Alle inzendingen over kwijnde

Honger, ongestild koos alles in wat ik leef, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten,zo het wachten ingegaan,dat ene woord wat kwijnde, als milder antwoord me schuldig bleef, draag het bitter tot het einde.…

Van ver ben ik gekomen Met angst en pijn gevoed Vervormd door verdriet Tot Jij mij zag en zei Wat ben jij prachtig Mijn angst kwijnde En de pijn verschrompelde Vreugde verving ongemerkt het verdriet Langzaamaan werd mijn tred Vast en recht En ik als nieuw…

Levenshonger, ongestild vertild in beelden die ik zag, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en ziedend kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten, begroef de nachten in dat éne woord wat kwijnde, als milder antwoord schuldig bleef, beproef de bittere kruiden tot het einde, maakt het niet jonger…

ze kwijnde weg zodra de asregen van mijn schaduw op haar viel. Mijn vaderlijke autoriteit en mijn moederlijke zorg werden een weg naar het compost. Maar ook een kunstplant gaf geen troost Ze verkleurden in vaalheid nu laat ik het blijven. Tot inkeer gekomen is mijn soort de natuur gaat haar gang Verlost van onvolkomen aandacht.…

Van verdriet kwijnde ze weg tot alleen haar stem overbleef...…

Zo kwijnde Berend Botje weg van jaar tot jaar al aan de bruine toog van een Zuidlaarder kroeg. Zijn leven, slechts gedomineerd door kwel en leed, zo bovenmatig dat het haast niet was te dragen, viel hem het zwaarst op zonbeschenen zomerdagen als oostenwind met vlagen over 't water gleed.…

bloed van die visser met op zijn hoofd een krans van doornen, beekjes in het warme zand deed stromen en nu december mijmert spreekt de kerst mij nog slechts van verdriet het vuur uit luchten die het zwart verstuurden naar hen die smaalden waar pijnen werden gesmoord in kelen van een dorstig verlangen naar het sterven – en hoe de dag ook kwijnde…

rolden haar in een visnet voeren terug naar Reiderwolde lieten haar niet gaan ze richtte zich op en sprak de vloek "Reiderwolde zal vergaan er zal geen steen van blijven staan" de vissers lachten haalden hun schouders op de vloek kwam uit toen hield het op Reiderwolde leed een strop water stroomde ondermijnde muren vielen om het dorp kwijnde…

De vogel hield zij in een kleine kooi zingen moest hij voor haar vrolijke, blije liederen die alleen zij horen mocht Maar de vogel kwijnde weg zong alleen nog in mineur ging tenslotte stil zitten in een hoekje van de kooi Ach toe, zing toch vrolijk ik geef je eten zorg voor drinken luister altijd naar je meer kun je toch niet willen…

alleen terug te vinden in de genenbank die hen als combi wisten het was gedaan met de diversiteit zoals die op aarde altijd had bestaan oceanen gingen overstag oerwoud baarden woestijnen zonder vegetatie en oases zelfs de dood bleef stil liggen in windkrachten die ons begrip sterk te boven gingen in verdwenen seizoenen schoonheid kwijnde…

vuurtorens kwijnden smeulend naast het verzande Zwin en dreven koopvaardijen het diepere binnenland in vroegmiddeleeuwse stormen verbonden Hont en ham het nauwe veenriviertje promoveerde tot zeearm werkloze Brugse reders voeren voor Hollands loon Brabo bevrijdde de Schelde van de tollenaar Antigoon het riviertje zwol tot stroom…

Geen duister waarin je kwijnde! Richt je op in je Scheppers trouw! Aarde, elke hoop gaat nog door! Er blijft nog blijdschap gloren! Aarde, wees niet bang en blind! Nog steeds blijft het lied te horen, van jouw redding, door het Kind, bezongen door de engelenkoren! Aarde, niemand die jou bindt in nacht, zonder ochtendgloren!…

Toonloos was de dag tot haar stem weerklonk en de vogels zongen mee met in haar witte haar de geur van zwarte lelies kuste ze hem wakker het leek een droom de nacht die volgde en alles van nadien tot de lelies verwelkten alle tonen verstomden doofden met het vuur ze wilde afstand voor tijdelijk of langer misschien hij kwijnde…

De nacht kwijnde van de kou In haar wijde muil Steeg de koorts van bevroren zwervers De dikke mist strekte zich uit Als een wurgende reus bij dageraad. Een pesthaard likte aan onze gevels Met adem die roet tegen de deur afzet.…

Zij kwijnde gans de zomer, En stierf die zelfde dag. Hij stapte zwaar en zwijgend Tot voor haar sponde in huis, En zegende de dode Op 't voorhoofd met een kruis. En over 't eenzaam huisje Zonk 't duister van de nacht, Totdat de nieuwe morgen Er nieuwe rampen bracht.…

Hij vluchtte, maar 't vermoeide leven kwijnde in 't lijf, waarvoor hij zwervend toevlucht zocht. Toen vroeg de vorst alleen, dat na zijn einde een geurig veld zijn lijk ontvangen mocht. Hij stierf en door zijn enkele getrouwen werd aan de uitgesproken wens voldaan.…

Voorgeslachten kwijnden henen, En wij bloeien op hun graf; Ras zal 't nakroost ons bewenen. 't Mensdom valt als blaadren af. 't Stof, door eeuwen saamgelezen, Houdt hetzelfde graf bewaard. Buiten U, o eeuwig Wezen! Ach! wat was de mens op aard'! Maar door U aan 't niet onttogen, Liet uw gunst hem niet alleen.…

Maar niet met die wangen, Daar rozen bij kwijnden; Die lach in de mond, Die 't al om zich henen Herschiep in een Eden Van stromend genot. Hologig en spraakloos, Met benige kaken, En lippen van lood, Stond EDWIN daar voor haar, Vol rimpels en pramen, Gevoelloos en stijf.…

Eens zag ik de teedere jongling; Maar 'k zag hem op d' oever des doods: Hij kwijnde, en een staamlende vloekstem Klom op uit zijn minnende borst. - Ja, snode! - toen zag ik een offer, Gelijk uwe ziel het begeert! - Verwoesters der zaligste driften! Waarom gaf Natuur u die kracht?…