Alle inzendingen over levensmoed

Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat levensmoed; een groet die mensen willen delen, die doet toch iedereen wel goed. Zo graag zou ik wat wonden helen, dus wens ik liefs in overvloed.…

Nu ken ik hun levensmoed en angsten niet. Hun meningen niet over kwaad en over goed. Hoe zij moesten vallen en weer opstaan, temidden van de strijd om het bestaan. Niets weet ik over hun gevoelens. Wie en wat ze hebben liefgehad. Hoe ze dachten over trouw. De laatste tijd doe ik niets liever, dan gedichten schrijven.…

Levensmoed moet vaak veel verzetten. De klippen omzeilen en op de tellen letten. De plannen, het plannen en het vooral jezelf kennen; zijn geen garantie voor een rustig gemoed. Van juist diegenen die niet kunnen wennen, aan dat je vaak moet leven zoals het leven het zelf doet. Morgen kan zijn getrouwd.…

over de wei doet grashalmen zijn adem zuigen broederlijk naar elkaar knikken tussen hen verborgen wezens ontwaken blaast bestendige dwaallust door schemerig maar bewust riet brengt op het glanzende meer dunne schaduwen van huiverende twijfel verzinkt boven de rivier onder neervallende stootwind geeft de stroming levensmoede…

Mij steeds die financiële kool te stoven, ontneemt me ooit een keer de levensmoed. De fiscus weet me aardig te beroven van mijn toch o zo schamel banktegoed . Ik word zodoende met bekwame spoed nog armer dan de Heilige Franciscus. Mijn toch al zo geslonken banktegoed gaat tot de laatste euro naar de fiscus.…

Door de straten ademt verjongd gemoed, hernieuwt steeds in winkelbuur of woonhuis stuwende arbeidslust vol levensmoed. Tussen het kalme bos- en Maasgeruis onderneemt men met schappelijke gloed, toebehorend aan 't vrije Limburgse thuis.…

Ik schrei naar U, o Heer, die verre zijt, Gelijk een schaapje naar de herder schreit, Gelijk een kind, dat honger heeft, naar brood, Gelijk een levensmoede naar de dood, een afgejaagde hinde naar de bron, Gelijk een kwijnend plantje naar de zon Als Rachel wenende te Bethlehem: Zó weent mijn stem.…

Boeken vol sterkende boodschap trachten de mensen wijze levensmoed te schenken. Kunstenaars mogen godsdienst beheren, tonen hun deemoedige krachten. Penselen, beitels en zingende nachten geven luister aan de lof des Heren.…

straks zal mijn levensmoede ziel, Droef als een vlam, die half omsluierd gloort, Rijzen naar waar àl bleke zielen zijn. Om daar te branden met de matte schijn Van onbegrepen liefde en 't onverhoord Bidden te horen van wie na mij kniel'.…

Een huivrende angst bevangt me en jaagt mij voort, Grijpt bij de keel me en steelt mijn levensmoed. In 't Westen praalt een karmozijnen poort, Waarachter 'k misdrijf, vreemd en wreed, vermoed. De boze oktober heeft de Zon vermoord; Zijn zwaard is rood, zijn mantel druipt van bloed.…

eens vloog ik door een huiver van herkenning van levensmoed gespreid en hemels wijd synchroon aan de hartslag van de adelaar naar het land van nergens en er was geen bestemming noch was er voor de vlucht een doel om na te streven zo blind te vliegen in de hoge lucht de adelaar gelijk zo hemelsbreed en rijk maakt tomeloze dingen klein…

Dat is mijn levensmoed.…

Onze onverwoestbare levensmoed? De indruk die we op anderen maken? Laat ons niet lachen! Het is heerlijk ontspannen werken. Het is lekker uitrusten en genieten. Het is indrukwekkend om mee te maken, wanneer we onszelf hervonden hebben. Wanneer we liefde in kleine gebaren durven tonen. Wanneer we nieuwe vriendinnen en vrienden maken.…

De lamp van levensmoed brandt: Gods vuur zingt.…

Smalle Ee en De Veenhoop spreken op fluistertoon innig tot elkaar baren gezamenlijk een jonge maar sterke zucht die wijdte en verte zoekt over bloeiende velden waait in het dorp Oudega geeft hij de kerk -reeds vele eeuwen oud met een ietwat scheve toch stevige toren- een opbeurende zoen vol jeugdige levensmoed de wind belandt tevreden…

Groei maar, kleine prins, en luister naar verhalen waar je vreugde uit kunt halen en levensmoed en naastenliefde en mededogen dus groei gerust, dat moet. Leef maar, kleine prins, jouw leven geeft vertrouwen en hoop en troost naast rouwen. Je oma, ZIJ-DIE-GELUK-BRENGT, bezoekt je regelmatig leef maar volop, dat is goed.…

Onder de bomen voelt het vochtig, paddenstoelen pulveren en spuiten sporen in de lucht, duizenden levensmoede bladeren krullen en dwarrelen neer in cadans met het gekrakra van de kraaien.…

Ontneem mij 's levens minste goed, En 's levens kortste rust, De laatste straal van levensmoed En vonk van levenslust. Ontneem mij de allerkleinste hoop En 't allerlaatste lied: Neem alles, wat ik heb op aard, Maar slechts de liefde niet.…

Voor angst of levensmoed. Voor denken of dat laten. Voor alsmaar klagen. Steen en been. Boven het spiegelende water, dansen de muggen. Drijven mijn angstige gedachten, als donkere wolken langs de zon, waar ze verdampen. Hier vind ik werkelijkheid! Rijkdom, vrede en geluk. Geniet leven dat nooit eindigt. Voor ons allen al begon.…

Ik zit tussen ruwe houten wanden ruik levende hars doop een stukje plumpudding in hete pruttelwijn boven levensmoede vlammen de kruidige damp zwelt doet me loom zweten is een dichte wijde nevel waarin een duister doornenveld vol scherpe keien spookachtig siddert onder suizende hemelstenen die zwak schijnsel geven elkaar wild verdringen…

en zij ontnemen mij mijn levensmoed Tranen in mijn ogen; ik sta heel alleen zij duwen, trekken, krabben en slaan Vriendinnen?…

Ik weet nog hoe alles toen mooi begon, in elkaars armen, reikend tot de horizon, liefde met passie in zeldzame overvloed, herwonnen onvermoeide levensmoed. Maar we wisten beidden, er komt een tijd, moeilijk en zwaar, een harde tweestrijd, vlinders stierven langzaam in mijn buik, ik verloor al mijn zorgenloos kleurgebruik.…

Jij met je hartegroet geeft me ondanks moeilijkheden waar ik op stuit weer nieuwe levensmoed nee, ik loop niet op dingen vooruit wacht rustig af van wat we voor elkaar mogen zijn gewoon elkaars gevoelens delen is al fijn.…

Vol levenslust en levensmoed, Met Paris’ grillen, Ajax’ bloed, En – niet voor ’t Grieks geschapen. We zochten van Corinna’s Guit De ondeugendste elegietjes uit; Zijn lied was onze harem! Wij schreven dikwijls u ter eer, Een duizend verzen min of meer, Amice puellaruni!…

zware bronzen galm der gulden klokken was hen niet echt een steen die aanstoot bood hun oren functioneerden naar behoren geen hunner raakte er in zenuwnood De dorpelingen kwamen ter communie een jongeling in keurig pak gestoken grijs en zwart met in zijn hand een hoed en aan zijn rechterarm keek sluiks terzijde zijn minnares als vrouw vol levensmoed…