Alle inzendingen over krater

De dag van morgen tiert 't menselijk ras welig op zwart-witte bodem Polyfone neerslag van stof en landende mensen is de fotograaf van onze melkweg die sporen blijven langer hangen dan de tijd Ergens in 'n krater krioelt het van humane robots of andersom die op zoek zijn naar sporen van De dag van morgen…

Ik klauter uit een krater, kaal - de zon brandt op mijn dunne lijf. Ik roep een zin. Het klinkt te schraal in het omringende gewelf - ik heb geen schim of filiaal - ik ben vandaag alleen mezelf. Ik kan mij niet beroepen op een stand-in of een stijlfiguur, een schuilnaam of een ledenpop.…

toen zij spraken over flarden herinneringen die al te traag overgaan tot ontbinding verduisterde het late uur een stekeblind veld waar zij de vrieskoude van het overspelig verhaal verwarmden met woorden die straatarm verdampten in de onontkoombare krater van een morsdode nacht maar berijpte handen hervonden het pad en gejaagd volgden zij…

Vuurtorenwachter in de winter, waarbij het ijs niet breken wil; de dood vreet in met zoutzuur, totaal in mijzelf verloren, geen geile kut die mij nog redt, geen melktieten om aan te lurken, als het bitterste uit mijn hart afvloeit naar de kraters van dodelijke eenzaamheid, kruitvat, waar het verstikte gedachtenlava in een forse druk explodeert…

Ik droom dus ook zeer vaak dat er van ver een ster zal vallen die in stil geruis en zonder knallen, een krater slaat zodat ik kan stappen, in dat zwarte gat.…

maar een tastbaar iets dat alle leven omlijnt door slechts te zijn zoals het is geschapen vluchtige verschijningen, het speeksel van een kus, niets meer dan onmacht is de latente houding die de foetus aanneemt telkens wanneer het buikgevoel wordt geraakt door de ledigheid van handelingen geen zwartkijker, maar een vergezicht die in de kraters…

waar onbeantwoord verlangen als zoutwoestijn verdroogt omsluit zij jou in haar veelvoudig zijn, zweept jouw begeerte wond lepelend als nar de verwoestende kracht over afgronden rozenbladeren die zich opdringen als krater smeulend vuur, wraak van realiteit zij voedt je weert met zachte hand je pijn die elders polst en naait…

Gapend met de hand voor de mond barricaderen ze het beest waaruit de mens ontsprong uit het dromen van een krater op de maan de dieren bergen ze in de slaap er valt een trilling een kleurige deining valt in de lucht de vlakte vouwt open de horizon schuift uit elkaar met wiggen van ochtendlicht een dauwdruppel valt op de neus van de bloem,…

In de zwoele augustusnacht als de maan haar kraters toont en de sterren samenklitten tot een reuzendiamant. Wanneer Venus aan het zenith troont en verliefden samenzitten aan het grote uitstalraam van de kosmische toverij...…

de maan is ronder voller dan een maand met jou geleden ik zie je groeien in het geel de schaduw van de kraters uitgediept je schijnt me maandenlang vertrouwen toe kent mijn ondergaan ik zag je opkomst in het kwijnen van de nacht na het bleken van de sterren je torent tot de dagenraad het licht verhaalt hoe flets de zon je dan…

Dode vogels vliegen door de zwarte lucht dode witte vogels zonder vleugels met ingehouden teugels paarden zonder ruiter Dode vissen zwemmen door het blauwe water dode zilveren vissen zonder vinnen met afgesneden kieuwen kinderen zonder lippen Dode kinderen lopen tussen holle kraters dode grijze kinderen zonder ogen met afgehakte…

Samen verlangen naar dat eens zo kalme water maar dat is pas later kijkend naar de veroorzaakte krater diep in elkaars hart. Nu, voor elkaar gehard met nog enkel smart. Er druppelt slechts nog een kleine fontein na, uit ogen. Teveel pijn, wat kan liefde toch groots zijn maar toch ook weer zo..kwetsbaar klein..…

De draak heeft zijn vuur uitgespuwd in de diepste lagen van mijn vrouwelijkheid Verwoest zijn de rondingen van mijn karkas Niets dan een krater gevuld met leegheid Alle waaroms zijn in een mist verzopen en de antwoorden verteerd door het drakenvuur Helse pijnen vinden blarend een weg De draak zal worden bestreden met een gifkuur De draak…

Toen ik jou die onschuldig was Aan het redeloos verkeer Verloren had - jij die Deel van mij was en altijd Zijn zal, was er in mijn Hart een gat geslagen zo Groot en wijd en diep Als nooit meer zijn zal, Een krater die niet meer Met heelwording kan worden Opgevuld, tot een zee van tranen Geworden vol leegte, kilte en verdriet -…

Misschien nog ergens bestaat, Tegen beter weten in, Onkreukbare liefde gevat In een gevoel van eeuwigheid, Jij die immers deel van ons Bent, eigen bloed, ondeelbare Gedachten die trouw houden Tot in eeuwigheid - En nu het zeker weten Dat jij nooit meer terugkomt Dat we je voor altijd moeten Laten gaan - verdriet dat een Krater…

