Alle inzendingen over kuur

Gedachten verlangen verborgen kuur, ijlen zoekend voort. Als een laaiend vuur? Vinden tenslotte beschermende horst? Waar twee mensen, bezonnen en bescheiden, met heel hun gevoel spreken over geloof, wil een geheime reis zich voorbereiden. Het gesprek verdwijnt maar leeft, klinkend of doof.…

van zijn guitenstreken Zij lagen daarom dikwijls allemaal gestrekt (Dat had hun op het grasveld bijna nog genekt Toen zij in Lummelgeest op 0-0 bleven steken) De trainer van het stel probeerde wel te sturen ‘Zeg Remko, kerel, dit keer wil ik geen gestunt Doe alsjeblieft alleen wat jij het beste kunt Bespaar me dus die malle fratsen en die kuren…

Hij neemt een pilsje, wat de vreugde nog verhoogt en mijmert stilletjes ~’t mag eindeloos zo duren, een vis onthaken met zijn spartelde kuren dat is nu net niet wat door mij echt wordt beoogd~.…

Ik slikte pillen, lag meerdere malen aan een infuus Bij al die kuren weeën... De dokters en ik confuus... Totdat ik hoge koorts kreeg en lijkenvergiftiging had. Maar wel met drie centimeter ontsluiting Ik wist niet hoe ik het had... Met loeiende sirenes naar 't hospitaal gegaan Morfine in mijn aderen De dood die kwam er aan...…

zij eist lekkende tongen van vuur en de louterende, bloedende rozen die haar bemantelen tijdens haar kuur en die zij dan plots driftig doet lozen. dapper doorstaat zij zijn waarheid lijdt zij in deez' nacht vol rozenbloed o Bloeding in de vurige nachtgloed terwijl zij even proeft zijn tederheid.…

Vertoont je lijf door ouderdom ooit kuren en ook de geest begint wat weg te kwijnen, dan kan je stiekem toch de straat begluren vanuit de kamer, achter de gordijnen.…

Met een robot wordt een ingreep lichter uitwendig bestralen, ook doelmatig met een medicijnen kuur. In het team wordt nog bezien of protonen schade kan beperken maar een keuze moet in korte tijd gemaakt. Apparatuur en operatiekamer, helpers met bekwame handen alles moet gepland.…

Je haar valt uit, je lust verdwijnt Je sterft af, cel voor cel De chemo heft zijn zware tol Het leven lijkt een hel Beroerd en misselijk, ieder uur Te moe om op te staan Die gore zware chemo-kuur Slaat hopelijk goed aan Door pijn en twijfel van de kaart De moed voor even kwijt Wat is je leven dan toch waard Als je dag in dag uit hier strijdt…

De klas werd angstig toen het witte krijt van de strenge meester gekke kuren kreeg en een gekmakend hoog gepiep uitstootte, uit noodzaak liet ik 'Another Brick In The Wall' van Pink Floyd in mijn hoofd weergalmen.…

't Ging over mijn kaak, een knarsen, kauwen, kijken, we keken elkaar diep aan over correcties van een kaakchirurg, licht dat weg uit oog, staar, over een neuroloog 't ging over musea, leuke dingen, maar ook bloedpropje, tia, medicijnen, rolstoel waarvoor je wilt gespaard, over een kuur ging het, voor't reinigen verbaasd hoe we in 10 minuten…

Zou je het zelfs op kaaslinnen willen borduren of ook kunnen leren van al die vreemde kuren. Soms zijn mensen immers met schijn behangen valt er naast onecht wauwelen niks te vervangen. Verlang je naar weilanden en weer de kievitskuif naar het koeren van in de ochtend die vredesduif.…

Want tijdens het pootje over, en kringen en bogen werd hij gister door een dikke loerende kikker, onder de vrije kür ineens van het water weggezogen…

waar ik net niet goed bij kon komen zoekend naar middelen om de jeuk te verzachten zat het beestje op de muur te genieten van het maal met een krant op jacht om zijn leven te ontkrachten ging het ondier er telkens net op tijd aan de haal vermoeid en gek wordend van de jeuk, sla ik met de krant de jacht heeft de uitwerking als een adrenaline kuur…

omhoog dat is nu mijn keuze een thuishaven om te danken het leven te leven heel bewust eerst was mijn geweten gesust nu sta ik weer open voor iedereen ik weet, dat ik dit serieus meen eigenlijk was mijn coma een leerprocedure een onderbewuste leerschool doorlopen ik kan weer gedachten aan elkaar knopen mijn geest is er nu echt één zonder kuren…

je ziet mij wel denken alsof ik aan iets aandacht wil schenken maar zo zit het niet het is een pose om te turen kijken zonder het denken te sturen leg ik het zichtbare in de luren en droom van wat niet is of ooit zal komen is het een gemis, kan ik het kopen of huren daar ben ik niet uit het hoort bij mijn kuren en voel dat het is, zo…

klappen allemaal als de sporters langs ze gaan door uniform blijft geweld voor even ver van berg en veld geen zegen komt van boven voor hen die in de mens geloven bekeken wordt hoe een gebraamde schaats de finish haalt, een skiër tuimelt op zijn bek en heeft de rug nog net niet dodelijk verrekt ze dansen op het ijs dat alle kuren…

