Alle inzendingen over koesteren

verdwaal in geschiedenis vergeet een deken van tijd soms slaan de uren over is het vandaag al gisteren eerder dan het geheugen zich herinneren kan marginaal, wederkerig met terugwerkende kracht het is nog geen ochtend sla de nacht om je heen koester de nerven in elke minuut van het hele uur blijf nog even liggen voordat je voor…

Kijk hoe scherp alles vandaag geuren van het woud leven geeft een keukenmes een winkel snijdt om deze beelden te koesteren. Leven is een spel van letters het snijdt hout en geeft wijsheid raakt je aderen en torenkamers met dronken traagheid.…

ontkennen dat ze met ons kan doen wat ze maar wil trachten vaak aan haar greep te ontsnappen maar langer dan een dag laat ze ons niet los op knieën dwingt ze ons ten slotte allemaal doet ons huilend bekennen dat wij haar aanbidden en als niemand het ziet willen we niets liever dan haar vruchtbare koelte strelen, opsnuiven de oeroude geur, koesteren…

Van vers gevallen regen op wangen voelen tot deze plek koesteren geeft ook haar 't gevoel van thuiskomen, zij is geschapen om te zijn. Wie zij is, een maatje, al dagen en maanden. En vergeef mij als ik je niet dat kan vertellen wat zich dan soms in mij spontaan openbaart.…

omdat gedichten soms zó snel weer zijn vergeten omdat je toch nog altijd kunt verdwalen omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf zal moeten koesteren omdat je niet moet verzanden in treurnis omdat je treurnis ook kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

ik wil vluchten in luchten met donkere wolken me niet laten zien geen zin om de wereld nog meer te bevolken ik ben het zat met mensen te leven mezelf te geven in ruil voor een aalmoes lach om erkenning die ik nooit zag ik koester het kind in mijn diepste geheim zij mag er niet zijn in ons creatief spelen het kan niemand iets…

Ook werelden die we niet hebben en niet eens hebben meegemaakt kunnen we koesteren, schaatsers op de sloten van de elf steden en op de grachten van Amsterdam We kennen het van foto's en schilderijen, mode uit oma's tijd farao's, indianen en dinosaurussen de pracht van micro-organismen en het blauwe ijs van gletsjers waar nu koeien grazen…

echt al lang voorbij ik weet heus ook wel dat je ertegen vecht als je dapper stoer steels je ogen wrijft je wil niet slapen gaan voor je Sint kunt zien die jou schoen voorziet met wat jij vurig wenst het glinster in jouw ogen verraadt de verwachting naast knagend de twijfel wie nu dat werkelijk doet lieve jongen ga nu slapen koester…

Het koesteren van oude karren, moeten we niet met aow-ers verwarren. Laten we de ouderdom eren en niet met een goedkope fooi! Zij kunnen zich niet verweren: hun inzet was zo mooi. Die oude wagens met veel chroom, moeten financieren, waar ik van droom.…

Een dag echter zijn wij aanbeland, de nagels uit het kruis geramd, onze lichamen ineen en koesteren in zacht wit zand het lijden van voorheen.…

Zij stijgt de trappen van de tempel welke zwijgzaam buigen voor de last die amper op de frêle schouders past en haar doet knielen op de drempel Zij heft zijn beelt’nis naar de goden bidt om hun koestering voor de ziel van haar geliefde die plots ontviel en zich schaarde onder vele doden Zij heeft geen afscheid kunnen nemen zijn droef vaarwel…

over het koele meer De aarde laat zich kussen door de zon en de warmte streelt het land telkens weer De ochtendgloed laat zich gloeien over de uitgestrekte korenlanden Dauwdruppels drogen aan de halmen Zacht wuift het kaf door mijn handen In het zomers genieten van deze morgen laat ik mijn ogen glijden over de weilanden Deze momenten koester…

De zon schemert bloedrood Het bloed van de schaamte Rood van naderende dood Machteloosheid en kalmte Koester ik in mijn schoot Vergeet alles in deze nacht Blijf hopen op een wonder Macht van mijn wilskracht Stuur ik nu in 't bijzonder Naar mijn schoot en wacht Handen strelen weg de pijn Verzachten het verscheiden Van mijn kleine poppedein…

Ik koester de gedachte dat we samen zijn, dan voel ik jouw lippen weer op m'n mond. Hoe kan ik het je duidelijk maken? Waarom ben ik de enige die het ziet? Ik ben echt heel gek op je, En er zal nooit een ander zijn, echt niet. Nooit echt lange relaties gehad, En nu kiest ze voor mij. Ik hoor je denken: hoe weet ik dat het echt is?…

Hoe graag zou je nu even de lente willen aanraken, het groen dat fluistert in het vijverwater van dichtersdromen over vlindervluchten, weerspiegelt in je zonnebloem zo zachtjes terug, als wederkerende bloesems, koester je duizend beelden in één gloed weerkaatst je legt ze teder neer in alle zomers, verlengt de geur van tijm in mei…

een geborgenheid die het verleden kent als in duizend visioenen De nachten zijn duister enkel roodgloeiende kolen lichtten nog jouw gezicht -het kampvuur vertelt nog de mooiste verhalen, echter ik, ik droom van jouw glanzend zicht Hemelsblauwe ogen der liefde Rijs met mij m'n lief als een zon over deze bergen van talloze zorgen en koester…

