Alle inzendingen over landschap

Verborgen taal Huizen hebben hun verhalen. Keukens, kelders, slaapvertekken, zouden daar gedichten huizen? Door ramen zullen wel eens woorden lekken. Er is onuitsprekelijk veel gebeurd dat door de stenen lijkt geabsorbeerd door restauratie werd de buitenkant weer schoon maar vanbinnen zit verleden in zichzelf gekeerd. Veel verhalen…

volgroeide velden onder trilling van de zon het groen was rijper dan de dag die hij met volle teugen drinken kon ranken tilden hem omhoog zijn plek, zijn graf dat hij gewon zo vol en zo verfijnd dat hij er stierf totaal verwijnd…

nog een late vogel dooft het avondrood de dag slinkt in een vager vergezicht…

Bekend is dat god de wereld schiep behalve Nederland, dat deden ze zelf, zonder hun ingrijpen was Holland een zandbank in de Noordzee We polderen zee en meer in tot land bouwen steden op de oude bodem en uit heimwee naar 't verdwenen water graven we in de bodem weer een meer Men fluistert dat door eeuwen spelen met wind, zand en water,…

omdat hij alles vastlegt nergens over nadenkt zich nooit aangesproken voelt met wat door anderen wordt bedacht sneeuwt alles onder het geweten schrik je van een blikje groen door de bouwvakker vergeten want dat heeft zijn nut bewezen maar beschuldig hem daar niet van…

waar licht verschraalt en dromen stollen land tot welke macht versteend platgetreden dwaas van gedachten de wind monddood geen vogel vliegt nog verwoest luchtkastelen aarde stilzwijgend stil veert onder voeten schaduwen verloren lijviger dan ooit de stad onbebouwd waait er een boom voorbij ik was nimmer hier…

de maansikkel uit zilver gesmeed, doorklieft de schaduw van de nacht…

dit eens zo ruige primitieve land met de geurige sneeuw van amandelbloesem grijsgroene rust van stugge olijfbomen de bedwelmende geur van citrusbloesem de zuidelijke geest van ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de…

Je bent zó mooi, vol verleiding Mijn adem stokt telkens als ik je zie Je nodigt mij uit om de sirtaki te dansen Kreta, mijn lieve Kreta ik kus en omhels je Je laat mij je geheimen van de bergen zien De rustieke dorpjes waar de tijd stil staat Je muziek klinkt bijna melancholisch Kreta, mijn lieve Kreta neem mij met je mee Je eeuwige zon…

Zware zeeklei ingeklinkerd; geschept, gekneed, gespoeld. De strijd van land en water eindelijk beslecht door turf, het warme bruine goud dat voetafdruk en plantenrest en mensenhand verbindt tot troostende, behaaglijke warmte. Het uitgeklede veen blijft achter en vertelt van dingen, voorbijgegaan als trage platte schepen. Vanuit de craquelé…

Lom en Luster daartussen de smalle weg hoog op de kille ongenaakbaarheid in de breekbare ademlucht van de koude bergen zomer en herfst daartussen witte kleden op hun rug gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water staan onwrikbaar de hoge bergen de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het…

De runderen staan als witte vlekken op een verre heuvelrug weerkaatsend de witte wolken van de blauwe hemelbrug. Groepen bomen staan als reusachtige dieren op de vele poten, verspreid in het golvend akkerland. De buizerd bidt voor hij toeslaat en eet. Ik weet. De schoonheid die mij ontroert en dwingend naar binnen voert. Zelfs het niet…

dit gedicht ritselt ronkt en ruikt naar kuil cirkels door het gras trekt de tractor er achter verbergt het bos de stad als was zij er niet eens aren knikken heftig ja het geluid van werken betrapt me wielen raderen door het witte ritselland een kladblokje wappert op de weg naar Jelsum een klein jacht jakkert door de aarde als…

