Alle inzendingen over korte verzen

poëzie en een vlaag van buiten, een vraag verdwijnt in glans verandert het korte lot; zacht in dromerij leen mij de stilte ver weg van het gevloek, krabbend aan mijn wang hard en kort door nachten geslagen want jij en alles in deze cirkel verzen, het woord, mijn ziel staan stil voltrekking, voltooiing verklaard…

Gij die mijn verzen kent en onbevangen los van elk verlangen mijn woordenschat verwent. Dronken van letters lonken letterzetters, en zoeken naar de zinnen in mijn hart daarbinnen. Delg mij uit uw dagboek veeg mijn verzen weg, in de verste vergeethoek waar ik mijn letters leg.…

in mooi Leeuwarden schrijf ik verzen voor later stad met veel water…

woorden vallen steeds als bladeren in de herfst voeding voor verzen…

Smaak, o mijn hart, meld, o mijn pen, de waarheid en de trouw des Heilands, Wiens ik ben!…

Vol ongeloof staar ik naar de plek waar ze net nog zat. vond het niet eens gek Verbazing dat ze zich weer vertoonde, alsof ze zeg maar hier nog woonde. Als ik de plaats bevoel, waar ze zonet nog zat: voel ik haar warmte nog.…

met half gesloten ogen is alles maar een half open boek Ze sloeg de deur dicht en ging vastberaden weg, uitgewuifd door de klink. vroeger dacht ik: nu! vandaag de dag denk ik: toen. maar ergens sluimert: wanneer? De tapdansende wind en meestampende rolluiken in een gietende orgie vol lekkende goten. Kijken in de weerspiegeling…

Ze ontwaakt, een hoofd vol kunstwerk-verzen zelfgemaakt. Ze proeft nog steeds, de pracht van haar gerijm. Gedachten, woorden, beelden, als bubbels in d'r brein. Maar, steeds als ze ze wil grijpen spatten ze, luchtbel-verzen eigen, als tranen op 't papier. Om dan, doodgewoon te verdrogen tot zwijgen...…

Ze ontwaakt, een hoofd vol kunstwerk-verzen zelfgemaakt. Ze proeft nog steeds de pracht van haar gerijm. Gedachten, woorden, beelden, als bubbels in d'r brein. Maar, steeds als ze ze wil grijpen spatten ze, luchtbel-verzen eigen, als tranen op 't papier. Om dan, doodgewoon te verdrogen tot zwijgen...…

hier liggen mijn woorden schroomvallig geschikt behoedzaam in verzen gegoten mijn binnenste buiten en ik naakt en leeg de inkt uit mijn pen weggelopen geschreven voor jou dit hooglied van leven mijn god,laat het je koud mijn coach en mijn minnaar mijn censor, mijn norm jou kan ik mijn verzen nooit geven…

mijn woorden mijn wezenlijke verzen mijn lachen, mijn huilen schuilen in een gebonden kaft ergens en nergens misschien wel in een strenge boekenkamer of ze staren voor jaren eenzaam onder een koud kelderraam och, wie weet huizen ze in een kartonnen doos mijn woorden mijn verzen elke letter die ik koos……

zoals het kroos poldersloten dicht zo wil ik verzen schrijven vlottend vederlicht…

Het leven is kort Vandaar dat het niet langer wordt Het leven is kort!…

In het slapende ogenblik was haar droom een vraag die ze verloor toen iemand dacht dat ze eindelijk gestorven was en de aarzelende dood haar niet meer wakker maakte…

Stap voor stap Kom je dichterbij Even lijk je te aarzelen Maar dat moment is snel voorbij Sprong voor sprong Beland je in mijn armen Om voor korte duur Mijn hartje te verwarmen Want na een snelle vlucht Verdween je uit mijn leven Onze liefde, ons geluk Het was maar voor heel even…

De aarde verteert onze doden en alles loopt uit. Tweede Paasdag 2006…

kleine grote dromen in je hoofd dat nooit stilstaat een wirwar van woorden dwalen en vragen constant naar de weg "is het weleens rustig in jouw hoofd?" nee meneer, alleen wanneer ik slaap dan komen de dromen…

Korte woorden kun je niet beminnen; Geesteskracht scheidde de rode zee. Ik liep door duizend kamers heen, allen hun eigen schat bewaard, Met muren hout tot hard als steen uiteindelijk toch wit gestaard. En ik wilde ze forceren; lopen door de straten van plezier. Deed ik dàt nu duizend keren, dan was ik vast gelukkig hier.…

Niet langer dan een ademtocht, lang is dat niet, kijk maar, ik deed het weer, zo lang al hou ik van je, en dan niet zomaar even, nee, de hele tijd als nu, en nu, en verder nog, denk ik, mijn hele leven. -------------------------------------- uit: 'Verzamel de liefde', 2006.…

Je bent er even, maar helaas ook veel te kort geen woord, dat ik met jou alleen kan spreken jammer, dat het zo echt niet koeler wordt je kunt het zo oplossen, maar ook vergeten.…

veranderd verankerd voor altijd in mijn leven en wij gaven geven namen nemen zonder reden bel je me even en vandaag is zoals toen vandaag was en ik belde…

De dagen zijn te kort, voor de dingen die ik moet doen, de dagen hebben niet voldoende uren, om datgene af te maken, die noodzakelijk zijn. De weken, lijken dagen, er zitten te weinig dagen in, ik kom tijd te kort. De maanden, vliegen voorbij, lijken dagen, die te kort zijn, lijken weken die als water door mijn vingers vliegen.…

Een diamant, een sieraad voor de sport, Een wereldklassekeeper, niet te kort.…

Niet langer dan een ademtocht lang is dat niet, kijk maar, ik deed het weer zo lang al hou ik van je en dan niet zo maar even, nee de hele tijd als nu, en nu, en verder nog, denk ik, mijn hele leven. ---------------------------------- uit: 'Verzamel de liefde' 2006.…

Verder glijdt met korte stapjes 't blondje met wat moe gelaat, en ze hoort de vuile grapjes van de werklui in de straat. 't Venusdiertje trad voorzichtig uit het zalig zondennest; 't wipt de tram in en doorzichtig nu naar huis de dorst gelest. ------------------------------------ uit: Verzen, Mechelen 1918…

. ------------------------------------------- uit: 'De rotonde', roman in verzen, 2016.…

Zij zei, ’t is maar voor kort, mijn man. Alleen voor u, en maar voor even, Dat er in verzen staat geschreven hoe stil de doden verder leven.…

weg aan ik ben wel iets aan het vinden klinkt verrekte onbekend voel me naast jou best klein maar met jou te veel verwend de gekte is nu over mijn vriend mijn kanjer bijna losmakelijk verbonden blijft bij me als Bernhard's anjer gereserveerd sta je naast me genietend als altijd mijn armen strek ik uit issie weer net als in die korte…

Soms doen woorden mijn gevoel tekort Kijk dan in m'n ogen en hoor wat ik je zeg Soms doen woorden mij laten lachen Kijk dan in m'n ogen en hoor hoe ik lach Soms doen woorden mijn tranen vloeien Kijk dan in m'n ogen en zie waarom ik huil Moeilijk, makkelijk mens? in hart en ziel Kijk dan in mijn ziel door…

Vroeg in de ochtend geboren Geen ouders om hem te begroeten Meteen al zijn jeugd verloren alsof hij voor het leven moet boeten De tijd gaat snel, is beperkt Geen ruimte om volwassen te groeien De tegenslag is niet verwerkt als zomaar een romance op gaat bloeien Hij schrikt van de aanblik 'dag leven' en wordt steeds maar banger…