Alle inzendingen over langszij

alleen kijken maakt machteloos achteloos idealen glijden zacht langszij mensen communiceren over weer en mijn… gelukkig doet geen pijn liefst mobiel dan behoeft men niet echt te zijn eigen verantwoordelijkheid in plaats te delen gezamenlijk helen -egoïsme verleden tijd gezamenlijke verantwoordelijkheid!…

de stroom des levens is als een eenzame rivier je komt zoveel tegen maar je ziet het niet tot hier tot het punt van herkenning een nieuwe stroom langszij een samenvoeging van twee levens dit gaat nooit meer voorbij als twee rivieren samen niet meer te onderscheiden waardeer je de kleine dingen laat je je leiden door de stroom des levens…

Weer zijn de dagen oud De zon wil tegen vieren vallen Kouder dan koud decembernachten Langer kan al zelfs niet Het verdriet achter gesloten gordijnen De weemoed achter dubbelslot Geluk roert in de erwtensoep de worst erbij De bijzettafel langszij Met daarop de pronk van 'n kerstboom vol met zilver ballen.…

Die heerlijkheid in een wolk van parfum in een sexy catsuite geweven in net Zo gleed zij wederom geil fluisterend langszij in het omgewoelde en bezwete bed Vingers glijden zoekend langs mijn dij terwijl volle natte lippen mijn wang bezetten Hoop ik dat mijn paranoïde vrees ongegrond is dat zij eens zal aan sluiten bij de netten…

nog staan ze te dromen op het veld de bloemen van de zomer het blad verdroogd de kleur verschoten en de zaden uitgeteld een vlinder wiekt wat loom op zoek naar al vergeten geuren de bij loopt sloom zoekt met laatste krachten de restjes nectar die nog wachten de zomer is voorbij in koude nachten komt de herfst al langszij…

Ze reed op haar fietsje mij lachend voorbij en ik zag in haar even de vrouw van mijn leven Ik trapte zo hard als ik kon om langszij toen zij blij naar mij keek haar een knipoog te geven Toen zag ik met schrik haar lui oog waarmee zij naar mij keek met een blik die gepleisterd bleef kleven Ze knipoogde terug met dat ander - naar mij…

trillingen boven het asfalt links, de Waterweg schepen gaan aan mij voorbij naar Engeland of verder weg trillingen boven het asfalt rechts, een groene strook houten bankjes staan langszij uitnodigend kom toch ook trillingen boven het asfalt midden, het zwarte spoor zachter onder mijn banden maar ik fiets verder door…

mijn tijd met feeën en kabouters is nog niet voorbij nu pas rijpen mijn dromen komen wonderschoon langszij zang dans en muziek krijgen eindelijk hun erudiet in vorm en plaats het is jou gelukt mijn wereld vrij te maken van het nodeloze tegendraads het zwarte schaap te laten leven naast de kudde zonder oeverloos geblaat…

langs het grijs blauwe water van het uiterwaarden land spoelt de dag de hitte naar de overkant, de rand van de rivier gehuld in haar zilveren papier er zijn geen levenden en geen doden meer zij zijn voorbij de horizon op veermans boot gekeerd de kribben in de levensloop meanderen langszij het visserslatijn voorbij overdrijven in…

voor mij passeer je in gepolitoerde zwarte lak je witte rok klokt achter mij na je thuiskomst, nestelt dag lieve hand, lieve arm als je even langszij komt kust op mijn hoofd, rillingen hoorbaar in de aanslagen blond valt het licht, fragment van een jonge avond hoorbaar de nieuwe vogels door het glas, in akkoorden…

de laan wordt allengs smaller bomen stappen kleiner langszij wanneer het oog blijft puilen is het waas der waan nabij geen vogelkreet bekrast de lucht er zijn slechts wolven, zij huilen vlucht, vlucht, ijlt de noordenwind verdwijn uit dit verdichte woud in de ruimte sluimert het kind zijn bed voelde nooit zo koud…

het onhoorbare komt langszij en deint mee op de bewegingen van het zwijgzame die leiden naar een gastvrije hof met grijpgraag hout en grijnzende monden waarin het licht verdrinkt en het ontvleesde maakt entree en stoeit met maanlicht dat uitbundig danst terwijl het nachtdier speelt met oude botten die uiteindelijk een woord vormen…

op de vlonder, tergend langzaam opende jij het vlindermes mijn ogen draaiden weg peilden de diepte van het harde water ik hoorde vezels schuren de boot dreef klotsend langszij jij lachte, je knokkelknieën bloot maar in jouw ogen dobberde de dood schurkend langs de kademuur verdween het beeld, de boot en jij…

de bloemen daar gelaten zoeven banden monotoon door natte straten de radio gonst geluid steeds vaster klemt het stuur in zwart geschoende handen de skyline slinkt achter mij woesj, woesj, zingen bomen op gepaste afstand langszij het vlakke leven schijnt gestreept in ochtendlicht ruitenwissers zwiepen regen op mijn gezicht…

