Alle inzendingen over koesteren

bergen een onherbergzame gedachtegang in het holst van de nacht gekomen met de taal die we spraken konden we verhalen formuleren maar misschien was het slechts taal om elkaar te achterhalen in frisheid van de ochtend jij houdt mij slechts bij je om te blijven dromen over zwijgen de eenzaamheid is ondraaglijk in de nacht waarom koester…

Extase met een juiste accent en twist, koestering uit een vroegste levensbron, druppels ochtenddauw op een mild tapijt geweven uit het diepste blauw van beider oceaan, herkent zich in een golvend ritueel, monotoon zacht als fluweel, dan opwindend, of ik nooit anders heb gekend, Of krijgt intimiteit als artefact steeds weer een andere…

Alsof het je laatste dag is Druk je poedelnaakt, verkleumd Een engel, in decembers witte deken Verkleurt je huid, rood En knijpt de kou je longen dicht Als een eendagsvlieg Koester je elke tinteling op je huid Gaat geen seconde aan je voorbij Terwijl je afsluit met een koude douche Je witte, van bloed onttrokken voeten Als ijsklompen…

Donkere golven Verzwelgen het strand Bijna Dan trekt de zee zich terug Legt het aangeslagen strand bloot Het is niet meer wat het was Besef Het wordt nooit meer wat het was Het regent … druppels van verdriet Ik neem afscheid Af en toe breekt licht door de mist heen nog een paar mooie plekjes zichtbaar en warm door de zon Ik ben er en koester…

niemandsland en vloeiend blijft de schildering Nog steeds betoverend als water kust de donkerblauwe spiegeling in de sluierende schemering waar een enkele zwaan zich naar de sterren richt dobberend onder het zuiver manelicht en vloeiend blijft de schildering In het duister water valt nog eens een enkel geluid, lichte aarzeling de laatste diepe koestering…

En nu de herinnering, kerel, eindelijk ongestoord, zullen wij koesteren zoals jij vond dat het hoort.…

Ogen keken en zagen dat wat ze zélf nooit echt hebben willen zien, maar nu toch koesterend tot zich namen. Een meisje, dat vecht, dat zoekt, verlangt naar acceptatie. Voorzichtig heb ik dat in haar handen gelegd. Hé jij, Jij hebt het recht, om van binnen naar buiten te halen. Te laten zien wat er allemaal speelt.…

een schaduw trekt door me heen De keerzijde van het geluk trekt zich aan mij voorbij Ik voel me van binnen zo teleurgesteld zo alleen Het verdriet zo intens en niet in tranen te vertellen Het geeft mijn ogen een turkoois blauwe tint De liefde die ik voelde zit zo diep geworteld Het is op de bodem van mijn bestaan waar ik me bevind Ik koester…

ik heb je niets meer te bieden Dan onzekerheid en argwaan Als dit is wat het was En als die tranen om mij zijn Dan wil ik niet gaan Maar toch zeg ik vaarwel Je doet me meer pijn dan goed Ik moet aan mezelf denken Je zei het zelf Want je houdt van mij Zal je aan me denken En me niet vergeten Zal je over me dromen En me in je hart koesteren…

zijn peinsplooien die zij voortbrengt De streling verveelt nooit mits gedachtenloos smorend de wortels rood verdwijnend trekkebenend in de zee van grijs wijs geslagen onbekommerd alomvattend spat de honingzachte gedachte uiteen Als een zeepbel gezwollen en wit schitterend in toepasselijk linnen geschilderd verbindend de aanraking de koestering…

De zon schijnt op de Synagoge de duiven koesteren zich op het dak en de Opstandingskerk een eindje verder wordt door dit licht onttrokken aan de nacht de Lodewijkskerk ligt nog in de schaduw de windvaan op de toren glinstert goud steekt uit boven de schaduw van het Kruytschip dit is het Leiden waar ik zo van houd het Park heeft buiten mij…

Wanneer jij overvloeit en ongekende stromen honingsap mijn begerige mond met liefde vult kan ik nog slechts in puur genot een stille minnares zijn door jou opgenomen en ontvangen in een open ruimte die me thuis en vrijheid brengt verwonder ik me ongeremd en ongekrenkt over de liefde die ik voel voor jou ik koester je en zal je zacht begeren…

mijn allerliefste mijn mijn man, soulmate en minnaar nog steeds, altijd, al 31 jaar ondanks zorgen, verdriet en pijn liefde moet rijpen net als wijn koester het geluk uit die eerste uren dan zal onze liefde eeuwig duren zelfs als we niet in één werkelijkheid zijn onze liefde is zuiver, puur en rein hoe zou ze anders nog kunnen bestaan…

Wees open jij mens Geef jezelf helemaal Levend vol emoties Spreek je eigen taal Wees open jij mens En je zal ontvangen Liefde en genegenheid Blosjes op je wangen Wees open jij mens Glimlach wees eerlijk Deel je verlangend hart Een gevoel zo heerlijk Wees open jij mens Ver zal je dan komen Koester je warme ziel Leef je mooiste dromen…

