Alle inzendingen over leeg silhouet

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

Ik zie je, leeg daar sta je, leeg wat strak, met bult wat je zomaar weer opvult. Ik zie je graag voel je nog liever zie je niet graag leeg maar soms, moet het. Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

in de dageraad verschijnen silhouetten donker uit de nacht…

Slechts haar silhouet maar hij dagdroomde de rest zo werd hij toch blij…

ons had ontbonden nog zijn mijn zinnen niet compleet in de regie welke jij voor mij had uitgeworpen, mijn net blijft leeg in dit bestaan zonder mazen…

schichtige vissen donkere silhouetten stille waterkant…

Voor de dageraad vormt portret tegen het licht een warm silhouet.…

Bij zonsondergang Een boom zwart afgetekend Prachtig silhouet…

lucht, lichtpaars gekleurd silhouetten van bomen dag weer ten einde…

varens in mijn tuin spreidend sprietsend als de groen grauwe fontein op de plaza del piedro ik denk , zo denk ik aan de verloren avondschaduw en neem jou peinzend waar; een dromerig zijn je danst het silhouet van wuivende palmen kwetsbaar lachend met ingetogen pret over het plavuis van mijn verlaten liefdesplek schuurt een laatste…

Kaarslicht haar ogen vlammen een blik muziek soft melodieus romantiek zonder woorden erotiserend hypnotiserend jouw silhouet schaduw op strak witte muur maakt sprakeloos mooi.…

Ze is slechts een silhouet, duivels spel in avontuur, hierin werd ik overklast, recht door mij en puur in mijn gevoel gekrast, haar schaduw kleurt de graven wit, komt helder dichterbij, ik schilder mijn ruimte op het broze pallet van onstuimige eerbaarheid.…

Als terreur ver weg is, kun je blijven zitten -- op je stokpaardje.…

Silhouet van liefde in een vers voor haar, onstuimig als de zee mijn hart is rusteloos…

Ik zie haar betoverende silhouet De bevroren rivier kraakt Ik ben ontwaakt Haar verschijning heeft me gered Gered van het kansloze gevecht Het leed is geleden De strijd is gestreden In mijn voordeel beslecht Ik voel de rivier weer stromen Ontsprongen door haar silhouet is de stroming weer in werking gezet Het allermooiste ooit is tot mij…

Jouw silhouet straalt bij zonsondergang gekleurd omwikkeld in oranje satijn. Mijn getypte zinnen omarmen gedachten bij jouw hals verstijfde ik door jasmijn. Regelrecht uit jouw inspirerende hart betoverd de avondgloed jouw uitstraling. Jouw silhouet erkent levensecht mijn droom omdat de klok terug tikt in mijn herinnering.…

Wie flink opruimt in zijn hoofd die geeft ruimte aan handelen…

die vlieger danst daar hij heeft stil mijn hart geplukt en meegenomen onder zijn grote schaduw klopt haar kleine silhouet…

De meerkoet, links rechts pikkend verandert het statische silhouet aan de overkant in een vloeibaar dansend paar.…

ik weet niet ik weet niet wat of wie ik weet niet of ik ben ben ik een slordig silhouet bestaand uit louter vegen haastig schimmig opgezet moet ik in contouren leven?…

Gebeurtenissen die straks in het licht van nu een silhouet achterlaten op de muur van de toekomst…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

Onzichtbaar ontwaakt Ontwaakt in nevel onzichtbaar met een glimlach zingt het ochtendlied in getailleerd silhouet voor het geopende raam.…

Zijn woorden droegen liefde boven alle pijn en zon verwarmde de wegen het denken vloeide in samenzijn woorden bleven stil waar ik enkel liefde kreeg hoorde ze als een melodie op het ritme van mijn hartslag nog voelt het als volheid van het zijn want het stille tussen ons is nog steeds niet leeg…

Je stort in, na een afschuwelijke tijd, jezelf zijn is lastig, dat weet elke jongen of meid. Het verliezen van een dierbaar persoon is niet altijd iemands verdiende loon. Zelf weet ik hoe moeilijk dat is, omdat ik elke dag m’n beste vriend mis. Een naar bericht, kan men overdonderen, meestal, maar niet altijd, komen er toch wonderen. Soms…

Omlijst silhouet spiegelt door dauw langs mijn wang op het laatste doek mijn emotie van de dag blijvend in de schijnwerpers.…

geluiden zijn gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden…

winter sluimert over de wereld traag klinkt de winterhoorn mystiek in eindeloze nevel bomen zwarte silhouetten zweven boven dit witte niets tegen de vervagende bossen oergeluid in een lege wereld weemoedige bezinning op deze verre stille heide straks komt het licht in de diepste winterdag schreien in een verre stal zingen d’engelen…

Je hebt mijn aandacht, eindeloos, jouw silhouet, zo sierlijk zo broos, in stilte genietend als ik naar je kijk, jij frêle fee uit het dierenrijk…