Alle inzendingen over kruinen

de storm kreunt in kruinen stotend ontbladert het gewas de herfst nadert ras met schreden en weer lijkt de zomer eeuwen geleden…

Donkere kruinen breken de gloed van de zon. De Heische Beemd bloeit. Licht richt de korenbloem op. Stilte én gezang alom.…

buiten in nottebohmstuin, hoog in de witte seringenkruin, zit een zwarte merel als een verliefde kerel te fluiten naar meisjes mahoniebruin.…

Trotse eik in Lembeke werd kaal Hij kreeg het zo koud en vroeg een sjaal Treurig werd hij bruin Tot diep in zijn kruin Het was echt waar, een droevig verhaal…

nimmer ringeloren Verdrijft het kreunende uit zwiepend kruin Geeft zij hoog in het bladerdak haar gezang te horen…

in het oosten kipt de zon de koele nacht over de muur klimt in de ladder van de bomen strooit bladgoud in de kruinen het is windstil de vogels mediteren er is nu sprake van migreren…

de populieren langs de dijk staan kromgebogen alsof hun kruin veel zorgen geeft terwijl, immers de wind steeds in de rug, de hele rij toch niets te klagen heeft…

onderweg veel bloot plekken huid van teen tot kruin bakt en braadt de zon wees niet wreed, o zon stralend ultraviolet gat in de ozon…

er is een boze kracht die mij mijn eigenheid wil ontnemen hij volgt mij dag en nacht wat niet bevrijd is houdt gevangen omringd door wereldse belangen zon valt op kruinen van de bomen de vleermuis dol van woede verscholen in 't hol hondsdol het woud vervult van klagen rondom haar plagen zon schijnt op onze kruinen terwijl…

De pijnboom, eenzaam, Op steile spits, De storm rolt rotsen Voorbij zijn stam; En diep daaronder, In 't dal, de kruinen Die vrede aadmen, In dommel suizlen ...…

Tot het bot door gegaan De laatste woorden ze laten je staren Nu of nooit meer samen verhalen Op de bol een gezicht je ziet Enkel nog me rug en kruin Het raakt je maar raakt langzaam op…

helmgras glinstert in de zon ik overdenk hoe ik overwon een klim en daling door het duin het tintelt van teen tot kruin dit moment in handen beet ik verlaat het en weet dat ik uiteindelijk vergeet…

Jong leren is voor ouwetjes een ding: ‘Tatata’ voor de onvolgroeide kruin! Drie vierde Vijfde? Of die van Van Duin? Of toch die oorwurm uit de Efteling? Je hoeft nu nog niet eens te zijn geboren Om er meteen een beetje bij te horen…

Een danseres ben ik van kruin tot tenen ben ik danseres Je leert van mij de zin van bewegen 'n wijze les: Zoek lucht op om adem te halen zoek hemel op voor ziel en roerselen.…

Geen mens vindt huid- en haarverzorgen duur Luxe mousse ontdoet het haar van zwakten Amaryllis-pomelo extracten Verstuiven heerlijk na de morgenkuur Maar dure plantjes keurig in 't gelid Dat is dan weer te prijzig en geen hit…

Volkeren des kruins, de komende, De straks geboren wordende, hoort hij. Ik wil, zegt hij, en bij de adem van Zijn mond, verschuift de atmosfeer, En maakt een jaagpad open voor zijn woord.…

zie de meeuwen zeilen driftend op de wind bladerbruin vlaagt knisperend tot het eindelijk luwte vindt weg is de warme lach en tekent kou verbeten trekken op deze bijna winterdag kleuren zijn vervaald takken kalen in de kruin waar bomen buigen voor het stormachtige venijn het botst weer na de zonneharmonie we trotseren voor even…

Deze wezens verkeren graag met bosanemonen en houden van vogels met hun zang. Ja, de bomen. Zij omzomen vijvers en spattende waterstroompjes. Hoog, maar áárdgebonden zijn wij, willen ze beklemtonen. Elke soort, in ieder oord, is in zijn eigenheid uniek zoals de moerascypres, naakt nu, pronkt in water en zand. Stronkwortels steken als keien omhoog…

De zon van de liefde beschijnt het duin, waar wij de platgetreden paden mijden en van lichaam maar niet van geest gescheiden verliefd de weg vinden van kruin tot kruin. Heerste het koudste van de jaargetijden kil over deze woeste doornentuin, met de Zomer is het dat ik hier struin, terwijl fietsers schel bellend langs ons rijden.…

het wroegen beklijft zo aan mijn fysiek en verder dan diepe rimpels kan ik duiden vanuit mijn kruin tot in mijn geluidloos kermen getrokken groeven van spierloos eigen vuist weer en weer en weerom…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

hoe eenvoudig zou het leven zijn als jij en ik elkaar raakten zonder weerstand te bieden zoals het loof van deinende kruinen die conflictloos aanhalen en afstoten één met de wind ja, zo simpel kan het zijn als de geest zou zwijgen…

de maan speelt oog door een boom schikt een aura rond de kruin waardoor de hemel enkel nacht uitbeeldt dat is het natuurlijk ook nacht en een oog en geen uil die nog huilen wil voor dageraad…

herfstig kleuren bomen de zomer toe tussen druppels regen en schuchter zonlicht schitteren roodbruine kruinen in de benevelde lucht een schilderij om nooit op uitgekeken te raken…

Ik zag een ekster op een zondagochtend halfweg maart op zijn nest van vorig jaar hoog in een kale kruin van een populier wat dacht je wel heus zwart en wit het zou geen ekster zijn was hij op zijn nest niet fier…

De zon zakt in de kruinen van de bomen en alles wat niet meer zou gebeuren.…

Het gebouw trilt van de verhalen het kreunt het wordt gestut door bomen kruinen buigen behoedzaam over het dak uit alle ramen vragen kinderhanden hun namen op. Voorbijstromend water draagt murmelend hun lot.…

Jij bent een rode roos de zon op mijn kruin helder water dat stroomt een fruitige wijn bloesem in de lente met zijn heerlijke geur en een vlinder vol kleur Ik zou jou willen zijn...…

terwijl ze toezien hoe alles komt even blijft weer verdwijnt wortelen ze zich in elkaar doorgronden de diepte op zoek naar onwankelbaarheid de kracht van hun gehechtheid met bloei in de kruinen als eindeloze lente te verwoorden…

en dat is dat Verwacht van mij geen wijsheid Ik lijd een winderig leven Mijn 'stekels' groen in de kruin Welke spin zal in m'n knot een web gaan weven?…