Netgedichten

netgedicht (nr. 23.318):

Ontkooid

De vogel hield zij
in een kleine kooi
zingen moest hij voor haar
vrolijke, blije liederen
die alleen zij horen mocht

Maar de vogel kwijnde weg
zong alleen nog in mineur
ging tenslotte stil zitten
in een hoekje van de kooi

Ach toe, zing toch vrolijk
ik geef je eten
zorg voor drinken
luister altijd naar je
meer kun je toch niet willen
nou vooruit dan maar
ik haal je er wel even uit

Hard pikte de vogel
in allebei haar ogen
fladderde jubelend
zijn vrijheid tegemoet

Nu zit zij droevig
in haar eigen kooi
te luisteren naar
de vrije vogels
die buiten zingen
voor iedereen