Alle inzendingen over krater

Ontelbare sterren brengen van verre kometen met passie in hun staart, hemelbrengers van inspiratie en creatie lichtmakende taal tot in de kraters van mijn hart.…

vergeet de dalen en kraters die zijn gebrand in je kern gekerft tot diep in de lijnen van jouw krijsend bestaan leef naar paarse hoogtes als de laatste minuten van lachen en tranen vier je ademen met het stromen van de wind vraag de zee te zingen tot de morgen komt…

met rommelende onderbuiken draaien wij ondersteboven In de maalstroom en terug verstrikt in het web van het zielloze zijn de altijd hongerende onrust schreeuwt naar alle moeders maar de borsten van de moeders zijn allang opgedroogd in de zo ontstane kraters verschuilt zich de valse slang vluchten kan niet meer en er is geen weg terug…

O-vervolg-O Hun dans slapen ze uit in de schaduw van overhangende rotsen -Kom, er is water en eten nodig Ze loopt naar de rand van een krater giet tien druppels uit haar veldfles op wat maanstof maakt met haar vingers een bolletje modder -De waterspreuk graag Terwijl hij de woorden spreekt gooit ze het bolletje in de krater Waar het…

Je afscheid sloeg een krater de wonden nog rauw. Waar blijft nu ons later? Waarom deze kou? In mezelf, herken ik je trekken, dan word ik soms boos. Verdekke!! verdekke!! Roos!!…

bezorgd en beschermend als je bent liet je me zien dat ik heel wat meer ben dan een lijdend voorwerp in een land van kraters en vulkanen ben jij het rustgevende meer als levensvoedende bron geef je meer dan alleen wat groen ik drijf nu veilig op de wateren van eindeloos vertrouwen op zoek naar de kracht om alleen voorwaarts te gaan…

met je voeten in inktzwarte kraters en je hoofd tussen sterren wringt de tijd een diepe barst hoe lang blijven voeten in een gif-zwarte mengkom staan hunkeren harten naar lonkende dieptes van het heelal leg hart en ziel op de sterrenkaart neem de stipjes over luister met volharding voel hoe je in de tijd verdwijnt…

Krater in mijn Ziel geslagen, Mokerslag die Alles in mij, En ook deze dag Vernielt, verwoest, Tot op de laatste Vierkante centimeter - Het liefste dat ik Had is me vandaag Ontnomen, en vandaag Duurt weken, maanden En wie weet, wellicht Decennia, misschien Wel levenslang Voordat ze zich Volledig heeft uitgerold Tot dan…

geen uitbarsting van woede berusting bij oude Fuji timide rookpluimen een stille traan van magma de zoon van de keizer moest gaan bij het licht van de rijzende zon naar kolkende krater aan vreemde stroom een strelende voet veroorzaakt eruptie bescheiden glimlach en buiging van rijzende ster…

Velden zonder eind doch met kraters en vluchtende meeuwen ontnemen het zicht aan getemde vatbaarheden die eens gerangschikt mij de weg wezen tussen hoge struiken met spreekwoordelijke doornen nu snijd ik me aan filmloze stunts waar zwarte klavers de toekomst lijken te omheinen van een wedergeboorte in een schoot die ik zonder liefde mag…

Een leegte dient Ten allen tijde opgevuld te worden Het wegvallen Van een geliefd persoon Is als een krater In een egale grasmat Treurend en op zoek Naar antwoorden Naar opvulling voor Die warme, lege plek Die vind je alleen in Prachtige herinneringen En liefde Onvoorwaardelijk Een grasmat egaal als voorheen Opgevuld met…

aan de andere kant van de wereld regeert Aeolus god van de wind langs stenen paadjes klimmen ezels over de verweerde krater we plukken de dag in geleende tijd verbranden we de winter aan een blauw azuren zee zet de schoonheid onze hoofden even stil…

Ondergronds botsen mijn gedachten op hem Ze scheuren vlammen uit zijn gestalte, uit zijn stem Ze blazen vuur in zijn huis leggen vuur om zijn vrouw Een keten van kraters Aswolken over de wereld En ik in het Stille Midden van de catastrofen die zijn huwelijk moeten treffen zonder hem te deren Hoeveel naschokken nog?…

Mijn handen Raken de sfeer Van jouw lijf Mijn ogen Kijken in Kraters van Stil verlangen Trechter voor Liefdessap die Wordt vooraf Gegaan door een Begerig estuarium Van zin 'k Zou je willen Kennen. Graag weten Door liefde bevangen Door haren kroelen Hoe jij en ik elkaar Als m/v voelen...…

in je pupil rechtsboven zag ik de maan vannacht een bol van licht zacht in het zwart ik zocht naar kraters vond ze niet maar wel een traan verdriet geluk staan soms dicht bij elkaar twee centimeter of minder nog misschien van zo nabij had ik nog nooit gezien dat zelfs de maan om jou kon wenen…

