Alle inzendingen over les

Ik lees weer alles wat je hebt gestuurd en raak plots weer zo van je bezeten brieven waarop ik me heb doodgetuurd omdat je zo zeker hebt geweten alles wat ik op je heb afgevuurd was ook aan mijn liefde af te meten.…

Ik vuur een wolk uit wijde kaken over vloeden van zonnedauw of sterrenglans die altoos zou gloeien in `t hart dat ik wil raken Zodat ik bekoorlijk blijf haken aan kant en keurig immer trouw ook recht door zee, ik hou van jou spuwde ik honderd, duizend draken En dat is prima, zijn mijn zaken als ik het daarbij laten kon lees: rekening mocht…

zolang ik je lees blijf ik bestaan…

Het lijkt wel mode om te sterven in het niets ik lees van zelfmoord en moord het leven steeds meer verdoofd. Het idee, we stappen er maar uit kan er bij mij nog steeds niet in en ook; we leggen hem maar om daarvan zie ik nog steeds niet de zin.…

Vandaag excursie naar een tempel ergens verderop aan de rivier en we nemen niets mee al schijnt daar niemand te zijn dus geen dagelijkse riten Het zal wel een les zijn We lopen achter elkaar door het bos, we lopen over de rand van een bekken, we zijn er midden in de tempel een rij oranje vlaggen in de open grot van de watervallen…

De hele les, zei ze, Had er een man voor het raam gestaan, En naar mij gekeken. Ik keek naar buiten maar zag niemand. Alleen zij had hem gezien, verduidelijkte ze; En nu was hij weer weg. Ik vroeg haar hoe hij er uit had gezien, En zij beschreef mijn vader, Die zeventien maanden tevoren was gestorven.…

Maar niemand heeft gelijk We reizen en we zoeken vinden werkelijkheid in schijn scheppen identiteit in boeken vervloeken ons 'Ik zijn' Zo schrijf ik mijn gedicht zonder ben ik wees erken een meervoudig gezicht en zijn ik als ik lees…

De eenzaamheid lees je af in de ogen van hen die zoeken naar het mededogen, of naar de kunst om het anders te doen. De wereld draait door, ik denk té snel, tijd staat niet meer stil voor een tel. Niemand is nog naar zichzelf op zoek. Het toneel waarop we ooit konden leven, blijft leeg, het lijkt ons om het even.…

Een traan om het verleden Omdat ik echt om je gaf Meerdere omstandigheden Blijkt altijd achteraf Het was een les voor mijn leven Een straf voor mijn ontzag De prille liefde was voor even Wilde gewoon niet zien waar het aan lag De tijd vloog snel voorbij Intense leegte hield maar aan Je had zo weinig over voor mij Zag me verreweg gewoon…

wind streelt door mijn haren Waar de golven beuken op de rotsen Daar vind ik mijn rust Zie de meeuwen in hun vlucht Als witte geesten Die mij steels verleiden Langzaam verdwijn ik in De omringende mist Van vergetelheid Een laatste blik Op de wereld achter mij Vol verloren dromen Daar zie ik je, in een witte jurk gekleed Afscheid lees…

Lees dit eens even door terwijl ik je ogen volg die langs de letters glijden en lezen van de spijt die beduiden dat mijn leven slechts voor jou is bestemd Ik kan de oerknal niet terughalen uit de jaren die zijn weggeleden zoals een droom die onwerkelijk leek te zijn om dán te worden beleefd terwijl jij de deuren sluit Het papier in je…

ze raakt volledig ondergedompeld in de glorie van een geboorte woorden in haar soort blauw gekozen gaan van mond tot mond van hand naar hart daar boven als in de hemel ergens onder de stompe toren in het Vlaamse land verschijnt, haast ordeloos, een ongenummerd boek omrand met ijzeren staven van oever naar oever ik lees…

doe mij een lol en lees dit niet aan flarden ga het vooral niet analyseren probeer je even te amuseren het is geen mooi verhaal slechts een vrolijk spel met taal misschien is het niet leuk in jouw geoefende ogen voel jij je knap bedrogen omdat ik in mijn opzet faal dan heb je pech gehad helaas maar er zijn gelukkig netgedichten…

de dag dat dit lijf te kennen gaf zwanger te zijn ging ik het opwaarderen het voelde zo bijzonder fijn een wonder te beheren koestering te geven aan een nieuw begin geen machinaal gebeuren juist een warm proces vol eigen dynamiek in beleving en fysiek een ultieme les eigen grenzen te verleggen tekens van een wil te lezen af te…