In 'n gesloten café zingen gasten 'n treurig lied; twee oostindisch dove agenten vóór mij horen het niet in de tolerante stad Weemoedig denk ik terug aan m'n intieme momenten met de stad, koester herinnering aan ongetelde keren dat ik ben omhelsd door de tolerante stad…

Nu probeer ik mijn tranen te koesteren, tevergeefs. Nu probeer ik door te gaan, tevergeefs. Nu probeer ik het te accepteren en het een plaats te geven, wie weet. Iets is verdwenen wat ik heel erg lief heb, nog steeds. Ik weet dat het er nog is, maar niet meer voor mij.…

Maar koester een gedachtegang omtrent de ziel die is bevrijd en meedeint tot in eeuwigheid op engelengezang. En zing dan mee, zij het beneden, een eigen, diepste lied - en weet dat God je altijd ziet als nimmer overleden.…

Niet meer in het mededogeloze daglicht, waar jouw woorden me kwetsen, in een stralende zon die warm, koesterend zou moeten schijnen, doch littekens veroorzaakt door koude stralen in mijn ziel te etsen.…

ogen op een kier probeer ik om haar wereld in te kijken de bloesems lijken witter en het gras blijvend bedauwd de zonnestralen gaan nog langer lijken haar bijna blinde ogen hebben alles zacht gezeefd de koude kiezels hield ze netjes buiten het einde van haar wereld was het hekje van de tuin haar horizon begon achter de ruiten ik koester…

proesten het uit Jouw lach zingt deze nacht uitbundiger Vurig kleedt jouw liefde ons samenzijn vrolijk en natuurlijk schuilt mijn hart zorgeloos: Zo zacht fonkelt een sterrennacht jouw ogen licht als parelmoer woont in jouw blik - verlegen schaduw - de spiegel der onsterfelijkheid Hier neemt de droom zijn gratie waar Hier koester…

Zal ik fluiten of gewoon stil zijn Vol liefde zal ik aan je denken Jouw plaats in mijn hart koesteren Samen onze toekomst bouwen Of alleen terug kijken op wat is geweest. Morgen zal ik het weten………..misschien…

uit heden een toekomst een blijde boodschap die zich weerspiegelt in ouders ogen onder moeders hart rijpt ontwarrend wat zich laat verwachten creëert het ongeboren geluk zich een verbeelding op roze wolken dichten gedachten dromen die grootser dan groots door het echte wonder overtroffen worden met diepgewortelde eerbied koesteren…

Je Engelse, engelachtige stem zullen we koesteren in onze zielen, maar ook hoe je als homoseksueel geploeterd hebt, gestreden, geleden én de eeuwige rust gevonden.…

loop alleen over geplaveide kinderkopjes door straatjes en steegjes waar nauwelijks nog het lichtend schijnsel komt van het lantaren licht vochtig als koude kerkers voelt tussen muren de lucht die eenzaam en alleen steeds mij rillend kraagt tot dwars doorheen dat alles jouw geluid van stilte mij oorverdovend schreeuwt rustig mij koesterend…

vernamen ook spraken over stapstenen keien in de rivieren ook van Noorwegen Afrika en Zweden als klankborden 't klateren muzieknoten al eeuwen paradijselijk meegaven als dansende zeepbellen zonder op te lossen ook tegen de mussen en koolmeesjes in tuinen en parken al fluisterden: kom rust dus nee, het laat ons niet koud dit natuurlijke koesteren…

Soms heeft leven een punt om er achter te zetten komma's , gewoon leed, rappe dagen van leven en welzijn liefde en hartstocht en noodzaak je hart en ziel te koesteren.…

Het is noch je vriend Noch je vijand Want als je gaat vechten Dan verlies je Helemaal niets doen Kan ook niet, mag niet Ik zeg niet moeten Want moeten moet vooral niet De Burn out Is vooral van jou Zit vooral in jou Zit er niet mee Leef ermee Koester het niet Maar verwerp het ook niet Want wie verwerpt die verwerpt zichzelf De burnout…

als jij mijn bloem bent zal ik jouw zon zijn die regenbogen schildert als het regent ik zal jou met een warm licht koesteren zelfs als ik mijn baan veranderen moet als jij mijn wereld bent wil ik maan zijn een nachtlamp in schemering en nacht die als baken van licht jouw toeverlaat is wanneer tijd en ruimte zich verweven als jij een eiland…

voor donker koos om zich met passie te gaan openen de hitte lijkt een stukje hel zonde is het vuur dat wiegt en loeit en op den duur verslavend is hemel wordt zo geen gemis torens spitsen raken in de ijlte aan het leeg waar blauw de Here is en kou in schoonheid sterft zo de eeuwigheid verwerft het altijddurend licht het koesteren…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…