Kufr in ons land is Een vrijheid die ik koester Tentakels in de wereld Grijpen om zich heen Na de fatwa Over Rushdie uitgesproken Vraagt menigeen zich af: 'Zijn harten bevroren Of hard als steen?…

hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar vind er geen betekenis voor mij ben jij een vleugje wind de koestering…

Dus ik heb een vriendin, waar ik mee lach en soms schater, Soms een beetje verdrietig ben en denk dan later Lieve meid je weet dat ik jou bedoel, Weet dat ik heel erg veel vriendschap voor je koester en voel. Je vriendin op afstand.…

leven Trots laat de aarde ons weer genieten van een warme deken vol lentekleuren Lammeren dartelen in de weidegronden Een zuiver genieten van dit schouwspel De aarde nevelt zich in warme kleuren en schildert de zoom aan de horizon Voorzichtig laat het lentegroen zich wazen in een donzige kleur aan de boomtakken Trots laat de lente zich koesteren…

vorm en kleur waar stroom subtiel de geleiders raakt golven weerstand en vertraging altijd tegendraads kolken emoties warmte vrij verstikken problemen door totale inertie tot een onoplosbare brij zacht voedt magie onmerkbaar kleuren van lieve en trieste momenten vult talloze lacunes bij mensen die onvervulbare wensen koesteren…

tekst alleen je ogen spreken ik een blanco blad omdat woorden hun geboorte nog niet weten een kaal decor maar de reacties van jouw gezicht worden strak uitgelicht het openingsapplaus werpt meteen zijn schaduw op de eerste scene ik start mijn monoloog recht uit het hart als een tsunami van liefde jou overrompelend met zachte koesteringen…

kleurt alles met lente en laat ieder weer voelen dat die echt leeft zelfs het licht verschiet als jij in dialoog iets opmerkelijks ziet door dit intens samenzijn ontstaat een warm stralende schijn die liefdevol voelt in elkaar begrijpen zonder meteen het oordeel door vergelijken met wat er beter kan en ook moet jouw handen en ogen koesteren…

Laat voor je gaat mij nog eenmaal beminnen het lijf dat ik zolang heb liefgehad; ik koester met mijn tederzachte zinnen je zwakke lichaam en je huid zo glad. We kunnen deze strijd niet overwinnen; het einde komt te snel, hoe wreed is dat jij aanstonds rust onder het kille linnen, mij slechts de warmte rest van tranennat.…

Versmolten onder mijn huid Ben jij nu een deel van mij Liefde tintelend begeerlijk Mijn wereld bestaat uit jou Je bent de lach in mijn ziel Straalt en laat alles stralen Met glans in je mooie ogen Mijn wereld bestaat uit jou Geurende erotische zweem Verlangend en bedwelmend En doen huiveren van lust Jouw wereld bestaat uit mij Koesterend…

Je lichaam slaapt dicht tegen mij aan als een warme, zwoele zomernacht Mijn ogen glijden over je heen Zien elke spier glanzen onder je huid Deze momenten koester ik en glimlach Je zó kwetsbaar lief te zien slapen Langzaam zie ik de schemer van de ochtend als strepen over je lichaam verschijnen Een gevoel van ultiem genot bekruipt mij Ik wil…

Gestapelde dromen ontwaken Mijn leven gaat weer beginnen Gedachtegoed vol van verlangen Om jou te koesteren te minnen Emoties kleuren in teerblauw Breken door elke barrière heen Steeds meer en meer voel ik jou Mijn lach smelt voor jou alleen Harten versmolten in tederheid Toen het lot… ons samenbracht Jij mijn ziel volpompte met liefde…

mij steeds laten voelen Dat ik mooi ben en heel speciaal Tranen vol verdriet opgevangen Stil luisterend naar mijn verhaal Jij hebt mij jouw warmte gegeven Glimlachend met engelengeduld Mij geknuffeld stevig vastgehouden Onzekerheid met vertrouwen gevuld Jij hebt bij mij iets los weten te maken Dat veel hoger reikt veel dieper gaat Ik koester…

Waar ooit de kersenbloesem bloeide net langs de kromming van de beek Moet ik sterker zijn dan mijn zwakte anders stik ik van verdriet en breek Ik moet loslaten wat ik niet kan houden onze vervlochten harten zijn niet meer Ik denk terug aan de man die jij eens was wanneer je me liefhad zo zacht en teer Ik koester al onze liefdesherinneringen…

Donkere wolken trekken al samen nog voordat de zon heeft geschenen door die wolken was zij alweer verdwenen kreeg geen kans om warmte te geven aan het meisje dat zo zit te beven aan haar die het juist zo nodig heeft zodat ze weet dat ze nog leeft zich kan koesteren aan de warmte van een vriend die juist zij zo verdient het mag niet zo zijn…