Je vult mijn gedachten, in elk gedicht huppelt jouw pas, lees ik jouw gezicht. Die zandkloppende handen, je grappige weetjes dan weer onbereikbaar en toch wij tweetjes, geen plekje te vinden in heel Amsterdam die jouw gestalte aan mijn blik ontnam. Mijn Marte ben je gebleven, tot lang na je dood was jij mijn leven.…

jou alleen dat mag je nooit vergeten hij kan er niets aan doen dat hij zo is en zal blijven zijn en voor de ravenliefde is geboren maar je mag zijn witte ravenhart plunderen als een zeepiraat als de gewone man op straat je mag hem meenemen naar jouw dromenzee en eindeloos beminnen je mag tekeer gaan tegen al het onrecht en hem de les…

Of was die al begonnen en schrijf ik geschiedenis nu op dit moment ik lees je in het heden ben ik nog tevreden en ga je met me mee? Als elke glimlach die jij me brengt staat voor een rode roos neem je dan de volgende keer ook een vaas mee?…

Je staat daar, alleen Aan de rand van de zee Je hebt het niet in de gaten Maar ik kijk met je mee Je tuurt in de verte Je blik op de horizon gericht Je gedachten gaan veel verder Ik lees de onrust op je gezicht Je staat daar zo krachtig Niemand kan om je heen Je weet wat je zoekt Maar toch kan je het niet vinden, alleen Ik probeer…

heb nog nooit iets fout gedaan heb mensen willen helpen ik heb echt alleen maar een beetje hun problemen proberen te verhelpen blijkbaar was het niet goed en had ik het niet moeten doen het bleek aan hun reacties ze gooide met mijn schoen maar ik kon er niks aan doen ik deed het niet expres ik kon er niks aan doen want zij las mij de les…

ik vind dit gedicht een mooi gedicht ik ga dit gedicht op school zeker nog gebruiken ik heb dit gedicht op mijn kamer opgehangen en ik lees dit gedicht elke avond voor ik slapen ga ik vind dit gedicht een vreselijk slecht gedicht, waar gaat dit over? ik vond dit gedicht heel mooi, maar ik snapte niet waar het over ging.…

Daarom vermijd ik spiegels en analyserende, onvrije, opdringerige mensen, wiens lol in bankkluizen ligt opgesloten en die mij schaapachtig de les durven te lezen. Sufferds, ik ben een filmtitel: My name is nobody.…

roze dromen stromen niet te stoppen in de toppen van jouw vingers laten me dwingen te voelen te zoeken in mijn hoofd op jouw kussen tussen de regels lees ik een verhaal verdwaal in de spinsels van jouw gedachten waarop jouw geest blijft wachten in mijn hoofd tot beloften beloofd aan een meisje met blonde haren bezwaren…

Dat ik graag vis eet en veel lees over vissen, dus waar ze van leven en hoe wij van hen. Verder een slank postuur, afstand is geen bezwaar, afstand is tijd en die neem ik met iemand, met wijn erbij en open haard soms ook en graag mooi weer. Jonger wel, jij dus, van hart, longen enz.…

Lees lief, luister. Misschien vergaf je, gaf Ik jou en jij mij de kans maar misschien ook niet. Misschien zit ik in een volle trein stampvol met tranen,…

Voor de hersenlozen, en voor de gevoelsarmen Voor de ingestudeerde fantasieloosheid, en de opgelegd pandoer ridders Voor hen, die alles binnen HUN kaders willen vangen altijd alles willen sturen -lees: moeten- daarbij elke, maar dan ook elke vorm van artisticiteit vermoordend Zaden plettend, bloemen in de knop verkrachtend…

Wanneer ik lees van P.C. Hooft, begint mijn bloed te stromen. Het was een man van groot statuur, voor ketters en voor vromen. De P.C. Hooft prijs die elk jaar aan schrijvers wordt vergeven, die groten uit de schrijversschaar en hem laten herleven. De eigenwijsheid van de tijd, is ons naar `t hoofd gestegen.…

Alles is mogelijk: mijn vader zwijgt of leest mij met strenge ogen de les; mijn moeder glimlacht of kijkt met een stil gezicht op haar bord. Ik schik aan tafel aan en reik, dwars door de verleden tijd, met een hand die weer kinderlijk wordt, naar de dampende aardappelschaal.…

Aan haar voeten lees ik “Lourdes”. Soms, hoor ik zachtjes “Moeder” roepen en daal ik uit mijn niemand neer. Maar kan voor niets nog namen vinden. Want wie ik ben, weet ik niet meer.…

Op een mooie pinksterdag komt ze stralend thuis, wat ik in haar ogen lees als zij ons iets te zeggen heeft brengt vreugde in ons huis. Kind wat ben ik blij dat na het wachten nu je hoop echt leven mag, ‘t is de mooiste pinksterdag huil ik met een lach.…

beneden dwarrelen op het pad de kleuren boeien mij ieder jaar weer heeft het iets met mijn eigen herfst te maken het lijkt of ik steeds beter kijk alles ontluikt om mij heen, fascinerend de paddenstoelen banen zich een weg even in hun nabijheid zijn, laat ons stralen we vergeten stelselmatig de vervelende levenszaken we zijn weer bij de les…