Alle inzendingen over koesteren

Soms heeft hij tegen zijn natuur gevochten: De pedofiel… door iedereen verketterd Een gore etter, wordt er getrompetterd Een crimineel en helemaal gesjochten Het boek, de film, ’t is voer voor een debat ‘Maak onderscheid’ staat in mijn ochtendblad…

Lief liever liefste een deel van je leven lief liever liefste heb jij me gegeven ik koester het deel, dat jij me toen gaf lief liever liefste `t was voorbij in een draf.…

vertrouwen, gewoon voor iemand willen gaan Over lekker je zelf kunnen zijn, wetend dat wij naast elkaar zullen staan Gewoon met elkaar kunnen lachen maar ook een goed gesprek Twee verschillende maar unieke personen, met elk zijn kunst en elk zijn gebrek Blindelings vertrouwen, ik geef mijn hart onvoorwaardelijk aan jou En uiteraard koester…

Als ik één avond bij jou kon zijn, zou ik elke minuut koesteren. Ik zou in jouw ogen staren, en zonder een woord te zeggen, zou je weten hoeveel ik van jou hou. Als ik één nacht bij jou kon zijn, zouden we in elkaars armen liggen. En vrijen tot de zon opkwam.…

Ik ben niet bang voor regen ik hou van haar Ik koester haar druppels het liefst loop ik er tussendoor Koud, heb ik het allang niet meer Mijn lichaam heeft zich aangepast Heerlijke stortvloed van zure tranen De wereld huilt, en ik huil met haar mee Medelijden met elkaar medelijden met onszelf Maar regen, het is meer dan dat zorgt voor geluk…

getrouwd waar de dennen en sparren zich mengen in het loof geen kathedralen maar kerken met simpel geloof De wegen waggelen de dorpspleinen over en een melkbus markeert de rand van het pad ik wentel mij in de lijnen van het landschap en tover er paadjes en sporen die het land nooit bezat de zon zakt door het ven, kleurt de avond rood ik koester…

schilderij het beweegt tot acrobatisch woordgespeel ik dep mijn kwast in een zomermeer en scherp de glans van druppels in een kelk de honing wijst zoete spelingen naar het hart van vingerlicht gekras de pen met schutterskwaliteit spreekt aan het verlangen de liefde de sterren in de stilte van het maanlicht rimpels in de mist eenzaamheid van koestering…

geen enkel aards genot kan bogen uit hun frêle goddelijke flanken klinkt een kwetsbare Mahler symfonie mij zuigend naar opperste verukking, het hart doorzeeft met bevrijdende klanken in dit verblijf van eeuwige symbiose wuiven de hemelse vleugelschepsels al het zoets rond mijn lijf zij beminnen mij met gedurige passie koesteren…

droomt nog elke dag Van hem die haar verliet Zacht zuchtend zegt ze vol verdriet Dat ze hem nog immer mag Wonderen doorwoelden haar hoofd Haar hart was immer nog van slag Ze dacht aan wat hij had beloofd Het spookte in haar elke dag Teder trok ze zijn foto uit de la Ik wil je weer dicht bij mij Naar dat verre land ga ik je achterna En koester…

het antwoord is verstilt daar er geen antwoord is een enkel woord een klein gebaar houd je op je benen je voelt je een moment niet meer zo alleen 't is niet altijd even makkelijk de scherpe kanten van het leven te dragen probeer vooral het goede te zien en koester de mooie dagen soms is het leven zwaar voor iedereen misschien helpt dit…

ademstroom zoet en zacht Handen strelen wondersprookjes Zucht vol passie zo intens zwoel Hunkerend verlangen vindt elkaar En wij raken elkaar in ieder gevoel Vlinders in een paradijs vol extase Mooie ogen stralen van genegenheid Lippen vochtig en samen versmolten Gevoel van de tijd verloren en kwijt Jouw warme hart vol van tederheid Koester…

Een reünie die je niet wilt een samenkomst die je wilt vermijden een vertrek dat je alsmaar uit wil stellen want je wil hen niet kwijt Ze hebben allen dezelfde ziekte en vroeg of laat, maar steeds te snel verlaat de één na de ander hén die ze liefhebben en koesteren.…

een jaar voorbij En dan is het alweer bijna mei Wie weet schijnt dan de zon voor Jou en mij En wie weet Hoeveel regen nog we moeten trotseren Hoeveel druppels nog we zullen tellen En als straks het groen ons weer wil begeren Dat het samen met rood en geel en blauw zal doen Kunnen we misschien baden in gele regen en koesteren…