Heftig en onverwacht, nietsontziend, scheerde verstilde pijn langszij. Enkele woorden, angstig, hulpeloos en fragiel, gingen door merg en been. Huilend en ontdaan, onafwendbaar, was ik terug bij voorheen. Mijn diepste gevoelens, verstopt in vlees en bloed, kwamen weer tot leven en deden zich gelden.…

In deze zomer had ik willen wonen als een kasteel om vrolijk in te zijn met romantiek en stille dromen en zoveel kleur door zonneschijn maar als ik terugkom van mijn zwerven door zompig veen en schrale hei dan zie ik steeds het donkere water en het stramme riet dat staat langszij de stappen die ik toch ging zetten ze komen nog niet los…

In het zachte rozenwater dacht ik weer aan zomers waar gevleugeld over velden oude dromen zo waarlijk over jou vertelden het korenschip voer langszij onze harten en bracht het oogsten van jouw liefde stilaan dichterbij wij nachtten in elkanders armen, vreeën tot in late morgens waar wij de zon beklommen en in haar gouden licht - ontwaakten…

Het jaar, het jaar, het ging langszij. De dagen, de maanden, ze zijn voorbij. De tijd, de tijd, hij loopt op tijd. Met rennen, met racen, raak je hem kwijt. Trap op je rem, die kan omlaag. En sta dan stil, om te leven vandaag.…

Het verlangen keert zich tegen mij mistige paden strekken zich uit nachtvogels komen plots langszij gevoelens verschieten hun kruit De wens om lief te hebben knelt doodsbang voor de pijn achteraf dagen van genegenheid zijn geteld liefde ervaar ik nu als een straf Door het dikste ijs heen gezakt smolt mijn vertrouwen onder de zon maar…

ik aanschouw het zielewater langszij jouw ogen gaat het over vroeger of later verdriet of mededogen dat jij mij aanblikt in verwachting uitziend naar enig gevoel al was het maar gering we ontmoeten elkaar op een onzichtbaar brandpunt buiten ons gelegen gevangen in een verre staar waar woordeloze stromen worden samengeregen…

Ik wil langszij en enteren maar weet alleen zeewaardige gebeden: blijf bij mij heer, de avond valt Ik kijk mijn kijker uit en zie: langs elke horizon reizen haar schepen ver ver…

de rimpels langszij mijn ogen plooien zich bij iedere lach zij vormen als vanzelf warme zonnestralen die mijn blik begeleiden naar de vraag die ik in je verlegen ogen zag geen weg is zo kort naar jou, naar binnen alleen een doods gevoel zou zich bezinnen en afvragen wat ik bedoel mijn beider wangen door lengende lippen gebold tonen…

ik tik de seconden weg verbijt minuten in het wachten op jou mijn ademloze vrouw om je weer te zien maar ik reef de zeilen om een ramkoers te mijden ongrijpbaar ga je voorop met mij in het zog en nog geef ik niet op kom heel even langszij kan je blik niet vangen weet dat jij niet blijft hangen op een ligplaats met mij jij…

na vijf jaar nu vaart een visserman voorbij hij draagt schoenen rond zijn nek en in zijn handen houdt hij slechts Latijn een grote paraplu verbergt de zon voor even, evenals de regen valt ze evengoed langszij het water schittert zijn kristallen glans als de pas geronnen terugblik op zijn ogenblauwe lach deze vijfde sterfdag bloeit…

van de kerk gebeierd rond het veld ik had het haar toch hopelijk verteld dacht ik hopelijk mijn blinde oog gesloten voor vandaag… ik had zo graag zou zo graag maar nu verlies ik me in klein gevouwen bloemen en ze noemen me jouw naam zoeter, mooier… dichterbij heel stil naast mij verrijst het blauwe bankje evenals jouw lach langszij…

we plukten paardenbloemen, braken er de knoppen af en legden ze langszij de stelen trokken we in smalle repen en weekten ze tot kromgetrokken kleine krullen, ongelijk maar wondermooi een handvol kralen spiegelde geluk aaneen gehaakt door kleine vingers vormden ze voor moeders dag het mooiste wenscadeau zo ging het toen als dank een…

Deze weg is niet lang met vrienden langszij, dit is een beloopbaar pad.…

Vrede, vroeger waren er ook claxonnerende wegen met langszij gietijzeren hekwerken zonnige fluisteringen van uit het niets liedjes morgen ook de niet beminden de wel beminden.…

Het water bestuift de boeg keert tot zijn oorsprong weer, duizenden fijne druppels achterlatend op het raam vaart de stuurman even blind; dan gekomen bij het grote schip, schuurt langs het staal de ladder langszij in de luwte, behendig beklommen door de loods.…

Het gaat grotendeels aan haar voorbij Het vuurwerk, knallende champagnekurken Het feestgedruis, rumoer en cocktailjurken ‘t Komt allemaal op jachtschepen langszij Zij heeft alleen iets met het jaargetij En met tegen de eeuwigheid aan schurken Of soepel als een peuter op zijn hurken De tijdstroom zien met al zijn muiterij Zijn dokken, loodsen…