Nederland is leefbaar Nadenkend maar ook strijdbaar Storm in een glas water Betalen komt later Kerken stromen leeg Een klokkenluider die zweeg Sluierwolken met schaapjes in de lucht Als ik naar Mallorca vlucht Altijd fijn om thuis te zijn Hak die grondwet nou eens fijn Verzorgen is weer veel te duur Tegen ouder worden bestaat geen kuur…

Schapen, wat zou de zin van hun gedrag wezen, is het dartelen de kuur om wintersmart te genezen. Er komen steeds eendagsvliegen als blijken buiten vandaag ten val op zonovergoten autobusruiten. Hun bezielde lijf zal helaas dus nu maar kort leven dat zullen ze gezien hun aard hem wel vergeven.…

scenario’s schieten door je hoofd Het liefst wil je heel hard gillen Maar dan pak je jezelf toch weer op en roept, ”kom maar op met al die pillen” De buitenkant ziet alleen de positivo Ach, 8 chemokuurtjes, zo gedaan Ik dwing mijzelf, niets te laten blijken en vecht vrolijk door voor mijn bestaan Ik hang vlaggetjes op bij het begin van de kuur…

gleed over gepoelierde plaveien in de zon of in de regen stoof de oude camionette over de Vlaamse wegen bestuurd door tante Mariëtte de oude camionette van onze tante Mariëtte is vandaag finaal uitgereden onze tante is helaas overleden alleen tante Mariëtte kon rijden met de camionette niemand kon het besturen het busje had zo zijn kuren…

Men danst rond lavavuur tot in 't late uur, heksenbezems krijgen kuren. Kobolten met gitzwarte glinsterogen komen tussen boomspleten gluren. Sinister ogen op 't kerkhof opengespleten graven als Dracula en Queen ons in feestgewaad uitdagen.…

Bladerend door een vergeelde krant Strelen mijn vingers de vloeken Nee, met geen lijk voel ik me verwant Koppen die van ramp en nood kermen Altijd trager, vager dringt het door Hoe wij ons gelaten afschermen ‘Na mij de zondvloed’ ‘Het zal mijn tijd wel duren’ Als een makke zucht in koor Het tandwiel draait verder De planeet heeft zo haar kuren…

Allang gewend aan dat gepiep Op de bel drukken mocht ik altijd Maar ik kon wat doen… Nu heb je je laatste kuur gehad. Er komen allerlei onderzoeken aan. Wat een gewacht wordt dat. Je bent altijd in mijn gedachten.. Nooit denk ik niet aan jou… En nog steeds ben je niet negatief.. Al zijn er wel zware dagen.…

kwestie van tijd, moment, afwachten tot tot de overgang, de overgang van vrouwen nou daarna verbruizenen ze dat plafond zelfs als het niet van glas is, zelfs van staal hun primaire baar-taak is afgesloten daar zal geen kind mee zitten, meer inzitten en afhankelijk van een zekere overgangsduur gaan ze dan nog voor een maatschappelijke kuur…

Zit al maanden te turen, wachtend, lurkend, nooit zo lekker gevoeld, ik krijg echt rare kuren, is dit wat men met liefde bedoelt? Je agenda staat heel erg vol, bij elk feest slaat mijn hart op hol, dan vraag ik me af, heel misschien, ga ik dat meisje uit m'n dromen zien...…

Want hoe lang zou dit nog duren Dat ze nergens meer van weet Geconfronteerd met rare kuren Ze niet meer weet hoe of ik heet?…

Ik ben geen knight in shining armor, geen held of bliksemsnel en heb zeker ook mijn kuren, maar een ding weet ik wel... Ik zal er altijd voor je zijn, naar je luisteren los van hoe je mij ook ziet, en zal me dan moeten inhouden ondanks m'n verdriet.…

Een aanstormende trein Ik ben op het verkeerde terrein Een gebroken raam Een dieptepunt waarvoor ik me schaam Een overdosis pillen Die mijn pijn moeten stillen Vallen en opstaan Maar hoe kan ik in hemelsnaam doorgaan Smijt mijzelf tegen de muur Luister er is geen genezende kuur Ik zal er mee moeten leren leven Maar hoe kan ik dan nog naar…

Hij raast naar de baas, die zijn kuren kent, een lage wind snelt door de lijn, “He, chef, ik heb mezelf verwend.”…

herinnering aan een achterhaald bedrog de poort staat open eten en drinken is een onbekend begrip even als slapen en werken mens erger je nieten is een bezigheid met stip en lachen om die wij waren komt te samen in het zwarte pieten de poort staat open hoe lang het allemaal gaat duren werd niet meegedeeld oneindig in de hemel kuren…