Moeder, ze bedient iedereen op zijn wenk, moeder een godgegeven geschenk Moeder, draag haar op handen, vanwege haar koesterende handen. Moeder in geen enkel gezin te missen nooit naar goedkeuring zit te vissen Moeder, als een leeuwin voor haar kroost vecht zoals zij is er maar één, uniek en dat is echt.…

zonder zorgen tot de dag dat het leven mij ging verlaten en jij achterbleef in een lange lege morgen er spreken vele jaren uit een moment tot aan de dag van nu, en nu is telkens weer dat jij me niet vergeet; maar ook ik mijn kind ik zie jou, mijn lief in dag en nacht zo óók in de droom die jou bezoekt ben ik bij jou en hou de wacht in koestering…

een keer ontzettend pech gehad wat een slechte dag voor de chirurg voor mijnheer de jong volgden er vele van bittere verwijten machteloos verdriet een uitzichtloze geketende toekomst levenslang afhankelijk van zijn naasten ze koesteren zijn grote boerenknuisten die beschonken over de etenstafel zwalken ondersteunen zijn lijf eens zo beresterk…

Ik koester haar, maar vraag me af hoelang dit nog noet duren!…

Onze momenten samen Koester ik Als de kostbaarste dingen In mijn leven. Sorry dat je niet zeker was Dat ik van je hield. Sorry dat ik niet kon huilen En niet kon zijn wat jij wilde. Het spijt me dat ik je kwetste, Je hart stal En je heb gebroken. Gevallen ben voor je, En m’n knie heb geschaafd. Ik mis je lach En alles aan je.…

John Lennon stel je voor dat er alleen het leven op aarde is geen hemel, geen hel “Imagine” stel je voor geen oorlog geen religie geen honger stel dat we allemaal onze wereld zouden koesteren in de palm van ons hart staan wij dromers alleen vraag ik me af John Lennon zijn stem klinkt door de kamer de man, de dromer die toch een…

en verdergaan mensen en dingen achter je laten Het gevoel terug vinden van ooit het leven zit soms vol met hiaten Zoek evenwicht en rust van binnen wat je ergens op je weg bent verloren Neem tijd en luister naar je warme hart al lijken jouw gevoelens nu bevroren Kom op tot zover en dan verder gaan stel je grenzen laat zien wie je bent Koester…

Straks 't koesterende donker; morgen lopen Wij opgefleurd te kopen of verkopen: Tragedie blijft tragedie, klein of groot. Genoeg vermoeienis om 's nachts te slapen; Alle overgangen tussen lach en gapen; En aan het eind, de Liefderijke Dood. 1928…

Toch is er licht, een kleine waakvlam die we koesteren.…

snoepten van de liefde aan de zonnekant het was te vroeg ik wist niet welke woorden ik moest spreken je ging terug en nooit heb ik je nog gezien toch bleef ik wachten als had je me beloofd, stilzwijgend, wat ik dacht dat je wou zeggen en sedertdien spel ik de tijd als onvoltooid verleden milde hunker heeft me oud zien groeien in koesterend…

Mijn kleine kind, mijn kleinkind, Ik zal met liefde jou bewaken jou koesteren en voor jou de wereld beter maken dat zou ik doen, als ik dat kon. Ik zou van bommen zonnen maken als sterren in de zomerlucht die nimmer meer de aarde raken dat zou ik doen, als ik dat kon.…

Geduld is als een bloem die niet in ieders tuin dagelijks spontaan groeit, die ons mensen niet als tuinmannen boeit om het wekelijks als bloembed te koesteren.…

mijn handen als woorden in stilte gedompeld spreken reikend naar verten in je ogen onbereikbaar: groene heuvels zich koesterend in wit licht zwervend tussen de heuvels zie ik hen rood – bloedloze geboorte breekt aan explosief in eigen vuur verteerd en geworden; zij, eens star geworteld, worden nu tot golven drijvend op vlammende grondzeeën…

bossages Onveranderlijk een man zijn linkerhand Tegen het vizier van zijn rijhoed Bladval spatte op onder de hoefslag En dan waren ze elkaar gepasseerd Magistraal dravend in een madrigaal Als geesten uit een voorbije eeuw Met verwachtingsvolle opwinding Anticipeerde ze de wekelijkse ontmoeting Glimlachend de gedachte aan alles koesterend…

Ook van jou heeft het water dromen meegenomen, maar toch koester je nog immer een handvol idealen. Al laat je lichaam het soms lelijk afweten, bovenin als in een vuurtoren straalt toch je geest. Nee, ouwe reus, je bent voor ons nog niet versleten. Wij willen, als jij wilt, nog heel wat jaren met jou door.…

bergen een onherbergzame gedachtegang in het holst van de nacht gekomen met de taal die we spraken konden we verhalen formuleren maar misschien was het slechts taal om elkaar te achterhalen in frisheid van de ochtend jij houdt mij slechts bij je om te blijven dromen over zwijgen de eenzaamheid is ondraaglijk in de nacht waarom koester…

Extase met een juiste accent en twist, koestering uit een vroegste levensbron, druppels ochtenddauw op een mild tapijt geweven uit het diepste blauw van beider oceaan, herkent zich in een golvend ritueel, monotoon zacht als fluweel, dan opwindend, of ik nooit anders heb gekend, Of krijgt intimiteit als artefact steeds weer een andere…