‘t Laaiend Noorderlicht In staalharde nacht Houdt in mij de hoop Dat een langre schicht Mij inééns losscheurt uit mijn krater En in vlammenvloed Al het eeuwig ijs Smelt tot groen, schuimbekkend water, Waar ik rood en donker uit verrijs.…

Begaafd, vertaald in vele landen Joost Zwagerman, kenner van kunst Bij Magere Hein zeer in de gunst Want hij nam zelf het heft in handen Een onheilstijding, ingeslagen Slaat diepe kraters in een ziel Raakt menige Achilleshiel Oudtestamentisch zijn de plagen Die dan je teisteren en hoe Je lijf genageld aan de grond Je geest al los van wat…

Geen krater in kies, last van cariës en toch vertoningsbehoud, van een vleugelslag door een bloem waarin de sleutel slag.…

Druppels veranderen in stoom, in kraters van vulkanen. Zonder water kunnen we niet bestaan. Geen plant. Geen mier. Geen oceaan. Wrijf uw ogen uit en zie een wonder! Druppels stromen uit de keukenkraan.…

op de berg verbrandde ik de winter aan de andere kant van de wereld klom een ezel over de verweerde krater Aeolos god van de wind gunde hij me een zak met tegenwinden gevuld zodat ik met alle winden in de rugzak vrijelijk reizen kon ik de dag zou plukken om de zon te vangen?…

De witte raaf, de grijze krater, de ijle damp trok exploderend over de resten van het kamp waarin geen hart meer klopte het laatste leven stopte zonder getuigen van de ramp. De schepping nu weer woest en ledig geen spoortje mens, volkomen vredig.…

Met de vingertoppen van mijn geest Tast ik de wereld af: Een blinde zonder hond Tikt met zijn lange witte staf Verbaasd schuifel ik verder Onbewust van gapende kraters en kloven Steeds verder door de vreemde velden Anderen roepen woorden die ik moet geloven Als een ziend geboren blinde: Kwijn ik van verlangen te zien Toevallig grijp…

Drenkeling tussen leven en dood Liefde vervaagt Hartslag vertraagt Woorden worden week Tegen beter weten in dichten we die krater. Ook al maakt het schip water deze kapitein verlaat het roer niet…

Soms wordt de maan tergend wit zijn de kraters bloemen in het zand verdord zoals de dood van deemoed spreekt ebt het water weg en blijft het land mijn heldendom nu schuift er een schaduw over de zwarte akkers en het besef dat mijn tijd zoals de nacht voorbij glijdt en onrust me verblijdt met gulzigheden van deze nieuwe tijd het sterven…

Witte voetstappen vormen zachte kraters in het blanke aardekleed. Zuiver blinkend stil is de verenpracht. Sneeuwbomen vormen met grimmige takken lange witte lanenbogen. Gekleurde sneeuwdropparels hangen te glinsteren aan ijspegels, schitterend in ondergaande oranje zon. 't Is de winter die aan zijn reis begon!…

bergen zijn de steenpuisten van Moeder Aarde kraters en kloven de littekens die ze vaak achterlaten Als ze op uitbarsten staan berg je dan maar probeer mogelijk de magma en lava uit de weg te gaan lukt dit niet dan wordt je misschien ooit eens opgegraven vanonder puimsteen en as zoals het lot ook eens Pompeii beschoren was…

Jouw pijn is de mijne niet, zij is onbegrensd je adem stokt en slaat het verweer in je vel op deze dreun dansen je engelen sluiten zich tot een cirkel zonder bodem in de damp van die krater tekent zich een bloem wel tien wel duizend elk blad streelt je wonden je hebt ze zelf geschilderd je kon niet anders je bloesems zijn de schreeuw…

(voor Hallo Wien) hoe, hoe hard roept de uil deze nacht hij klaagt de stenen uit de grond die statig dansen in de valavond hun scherpe schaduw kruipt verdacht de kraters van de maan verlaten één voor één de donkere dagen ze klauwen grauwe wolkenlagen en hebben mij de vrees gelaten een oude eik, in de leegte geboren kraakt mijn…

op een open plek in het bos waar het dorp was het cafe, de smederij en de vele boerderijen daar ligt de dood net onder de oppervlakte verbergt de aarde de vele lichamen van de doden onder de grond in het dorp staat geen boom overeind de verwoeste bodem is een maanlandschap met diepe kraters waarin nu zeldzame padden leven elke…

Keuzes zonder maat of duur men verdrinkt erin, het zingt ons toe in elk vuur, het verslindt zich in een explosie gevoel soms tijdelijkheid, blijkt de eruptie slechts een krater, om daarin te verdrinken, lijkt de weg van eindigheid maar smeekt weer voor de beleefde associatie in een nieuwe stap de brede delta van gestreden…