Alle inzendingen over licht in de ogen

Weggerukt uit de werkelijkheid in verwarring verbaas ik mij over gevoel waarvan ik niet meer wist dat ik het bezat alles was grauw het dal was diep de weg omhoog leek lang en eenzaam het einddoel onbereikbaar het kronkelend pad dat ik nu volg leidt mij langzaam naar de top in het licht van jouw ogen ...…

de nacht spreidt haar oneindige vleugels uit traag smoort ze het leven van alledag de duisternis blaast het licht uit onze ogen wie durft de dag te verlaten? de slapelozen van de nacht gevangen in het geluid van de ademhaling belegerd door melancholische tobberijen en altijd de angst om de kust te verlaten…

Ook als alle licht Uit mijn ogen verdwenen is, Alleen mijn vingers Nog kunnen lezen wat Het leven om me heen Mij te bieden heeft, Mijn oren me vertellen Hoe dik het gordijn is Dat de wanden van Deze gang bekleedt, Heb ik nog een beeld van jou, Weet ik hoe je naar me kijkt, Hoor ik de muziek in mijn oren Die mij vertelt: ik…

het koude het grille van de nacht, het duister kom ter wereld , eet en slaap trek en sterf leegte heerst de nacht het grille het diepe duister de hemel is licht geworden, de ogen zien niet de sterren stralen het duister beneden boven is het licht de mens is dood de gevangene is vrij…

Ik kniel voor je schoonheid voor het licht van je ogen voor de scherpte van je intellect voor de kracht van je woorden voor de warmte van je vlees voor het vloeien van je liefde voor het openen van je benen voor de tranen van je verlies voor het schokken van je lichaam voor de openheid van je geslacht voor de eigenzinnigheid van je geest…

Waar het licht voor staat, vertrekken boze schaduwen uit de hangmat van de haat. Wie z’n sterren telt draagt het licht in de ogen van aardkinderen. Gat in de Melkweg, waardoor oneindigheid schijnt, verlicht zere plekken, worden niet door ons gedicht.…

Toen onverwacht het pad zich boog stond ik oog in oog met een - uitgebroken naar het licht - kleine bloeiende perenboom. Zijn knoestige stam en takken - een ademtocht in de lente - openden wijd het weerloze hart dat zich vulde met lichte tinteling. Mijn ogen streelden de bloesem raakten het donkere stamhout aan.…

Lange straten in mist gehuld met sombere gestalten zwijgend gelaten doods diep in hun jas gedoken en ogen bedekt met donker glas daar tussenin een kleine snaak vol leven lach en warmte een zang uit volle borst glanzend licht in zijn ogen een straat die met zonlicht vulde.…

Laat opnieuw aangestoken licht, in blindgeworden ogen zien.…

het loden leger draagt de dood op handen hamert de dood in het tedere hart in de vlijmscherpe, vlamrode zee van bloed wordt de mond tot stilte gekerfd woorden breken doof en zonder tranen staart ze in blinde duisternis nooit meer zal ze op zichzelf lijken het licht in haar ogen gedoofd…

het liep madelief dun door de broek de gedachte alleen al ze werd strontmisselijk zo primitief dichten is hoog verheven men verheft zich ik verhef mij zo sprak ze dat moet je kunnen toelaten dat alles mij gewordt ik geef me daaraan over alles wordt mij licht voor de ogen stap voor stap groeit in mij kunst nooit voel ik een boodschap…

in mist en regen kwam ik vandaag onverwachts schoonheid tegen in zon van gisteren lichten voorzichtig haar ogen en lach even op pril groen gelokt staat zij daar in haar uppie te stralen in het ongerept witte hart prijkt het warme geel van dromen die in de zomer uit zullen komen…

zacht kwam je lach ineens uit de foto diepten je ogen een mysterieuze blik die ik nog niet kende uit het vlakke gezicht ik draaide me af van het volle licht maar je ogen volgden mij met hun magie in vergrootte donkere pupillen ik bleef staren wachtte of jij mij nog iets zou openbaren maar het moment suprême was voorbij…

visioen van eeuwigheid laat mij jouw adem voelen van jouw gedachten zwanger zijn tover het licht in haar ogen waar de muggen dansen en de tijd lijkt stil te staan dat onze aarde doet kleuren met weemoed en treurnis in haar amandel ogen van marsepijn en de schemerdagen breken voordat de goudplevieren verdwenen zijn.…

het lichten van je ogen kleurde met een zacht stemgeluid de sfeer die wij wilden horen die uit ons samenzijn is geboren door genetische voorbereidingen van vele geslachten en generaties gedachten in jou sprankelt magie waarvan wij op bijzondere wijze ook de exponenten zijn omdat jouw energie onze aura’s versterken…