De wind blaast verbetener dan ooit, Zo hard, zo zonder pardon, Zo zonder mededogen - Ook al heb ik nog zo veel pijn Van het schrijnend verdriet, De leegte die jij achterliet, De krater in mijn bestaan Die nooit meer dichten zal En mijn ik gevoellozer heeft Gemaakt dan ooit tevoren - Toch smaken deze mandarijnen Mij door alle ellende…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

Een streep van glas schuurt kraters in haar broze wang de schittering van een parel in het donkere hart is bang van allang gebroken zijn de schreeuw naar de hemel die slechts stilte vangt dwalingen naar ergens de haat in het huis van leugens dwingt te sterven achter deze ogen achter het licht de dood in het glas een roos van…

diep gegraven in de kraters van een ziel dieper niet te doorgronden hoe ik viel in diepe wonden oude zonden gekerfd in mijn hart ving jij een gevoel zo diep begraven en ontwaakte mij maak me niet wakker laat me toch ik sliep met je armen om me heen zo zacht droomden wij het licht van de maan de nacht voorbij…

we keken vanaf de duintop naar je uit schip op ruwe golven even verscheen je om opnieuw te verdwijnen we zagen je dansen op de vulkaan het vuur stuwde je naar ongekende hoogten even was je er totdat een krater je verslond we zien je roerloos liggen hart en hoofd in rust nooit meer verdwijnen voor altijd ben je…

Hoelang zouden wij nog staan als God z'n vingers zou steken in de kraters van de maan?…

een storm van feitenrelaas, die van roerend mee eens de kraters van acne, open deur, zonnevlekken maskeren, Men Moet.…

diep onder de korst is een schok verwekt platen drukken elkaar op tot splinters en scherven de golf plant zich verder in een ring die uitdijt in rimpels er wellen pluimen op die ploffen in een krater alles wat leeg was moet terug vol zoals de holtes in kalk de mijnschacht die verzakt een gedrilde speurhond klimt over puin hij…

Verticale speren trillen - mogelijkheden en mythen - in de krater van het oor. Het moment in een Bachcomputer. Kolibri's in zeepbelhuid hangen roerloos in het brein. Parthogenese. Con- en destructief. Schelp en schroot. Hummingbirds. Brain-hovering. Plausible near realities. ------------------------ uit: 'Indras', 1973.…

Bruusk weggevaagd haar Fundament Eenzaam in de krater leek ze Kafka’s Kever, weerloos op Zijn rug De laatste eisprong ver voorbij Restten haar huidhonger en dood Hij had het zo beter gevonden Zijn besluit stond immers vast Te vaak zijn schild bekogeld met Hard fruit…

Een krater is geslagen In de ziel van dit bestaan, Wie ons ten diepste lief was Is voortijdig bij ons weggegaan Voordat we hem konden leren kennen - Tijd die in één mokerslag verslagen is, We zitten met ons tweeën In de leegte van dit moment De tijd van hiervoor en hierna Zijn voorgoed aan de einder verdwenen Voor ons rest voorlopig…

Stukgeslagen paden in haar leven sloegen kraters diep van binnen buiten was verleden tijd, beven meer en meer een innerlijke strijd Zo volkomen de wereld kwijt kon ze alleen nog maar zweven zweven zonder identiteit zomaar alles opgegeven Toch luisterde ze heel even toen iemand haar ontrukte uit vergetelheid door haar zijn eigen hart te…

Daarachter de donkere krater - tong- en tandeloos de huig weggerukt de amechtige blaasbalg - waarin ik zwijgend schuil. Weer es een andere hij treedt op in weer een andere taal. Dieper weg vlucht ik dodelijk gewond als een steppewolf huilend.…

in de kraters van jouw vulkaan omringd door zwaveldampen ben ik al veel te ver gegaan voel ik mijn hart verkrampen in de geisers van jouw verdriet brand ik mijn ledematen ben jij het die mijn hand niet ziet en zal mijn roep niet baten in de diepte van jouw tranen trekt de stroming mij steeds mee zal mij nooit meer veilig wanen drijf…

een zaadje verscholen in de krater? misschien is het wel verstandig er verre van te blijven jij gelooft dat jij gelooft dat ik het mis? dat klinkt knap en knap filosofisch het is niet niks als is alsof zo iets in jou is…