Alle inzendingen over licht dat nooit doof

Mijn baken in zee ben jij, Strohalm die uitgestelde Teleurstelling genoemd wordt - En die toch het verlangen brandend houdt Waarvan het licht nooit doven zal In vriendschap opgedragen aan buurman Gerrit Hingstman, met de beste wensen voor een voorspoedig herstel.…

Wij, we hebben nooit geprobeerd om tegen te vallen in de valkuil van geluk. Wij, we hebben nooit geprobeerd om verhalen te vertellen als ware het gedicht. Wij, we hebben nooit geprobeerd om teleur te stellen als modern kunststuk. Wij, we hebben nooit geprobeerd om samen te ballen tot een bundel van dof licht.…

De aardse stilte; luid en duidelijk hoorbaar voor dove kwartels…

het loden leger draagt de dood op handen hamert de dood in het tedere hart in de vlijmscherpe, vlamrode zee van bloed wordt de mond tot stilte gekerfd woorden breken doof en zonder tranen staart ze in blinde duisternis nooit meer zal ze op zichzelf lijken het licht in haar ogen gedoofd…

Verdwaald in je ogen Een stilte onder het maanlicht Jij en ik Verdwaald in je woorden Een licht in de duisternis Jij en ik Breek de stilte Doof het licht Jij en ik worden één…

jij kleur verlangen hart ik dof moe zwart wij licht vuur ontward…

Zo gestoord Je kind vermoord Gewoon om niets Van haar fiets Al die nachten Op haar wachten Nooit meer thuis Zo stil in huis Je ogen dof Hij had proefverlof En nu ben jij Nooit meer vrij…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet bij blind zijn, of doof…

Ik ben doof.…

Ik ben niet te doof voor jouw zinnen die mijn wereld in gebaren laten. Ik bevrijd mijn ommuurde gedachten om onder de vleugels van je stem de stilte een nieuwe naam te geven.…

mijn vingers voelen als opgezette ballonnen watten in m’n kop m’n hart is doof en luistert niet waarnaar ik verlang strandend in het donker ga ik terug naar mijn gevoel…

Het ritme van het leven wil ik horen in klanken van muziek maar dat is me niet gegeven want ik, ik hoor ze niet. Een menuet van woorden zijn dansende letters op papier o kon ik het maar verwoorden echt mijn doofheid is geen plezier. Een blijvende stilte is mij omgeven en moet daarmee nu verder leven want mijn oren willen niet meer horen…

En zo wordt alles grauw om jou gesust, verleden, dof.…

In Licht is Waarheid. In Waarheid is Wijsheid. In Wijsheid is Licht.…

Zie in mij    wat ik in jou zie Kijk tussen je vingers door    en zie mijn licht Doof het niet uit    maar laat het schijnen Houd je pijlen    op de liefde gericht…

Toch is zijn Vriend aanwezig is ook nooit uit zijn buurt al lijkt Hij soms echt afwezig is het God die zijn leven stuurt het geloof is altijd de basis want een mens met een geloof het maakt niet uit welke dat is voor zo'n mens is God nooit doof.…

hij was doof geworden maar hij kon niet zeggen dat hij veel miste hij hoorde niks…

het is graven met versleten materieel dof en bemodderd maar scherp als de rechter van het leven…

Doof was ik Jarenlang voor De nagalm van Mijn gedachten Onbewust van het Leed dat zij me brachten Nu ik met mijn ziel Beter luisteren kan Helpen ze me juist Op weg, mijn helpende gedachten!…

Doof het licht, doof het heden, wat nu was is alweer in tijd vergleden…

Maar hoe koud is nu je arme hart vervuld van smart en schreeuwend zeer Het wordt nooit meer licht.......niet meer.…

Stond je plots voor het eerst in uw leven en voor niemand in het bijzonder in uw handen te klappen? Voor iemand die je niet persoonlijk kent, iemand die u tijdens dat applaus niet kon zien of horen? Ik wel, in de motregen aan mijn voordeur. Vlaanderens eerste klokslag om acht uur zijn voor de helden van de zorg. Drie huizen verder klonk I…

Het kleine meisje Met de klinkende sieraadjes Loopt door de goudversierde stad Ze heeft haar wonden licht getooid Danst door de schitterende neon nacht De tranen als steentjes rond haar hals Zaait ze kermis uit haar rok En zwaait wat naar pages Die duiden naar het hemelbed Maar als de rust het doek En alles valt Kruipt ze in mijn schouder…

nooit vind ik de woorden weer…

Lichte nacht, die lichter zijt Dan mijn donker droeve dagen, Sterrennacht, die groter zijt Dan mijn kleine hart kan dragen - Laat mij knielen in het duister, Waar geen sterveling mij ziet, En mij bidden tot uw luister: Doof het licht mijns harten niet!…

op een dag na plaatselijk ongemak is er een gesprek met een tafel er tussen in een kamer met licht, hout en veel ruimte het licht wordt dof, grijs en verstilt de ruimte beklemmend wit vriendelijke afstand met heldere zakelijkheid niets is meer zeker het lijden wordt zichtbaar en fysiek…

swingende zichzelf verzen leerende troubadoer snoer de cynische critici de mond symbolische werelden nemen het woord dans brandend door verhalen en verbeelding smelt doof het licht niet eerder dan vogels zingen in het ochtend licht…

Lichte nacht, die lichter zijt Dan mijn donker droeve dagen, Sterrennacht, die groter zijt Dan mijn kleine hart kan dragen - Laat mij knielen in het duister, Waar geen sterveling mij ziet, En mij bidden tot uw luister: Doof het licht mijns harten niet!…

Vaal het late voorjaarslicht Dat zonder verd're gedachten Plotsklaps van kleur verschiet In uitbundige zomerzon - Waarin alle pijn en verdriet Onzichtbaar versmelten Als bestonden ze niet…

doof nu het licht! trotseer de smart gewenst..gesmoord…