Alle inzendingen over lezen en schrijven

Wespen die weleens een boek lezen Kevers die gedichten schrijven Wespen die weleens een gedicht schrijven Kevers die boeken lezen Wespen schrijf een gedicht kevers lees een boek…

Een zondag dat je denkt: wat zal ik doen, kijkend op de kreten die geplaatst zijn, is het voor een schrijver of schrijfster maar WAT fijn, dat je na gelezen te zijn, ook een reactie krijgt, al is tie maar klein. En wie weet, zijn er meer die denken wat is DIT nou weer. Een zondag dat je denkt: wat zal ik doen, lees kreten net…

Mensen schrijven Liever Dan dat ze lezen…

Inkt komt uit een pen, eten uit een pan, hersens groeien niet, als je dope gebruikt, en toch, kan men er boeken over schrijven!…

heb ik jou geschreven (geen smeekbede, dat niet) hoeveel schrijfpapier ik heb verkwanseld vol woorden weet geen ziel, noch de tranen die erom gevloeid zijn toch geef ik niet op en pak voor de zoveelste keer weer een vers vel, en vertrouw mijn spinsels toe aan het papier dat ze gretig absorbeert tot ik het teruglees en besef het blad nog…

Ik kan genieten van dat wat je schrijft en hoop dat dit voorlopig zo nog blijft, want als lezen van hem of haar niet meer kan, zal ik iets anders moeten doen: niet dan?…

vertederend en begrijpend Soms zo triest en oneindig Lezen is je hart openen Voor een ander In eenvoud delen Met elkander Wanneer gedichten spreken Schrijven is geboren worden in grenzeloze woorden schrijven is praten met een hart in je hand schrijven is houden van met lichtjes in je ogen schrijven is ademen in een…

in de krant stond een bericht de overledenen zullen schrijven ze hebben een nieuw bericht dat elk individu moet lezen wat het is weet ik niet omdat de ogen zijn gesloten ik aarde ruik en pieren zie die door het bloemperk kruipen maar ga het maar lezen misschien gaat het over vrede of pistolen die dagen en nachten korten het is vast…

ik kan m’n ergernissen wel neerzetten in het stof dat jij laat liggen maar dat wordt dan al gauw een smerig schrijven en of je het zal lezen is maar de vraag…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

Wat nieuwslezers gaan lezen, moeten ze zelf maar zien. Wat feiten zijn. Wat niet. Wie slachtoffers worden. Wie daders zijn. Schending van privacy is nieuws, dat nieuwsmakers zelf schrijven, maar als lezers zelf niet lezen. Of verstaan.…

Ik was die wilde schrijven omdat ik niet meer eenzaam was en wilde wachten. Dankbaar zal ik ze vinden. Want ze zijn van mij gebleven en de stilte zal ze niet meer terug vragen zolang ik blijf schrijven en de tijd en de dood blijven lezen.…

je staat nu even wat te lezen maar weet je wat zo leuk zou wezen zet jouw gedachten eens op papier en hang het dan een keertje hier als ik zelf even niet kan schrijven zal er toch altijd wat te lezen blijven dus maak een ander deelgenoot van je gedichtjes klein of groot ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat ik…

Maar niemand om het vast te houden, niemand om het voor te lezen.’ ‘Gelukkig niet!’ hoor ik haar denken, maar niemand om dat op te schrijven.’…

Ik heb een boek gelezen Er stond van alles in Dat zal wel steeds zo wezen Wat letters aan ´t begin En verderop alweer Tot aan de laatste zin Dat lezen deed geen zeer Dit schrijven des te meer…

Zoals een zwaan een v trekt over water zal ik schrijven, in trage cadans, beetje zen. Met woorden nog aangevroren in mijn pen. Om langzaam van jou te genezen moet ik je lezen.…

jij hebt niets te vrezen ook als mijn handen beven zal jij iedere dag een gedicht van mij kunnen lezen met altijd iets dat wij als nieuw samen kunnen delen soms zijn de woorden bekend maar de context zal jou nooit vervelen dus neem mijn hand raak de vingers die ik je reik dan gaan wij wel ieder op eigen wijze de tekst al…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind begeven is de epiloog ook door de gewone mens in lichaamstaal te lezen…

geëtaleerd aan een wereld die lezen al vroeg heeft geleerd…

nog koud in golven verpakt rolden de eerste verhalen op een al lenteachtig strand hoofdletters schuimden in wit hun belangrijk bericht doken en vloeiden uiteen in vergeten zand wiste met kwistige hand onbelangrijke details alleen waar wind vat op kreeg bleef in stand hij joeg de hotspots wat verder het land op waar zij uitwaaierden…

het kind in mij blijft lezen om de verbeelding van het woord heeft dan telkens weer te vrezen dat het lezend wordt gestoord dus de legger heeft het nodig om te wijzen waar het las of waar de schrijver was gebleven toen hij aan het schrijven was…

Lezen, genieten van fijne woorden in tedere verzen verweven. Schrijven, ja graag zin en liefdevol invulling mogen geven. Iedere letter een nieuw begin van een voor mij waardevolle zin.…

ik schreef met mijn donkere pen schaduwde lichte letters met een krullig accent wist mij in contrasten te verbergen verboden emoties liet ik zo schriftelijk sterven in cursief kon ik mij niet staande houden op mijn verlegen aard wilde niemand bouwen nooit heb ik iets onderstreept de nadruk moest liggen bij degene die het leest…

Het is heel opmerkelijk te merken Dat heel veel mensen zich denken Te kunnen veroorloven een mening te Hebben over anderen En, als ik het toespits op het schrijven, Zeg nu eerlijk, is iedere oprechte uiting Van eigen gevoelens niet per definitie Literatuur?…

In de vlucht van je gedachten trek ik door tot aan de lijn mijn taal geef ik je aan de conclusies zijn voor jou, maak ervan wat jij erbij denkt schrik niet, oordeel voor jezelf het leven van een ander stuurt makkelijker dan van jezelf. Ik zie gedachten in jouw hoofd ze komen er niet uit onvoorspelbaar, het gedrag van mij, tekenend trek…

ik stuur mijn boodschap met de wind een witte duif draagt letters die jij zo kleurrijk vindt storm en regen trotserend laveert zij op instinct opgetogen rol jij de boodschap uit van boven in zinnen mag ik jou op afstand nog steeds beminnen ik zie je lach weet dat jij mijn kaartje hebt verwacht…

hij is een gebruiker misbruiker als het moet een fnuiker af en toe van zijn talent en hij weet wel dat het went het weten, het vergeten het voelen en het woelen doorheen de tijd hij is een oele al beseft hij telkens hij zijn hoofd ter ruste legt dat de wereld die hij kent enkel ontkenning kan betekenen buiten, daar ligt alles klaar om…

Zo heb ik dan zeven woorden geschreven Daar is het niet bij gebleven Ik schrapte de eerste vier Die waren hier niet nodig En je begrijpt het al zeven als getal was nu ook overbodig Woorden geschreven Daar kan ik mee leven Maar moest het zijn dat “geschreven” je stoort Houd het dan bij dat ene woord…

Het vermoeden in mijn vingers reageerde met overdreven drift; als zouden zij kunnen spreken, om al hun overtuigingskracht aan te wenden en zich te richten naar brabbelende monden en samenzweerderige gehoorgangen. ... en zie, ik was alweer aan het schrijven in een hallucinante bezwering.…