Onder de felle, wrede zon gloeit vonkenspattend oogverblindend gouden graan tot aan de lage einder De strakke lucht van Pruisisch blauw staat als een reuzenstolp over de zee van blinkend koren dat rijst en daalt op windgetij Zoals in Pharao's tijd wijkt het uiteen, een diepe voor Wij gaan er goudbestoven door uitbundig roepend: Dag…

Na de verveelde winterslaap ligt de polder weer open, gekapt door tijd, en stalen ploeg, wat in het verleden lag, in staal naar boven joeg, en aan de oppervlakte, vers besneden, verslapt de aandacht, wanneer de uitgebeende huid, zich openlegt in arbeid, mechanisch voorbereid, vervalt de aarde tot rust van eerbaarheid, in…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

. de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

populieren al kalend in top staan dominant in de polders wuiven naar de aardappelen en bietenvelden, krommen zich regen striemt het oude blad ratelen en roestig worden gaat steeds moeizamer, er zijn al stroken waar het land geel kleurt en de merel nog zingt in de licht parfumerende bomen strofes klinken korter en zijn zachter, de gesel…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…

Lage vogels de hemel in het water weilanden aan weerskanten van de rivier meanders bomen ik kom er kijken zo ver ik kan niet wonen paarden koeien nog altijd niet verzonken tot aan hun knieën wel…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op d'n krinkeldijk leunend op de straffe wind uw dijen omhelsd met flarden er keren groepen zwanen terug van de grote kreek nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs mijn achterland verpietert sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijn klak gij blijft in mijn winterkloof…

Een Nederlander op de fiets. Dat is me zoiets. Rijdend op banden van rubber. Over de Nederlandse blubber. Niet omkijkend. Steeds maar rechtdoor. Dat is me zoiets. Een Nederlander op de fiets. Als kleine kruideniers. Of handelaren in oud ijzer. Op twee hoge wielen. Met hulp van de pedalen. Over grijze velden zonder lichtjes. Door een…

Herfst laat z'n koude adem over aarde gaan Maakt ruim baan voor koning Winter Aarde minder op met zon dan maan Bomen ontdaan van al z'n blad van alle luister Zelfs tot gefluister niet langer in staat Herft neemt winter al de maat krijgt ijskoude vingers.…

ik zie sprankelend blauw, met zijn verschillende kleuren in het water van de zee dat om mijn benen klotst ik zie het saaie bruin, van het zand in de zee ik zie bloemen in alle kleuren op de duinen ik zie de rode ondergaande zon in de zee. ik zie... de wereld…

Hoge hemel, lage grond, die mij aan uw landschap bond. Volle tarwe, sterke wind, die mij aan uw kluiten bindt. Altijd zie ik langs de dijk Bierum, Roodeschool en Spijk. Altijd keer ik tot u weer, Zeerijp, Eenum, Garrelsweer. Oude dorpen, oude stijl: Westeremden, Oldenzijl. Namen uit een lief verleden: Loppersum, Uithuizermeeden.…

kou kust de bomen alvast voor het gewen aan sneeuw en wind verlangend naar de warmte zal de winter een deken leggen op koude verkleumde struikgewassen…

al schijnt de zon in een krachtig trachten de kou te domineren rijp slingert zich gestaag als een zilverwitte slang om menig kale tak omzoomt de gespreide armen met ijzige vasthoudendheid de winter verzacht zijn contouren en legt een witte beschermlaag om het sluimerend lentegroen…

veel warme schapen twee vriendelijke honden gerijpte stilte onder een oeroude eik de kroon in winternevels…

In een serene stilte laat koning winter de bomen met een ijsmantel aankleden Langzaam verlicht de ochtendzon het ijsrijp en begint tot het witte landschap toe te treden Het is een wonderlijk schouwspel van ijzige kleuren aan een azuurblauwe lucht die zich wijds uitstrekt De wind laat de bomen zacht kreunen onder de ijsdeken en hierdoor zo nu…