Nu 17 jaar later, Ik word wakker en zie de zon, Het licht verblindt mijn ogen, Het duurde misschien maar even, Maar het voelde als een kleine prikkeling, Die zei lang leve het leven.…

in de ogen is gedoofd…

Alweer een nieuwe dag waarop het felle licht van boven op ons mildheid maar ook trouwe tranen richt Een fel licht in de duisternis oog in oog, frontaal schreeuwend halogeen de mond gesnoerd meedogenloos, verwrongen staal En terwijl de nacht alweer verloor verdween het licht uit beider ogen twintig jaar was voor hem veel te kort Word…

We verbonden onze voeten met het licht vonden het diepst denkbare donkerblauw en streelden het met poreuze handen. We gaven de giftige liefde vleugels en zagen het licht van onze ogen. Er viel niets te begrijpen en niets was wat het leek.…

Licht tipte zand, ogen bogen en het strand raakte bedolven onder een lange adem, de oceaan een nachtsonate van geruis en wij keerden op onze schreden over gouden duinen, wuivende palmen indrukken achterlatend later dwaalden vingers tussen schouder en blad een levensloop van stiltewoorden.…

Het licht in je ogen, je warme huid, de tederheid waarmee je mij aanraakt, is als een eindeloos landschap van geven en nemen. De warme gloed van verbondenheid, zo tijdloos mooi, zo tastbaar nabij.…

je stem speelde toneel het geluid kleurde decors in adem donkerde schaduw handen regisseerden het licht terwijl je ogen als spotlights op mensen waren gericht jij bracht vervoering passie tranen en pijn door zo intiem met ons samen te zijn in de melodie van het leven enkel door zelf alles te geven met stilte als hemels refrein…

zie ik het licht in de schaduw voor één ogenblik…

er is iets dat ons kleiner maakt tot een knus en bijna kneuterig formaat geen kale ruimte om in te verdwijnen wel licht in elkaars ogen laten schijnen een warm contact van raken het intieme fluisteren van samen praten wij moeten ons steeds groot en staande houden maar zonder die decors hunkeren wij naar zielsvertrouwen…

Op aarde schittert geen vermogen licht als uw ogen. Geen slag, geen schok, geen ruk kan liefde scheuren uit de hemel daar wij schijnen. De ganse wereld mag verdwijnen: Zon is de kern van ons geluk.…

ze verschoot wolkte licht haar donkere ogen golfde brekend door een zee vol emoties strandde op basalte hardheid van mannelijke trots onbespreekbaar in traditie buigt hij nooit de harde kop maar in het zwijgen speelt zij zijn muziek neigt als hij verkiest windt hem weerloos om haar zachte vingers tot hij doet wat zij gebiedt…

Als ik mijn ogen sluit hoor ik haar zachte bescheiden stem aan mijn oor die fluisterde… Mijn kinderen , jullie zijn het licht van mijn ogen en jij mijn zoon, bent de sultan van mijn hart.…

Eens zullen we nog eens wat anders horen dan oorlog, ruzie, honger kou, elkaar het licht in de ogen misgunnen. Echte vrede, we hopen erop, dromen ervan, maar dan, We léven toch op hoop?…

De wieltjes van de chakra's laten draaien een vliegmachine, vijf raderen verticaal cirkelen maar, twee horizontaal Vol bewondering naar jou gekeken glimlachend een buiging gemaakt gevangen het licht uit je ogen Zullen we daarom een dansje maken jij mag leiden, als je wil, en ik volg het duwen en trekken van jouw handen…

ik zag het fonkelen dieper worden in kristal schaduw donkerde tijd vertraagde stilte voelbaar overal licht weerkaatste in ogen die ingetogen het jaar lieten passeren het halve woord of een gebaar in herkenning was het daar hemel hel en weten het was er snel maar ook weer in abrupt vergeten in ons zoeken naar balans gloort…