemaaide gras. Bij een boterham met siroop vertelde hij dan steeds verhalen, als het heimwee hem besloop, over hoe 't voor de oorlog was.…

En voorts – een forse lichaamsbouw, Een grofgespierde knuist; Wie met de kracht des vlezes lacht, Iets olifantisch’ baart ontzag En ’t geestje vreest de vuist. Ik wenste, ik ware een dikke reus, Geboren Stoïcijn!…

voel jij het ook die tinteling dat feestelijke gevoel die herinnering de verfrissende verkoelende vlokken die je vol optimisme naar buiten lokken sneeuw beschermend rond je te voelen in smeltend ijs je woede koelen witte kristallen uit je knuisten eten het gloeiende gezicht in de zon doen weten met vriendjes spontaan 'sleetje delen' ravotten…

als zij waren door dat kleine gaatje dat kennelijk een engeltje in jouw hartje niet zag nu beschouw jij jouw wereld aandachtig waarnemend soms maar net zo makkelijk schetterend en schaterend met twinkelende oogjes als jouw broer en zus je in hun spel betrekken de tijd van flesjes voorlopig althans is nagenoeg verleden tijd je knuist…

Toch voer hij dan op de wilde baren, met schuimende koppen in zijn kielzog, de zeilen strak gespannen, hij hield het roer stevig vast met z'n knuisten vol blaren.…

26-10-1895 ------------------------------------------------------ afknuisten - zo afsnijden dat er een knuist overblijft wangedaantenis - iets wat een lelijke gedaante heeft bonke - stompe stam geil - groeizaam strem - stram tjok - het onderste deel van een boom met de wortels…

hollowbody te ketsen Onder hem verdrinken Lovecraftiaanse aapvissen toeristen die hun hele vakantie bij alle marktkraampjes hebben staan pingelen Er wordt geproest en gesmeekt Ik neem een slok wijn en beweeg mij met de locomotie van een plesiosaurus langs de rotsen De innerlijke vrede grijpt me bij de keel maakt met zijn liefkozende knuisten…

Ja, ’t is waar, wat ik dikwijls aan jelui heb gezegd: Je bent zo stom als een eend, zo de baas als de knecht: ’k Wil dan zeggen dat je wat meer een goed woord moest gaan spreken, En de knuisten terdege uit de mouwen moest steken, Want jelui armzalige zielen zijn er bitter aan toe, En je luiwammes, zowaar, is het werken mooi moe!…